Tag Archives: κράτος

Λασκαρίδης: η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΙΔΗΣΗ

Η Ελληνική κυβέρνηση κάνει ότι η Ένωση Εφοπλιστών της λέει να κάνει.

Από την ώρα που αναδείχθηκαν οι συνεντεύξεις Λασκαρίδη και Πλακιωτάκη από το thepressproject έχει γίνει ένας χαμός στα social media με αιχμή τον “εξευτελισμό” του υπουργού και της κυβέρνησης από έναν Κύριο που σκέφτεται και δρα χρόνια για το καλό της Κυριαρχίας του και του Κράτους του. Είναι αλήθεια πως αναδεικνύεις από την πραγματικότητα όχι όλα όσα πραγματικά συμβαίνουν άλλα όλα όσα σχετίζονται με τους σκοπούς σου. Έτσι, οι επίδοξοι εξουσιαστές από την αριστερή μεριά και όσους συντάσσονται μαζί τους συνειδητά ή από λάθος ανέδειξαν κάποιον υποτιθέμενο εξευτελισμό.

Είναι αλήθεια πως είναι πολύ διασκεδαστικό να βλέπεις τον υπουργό να στραβοκαταπίνει όταν βλέπει το αφεντικό του να λέει τι πραγματικά πιστεύει για τον εαυτό του. Αλλά αυτά που είπε ο Λασκαρίδης, ότι οι έλληνες εφοπλιστές έχουν χεσμένο τον πρωθυπουργό μόνο αλήθεια δεν είναι. Γι’ αυτό φυσικά και ανακάλεσε αμέσως αλλά και κινητοποιήθηκαν οι ανταγωνιστές του για να τον διώξουν από το ΔΣ της Ένωσης Εφοπλιστών.

Στις δύο συνεντεύξεις αυτές ειπώθηκε μια μεγάλη αλήθεια αλλά όχι αυτή που παρουσιάζεται. Το μισό της αλήθειας αποτυπώθηκε στο συνδυασμό της δήλωσης του Λασκαρίδη ότι η Ελληνική κυβέρνηση κάνει ότι η Ένωση Εφοπλιστών της λέει να κάνει” και συμπληρώθηκε από την απάντηση του Πλακιωτάκη ότι “Η ελληνική κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένα σταθερό θεσμικό πλαίσιο για την ελληνική ναυτιλία και έτσι έχει σημειώσει τεράστια πρόοδο την τελευταία δεκαετία“. Η ουσία του ελληνικού κρατικού σχηματισμού από την γέννησή του συμπυκνώνεται σε αυτές τις δύο προτάσεις. Η ουσία της σχέσης Κράτους-Κεφαλαίου.

Αυτή η ουσία αποτυπώθηκε την τελευταία δεκαετία στην προάσπιση των εφοπλιστικών συμφερόντων από το ελληνικό Κράτος κόντρα στην Ε.Ε. και τους κακούς Γερμανούς που θέλανε να φορολογήσουν τους έλληνες εφοπλιστές. Αυτή η ουσία διαλύει κάθε θεωρίας εξάρτησης και υποτέλειας του ελληνικού κράτους στους ξένους ιμπεριαλιστές και αναδεικνύει τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων. Μια πραγματικότητα που η Αριστερά προσπαθεί να συσκοτίσει για να στρέψει τις υποτελείς τάξεις στην αγκαλιά του Κράτους. Στο ελληνικό κράτος κουμάντο κάνουν οι εφοπλιστές – αυτό το ξέρουν όλοι. Το ελληνικό κράτος είναι πρωτίστως ο φορέας που φτιάχνει το κατάλληλο πλαίσιο για να υπηρετήσει τα συμφέροντά τους κόντρα σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Στο εσωτερικό ενάντια στις κοινωνικές αντιστάσεις και σε ρόλο διαιτητή ανάμεσα σε ανταγωνιστές Κεφαλαιοκράτες και στο εξωτερικό απέναντι σε άλλα Κράτη και Κεφάλαια. Ο Λασκαρίδης είναι από τους σοβαρούς ανθρώπους που το εθνικό τους καθήκον το κάνουν και με το παραπάνω. Προφανώς, αυτή η στιγμή (για το χέσιμο) ήταν μια στιγμή “ανεμελιάς” που δείχνει ότι είναι το αφεντικό αλλά γνωρίζει καλύτερα από εμάς ότι το Κράτος είναι απαραίτητο για τα Κεφάλαια. Και ο Πλακιωτάκης γνωρίζει ότι όσο και να τον ταπεινώνει και να τον λοιδωρεί το Κεφάλαιο του είναι απαραίτητος – εξ ου και ότι είναι “ο πιο σημαντικός υπουργός”. Η μόνη απάντηση που – αφού στραβοκατάπιε – μπόρεσε να δώσει είναι η μόνη αλήθεια, το σωσίβιο που έσωσε την αξιοπρέπεια του λέγοντας στον Πάνο “δε μπορείς να κάνεις χωρίς εμάς”.

Αν η αφετηρία σου είναι ο εξευτελισμός της κυβέρνησης από έναν εφοπλιστή, τότε ο τερματισμός σου είναι μια ισχυρή κυβέρνηση, ένα ισχυρότερο Κράτος. Αυτή είναι η Αριστερά. Και η Δεξιά – αυτό το γραφείο που αναλαμβάνει εργολαβίες από τα κάθε είδους λόμπι (βλ. “ενεργοί μπαμπάδες”, ΑΠΕ, κοκ) – το κατσαπλιάδικο συμπλήρωμά της. Κράτος και Κεφάλαιο, όλα τα κόμματα Δεξιά και Αριστερά δουλεύουν συλλογικά και εντατικά για να μας κρατήσουν πειθαρχημένους και αδύναμους.

Σχόλιο για τον μαλάκα!

Για όσους βιάζονται να ανακαλύψουν ξανά το πρόσωπο της σκληρής Δεξιάς και αρχίζουν να βλέπουν ξανά την καταστολή μετά από 4 χρόνια. Και για όσους (στέκονται απέναντί τους και) δε βλέπουν καμία διαφορά παρά μόνο “δεξιά κι αριστερά ίδια είναι τ’ αφεντικά”.

Είναι αλήθεια πως η ιδεολογία είναι πολύ συχνά ισχυρότερη από την πραγματικότητα και αυτό γιατί προφανώς η αντίληψη γι’ αυτήν δεν προέρχεται από μια “εμμονική” προσκόλληση ιστορικού ερευνητή στα πραγματικά γεγονότα αλλά από το τι μουσική ακούμε, με ποιούς κάνουμε παρέα, σε ποια μέρη συχνάζουμε, από τη γλώσσα και τα σύμβολα του κόσμου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνέχισε τον πυρήνα της κρατικής πολιτικής (εργασιακά, μεταναστευτικό, ενεργειακά) μαθαίνοντας από τους προκατόχους της και αξιοποιώντας ταυτόχρονα την δικιά της ιστορία, το δικό της ύφος, τις τύψεις των στελεχών της που υπογράφουν πράγματα που δε θέλουν. Έτσι, το μαστίγιο έγινε πιο ελαφρύ. Αλλιώς να σε μαστιγώνει κάποιος με πάθος κι αλλιώς επειδή αναγκάζεται (και αυτό είναι πραγματικό και ιδεολογικό μαζί, αδιαχώριστα). Θυμηθείτε την σκηνή από τους Πειρατές της Καραϊβικής όπου ο Will Turner μαστιγώνεται από τον πατέρα του (by the way είναι μια ωραία σκηνή για την συνέχεια του κράτους αυτή όπως και να ‘χει)

Ο συνδικαλιστής της αστυνομίας δεν είναι μαλάκας. Είναι ειλικρινής. Και σίγουρα πρέπει να προτιμάμε την ειλικρίνεια από την υποκρισία όπως και να ‘χει. Και από τους εχθρούς και από τους φίλους. Άρα τον προτιμάμε. Το τι θέση θα έχει μια τέτοια ειλικρίνεια μέσα σε αυτή την κυβέρνηση θα είναι ζήτημα της πάλης μέσα στο κόμμα αλλά και της πάλης μέσα στην κοινωνία. Η κριτική στον μπάτσο και από δεξιά μεριά δείχνει ότι υπάρχουν πολλοί μέσα στη ΝΔ και στο σύστημα που την υπερασπίζεται που παίρνει τα μαθήματα από τον ΣΥΡΙΖΑ και θέλει να τον μιμηθεί. Κυρίως σε αυτά που έχουν να κάνουν με την διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης. Θέλουν να αποφύγουν όσο γίνεται κάθε αναταραχή στην λεηλασία που σχεδιάζουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίδαξε. Τη κινηματική «τεχνογνωσία» που έχουν οι συριζαίοι, οι δεξιοί την μαθαίνουν μόνο μέσα από ηλίθια ρεπορτάζ. Από αυτή τη σκοπιά η συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην κρατική γνώση είναι μεγάλη.

Αν δεν είναι αυτός μαλάκας τότε ποιος είναι; Το σχόλιο είναι για τον άνθρωπο που βιάζεται να ανακαλύψει στιγμές της πραγματικότητας που να ταιριάζουν στη θεωρία του και σε αυτή τη βάση να προσπαθεί να ξεδιπλώσει το πολιτικό του σχέδιο. Πάνω, δηλαδή, στο στρίμωγμα της πραγματικότητας στη θεωρία. Ο Μπαλάσκας δεν είναι τέτοιος. Οι Συριζαίοι και τα προσκείμενα μίντια που τώρα μας ξαναδείχνουν “καταστολή” της Δεξιάς είναι σίγουρα. Μας την ξαναδείχνουν αυτοί, ας μην την βλέπουμε κι εμείς μέσα από τα μάτια τους. Είναι αστείο πως αν διαβάσει κανείς το άρθρο της εφσυν – ενταγμένο στην προσπάθεια που λέω – με τίτλο “Επαναφέρουν τον «Ξένιο Δία» του Δένδια” θα δει ακριβώς από κάτω στα σχετικά άρθρα τις πιο πρόσφατες εκκενώσεις επί ΣΥΡΙΖΑ στα Εξάρχεια.

Η εναλλαγή των κυβερνήσεων έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Αυτή η εναλλαγή, από της σκοπιά μας, εμπλουτίζει τις κρατικές δυνατότητες και εμβαθύνει τις ικανότητές του. Αποτελείται από ανθρώπους που μαθαίνουν. Οι πιο εμμονικοί (στις θεωρίες τους) γίνονται πάντα παρελθόν και γραφικοί. Το ίδιο συμβαίνει και με μας. Μπορούμε να μετατρέψουμε την τελευταία 15ετία εμπειρίας σε πλούτο για τις κινηματικές δυνατότητες και βάθεμα των δικών μας ικανοτήτων;

Να κηρύξουμε τον πόλεμο ενάντια στους ενεργειακούς σχεδιασμούς. Να αυξήσουμε το κόστος για κράτος και εταιρείες.

Δεδομένου του ότι ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός/αυτοοργανωμένος χώρος δεν ασχολείται συστηματικά με τους ενεργειακούς σχεδιασμούς του ελληνικού κράτους και της πορείας «κατά των εξορύξεων υδρογονανθράκων» που καλείται στα Προπύλαια στις 21 Φλεβάρη είναι μια καλή ευκαιρία να ανοίξει μια ανάλογη συζήτηση.

1. Το «γενικό» πρόβλημα της ενέργειας

Το «πρόβλημα» της ενέργειας εμφανίζεται συστηματικά από τα μίντια και την πολιτική τάξη διεθνώς ως ένα γενικό πρόβλημα των κοινωνιών. Υπονοούν περίπου πως δε θα φτάνει το ηλεκτρικό ρεύμα για να φορτίζουμε τα κινητά, ότι δε θα έχουμε θέρμανση (λες και τώρα έχουμε) και ότι θα πεθάνουμε της πείνας επειδή θα τελειώσουν τα πετρέλαια και το φαγητό δε θα φτάνει για όλους. Είναι δικιά μας δουλειά να δείχνουμε συνέχεια ότι αυτό που παρουσιάζεται ως γενικό πρόβλημα είναι ειδικό πρόβλημα των καπιταλιστών και δε μας αφορά καθόλου.

Η ζήτηση για την ενέργεια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια «φυσική» συνέπεια της λογικής της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η θέληση των κυρίαρχων, από τότε που υπάρχουν, για αύξηση της ισχύος τους εμφανίζεται στον καπιταλισμό ως επιδίωξη για αύξηση των κερδών. Αύξηση της υπεραξίας με κάθε μέσο. Με υποτίμηση της εργατικής δύναμης, με επέκταση του συστήματος της αγοράς/της κυκλοφορίας του εμπορεύματος σε όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής (στη Κίνα πουλάνε αέρα κοπανιστό αφού ο αέρας δεν αναπνέεται πια, στην Δύση δουλεύεις για να συναρμολογείς τα έπιπλα ΙΚΕΑ για αυτούς που τα αγοράζουν) και φυσικά με όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων.

Το ειδικό πρόβλημα «έλλειψη της ενέργειας»  εμφανίζεται με δύο τρόπους στον καπιταλισμό. Αφενός, ως απαραίτητη προϋπόθεση της επέκτασης του συστήματος της αγοράς, αφετέρου ως ένα ειδικό εμπόρευμα προς πώληση. Στην πρώτη περίπτωση, η διαρκής ανάγκη για νέα εμπορεύματα και άρα αύξηση της ζήτησης για την παραγωγική και την καταναλωτική διαδικασία εμφανίζεται απλοϊκά ως ανάγκη για να καίμε περισσότερο, για να δουλεύει η μηχανή. Είτε μια μηχανή που την κινεί η μισθωτή εργασία για να παράξει προϊόντα (πχ. σε ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων ή στον προγραμματισμό), είτε για τις μηχανές που απαιτούνται για την μετακίνηση και την πώληση των εμπορευμάτων (πχ. τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή τα καταστήματα ρούχων). Το ζήτημα (από πρακτικής σκοπιάς) είναι ότι κάτι πρέπει να κάνεις για να παράξεις ηλεκτρικό ρεύμα (να γυρνάς τη μανιβέλα με το μαγνήτη) και συνήθως (με την εξαίρεση της ηλιακής) κάτι πρέπει να γυρνάς. Το ποιος θα το κάνει αυτό είναι γνωστό, δεν υπάρχει ερώτημα επί τούτου. Η ανθρώπινη εργασία. Όσο κι αν κάψεις, όσο κι αν φυσήξει πάντοτε χρειάζεται η ανθρώπινη ενέργεια για να παραχθεί το κέρδος. Για την αέναη επέκταση του καπιταλιστικού συστήματος (που την ονομάζει ανάπτυξη) χρειάζεται όμως να βρίσκει και συνεχώς νέους πόρους και αυτοί να είναι όσο πιο φτηνοί γίνεται.

Νέοι και παλιοί τρόποι παραγωγής ενέργειας: Αντικατάσταση ή απλή πρόσθεση.

Ένας άλλος μύθος που κυκλοφορεί παρέα με αυτόν περί γενικού προβλήματος της ενέργειας είναι ότι τελειώνουν οι μέχρι τώρα φυσικοί πόροι άρα πρέπει να βρούμε νέους. Είναι βασική μεθοδολογία των από πάνω να παρομοιάζουν τα προβλήματα του καπιταλισμού με απλά καθημερινά προβλήματα που βιώνουμε στην άμεση εμπειρία μας.

Είναι σα να λένε για παράδειγμα το εξής: Φέτος, έχεις 2 τόνους πετρέλαιο και 100 κιλά ξύλα για να βγάλεις το χειμώνα. Του χρόνου δε θα σου φτάσουν γιατί θα είναι διαθέσιμα μόνο 1 τόνος πετρέλαιο και 60 κιλά ξύλα. Άρα θα σε φάει το κρύο. Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Για να κάνουμε μια τίμια αναλογία με την καθημερινή εμπειρία το ενεργειακό πρόβλημα του καπιταλισμού έχει να κάνει με το ότι: Του χρόνου, δε θα σου φτάσουν οι 2 τόνοι πετρέλαιο και τα 100 κιλά ξύλα όχι επειδή δε θα είναι διαθέσιμες αυτές οι ποσότητες αλλά επειδή ΕΣΥ θα χρειάζεσαι 3 τόνους πετρέλαιο και 250 κιλά ξύλα για να καλύψεις τις ανάγκες σου.

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι η αύξηση της ζήτησης και όχι η μείωση των πόρων. Η εκμετάλλευση του άνθρακα, του πετρελαίου και των πυρηνικών θα συνεχίζεται αμείωτη (για να μην πω αυξανόμενη) και οι νέες μορφές ενέργειας (ήλιος, αέρας) θα έρχονται να προστεθούν στις παλιές και όχι να τις αντικαταστήσουν για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες. Δεν τα λέω εγώ αυτά, τα λένε μόνοι τους. Ρίξτε μια ματιά στις εκτιμήσεις του International Energy Agency.


Continue reading

Φυσικές καταστροφές, ταξικός πόλεμος και το συμβόλαιο ενάντια στον θάνατο: πώς να σκεφτούμε;

Με αφορμή τις πυρκαγιές και τις καταιγίδες που ζούμε το τελευταίο καιρό στην περιοχή – και αφού ούτε καήκαμε, ούτε πνιγήκαμε – θα προσθέσω μια σύντομη και μικρή σκέψη σχετικά με όλα αυτά.

Είναι σημαντικό, πάντοτε, να μην φυσικοποιούμε τον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται ερήμην μας και δεν μας ρωτάει ποτέ. Οι «φυσικές» καταστροφές είναι πάντα μια καλή αφορμή για να ξεχνάμε αυτόν τον πόλεμο, για να διαιωνίζεται η ιδεολογική και πραγματική κυριαρχία των αφεντικών απάνω στις ζωές μας. Είναι και μια καλή αφορμή επίσης και για την ανανέωση των σχέσεων ανάμεσα στις υποτελείς τάξεις και τις κυρίαρχες – αλλά σε αυτό θα αναφερθώ παρακάτω.

«Φυσικές» καταστροφές

Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα. Δεν υπάρχουν φυσικές καταστροφές. Οι καταστροφές είναι καταστροφές για κάποιους. Αυτοί οι κάποιοι βρίσκονται σε τέτοια θέση (ταξική, γεωγραφική κτλ) η οποία ευνοεί ή δεν ευνοεί την καταστροφή τους. Αυτή τους η θέση εκφράζει την κοινωνική ιεραρχία και τις σχέσεις εξουσίας σε μια κοινωνία. Ο προσδιορισμός «φυσικές» μπροστά από το «καταστροφές» προσπαθεί ακριβώς να συσκοτίσει την ιστορικό και κοινωνικό χαρακτήρα της κατάστασης. Αν για παράδειγμα οι πλημμύρες που γίνανε στην Μάνδρα γίνονταν σε ακατοίκητα χωριά της Πίνδου δεν θα θεωρούνταν «καταστροφικές πλημμύρες». Ή οι καταιγίδες που πνίγουν τους μετανάστες στην θάλασσα δεν θεωρούνται καταστροφές. Αντίστοιχα, η έννοια της «οικολογικής καταστροφής» εκφράζει την σχέση του καπιταλισμού με αυτό που προσπαθεί να συμπεριλάβει υπό την σκέπη του – που δεν είναι άλλο από την αντίληψη του για την φύση: ως πόροι προς εκμετάλλευση. Η οικολογία είναι το όνομα που έχει δώσει ο καπιταλιστής στην επιθυμία του για υπαγωγή της φύσης στην σχέση κεφάλαιο, για την επέκταση της ισχύος του. Είμαστε υποχρεωμένοι, τελικά, να βλέπουμε τις μεταβολές του καιρού υπό το πρίσμα της ταξικής ανάλυσης (να υπενθυμίσω αν με διαβάζεις για πρώτη φορά ότι την ταξική ανάλυση την χρησιμοποιώ κάπως ιδιότροπα εδώ πέρα).

Ας αναφερθώ στα δυο πιο πρόσφατα παραδείγματα: τις καταιγίδες στα Δυτικά της Αθήνας και τις φωτιές στα Δυτικά και τα Ανατολικά της Αττικής. Στο πρώτο παράδειγμα, έχουμε μια τυπική περίπτωση όπου κομμάτι του εργατικού κόσμου σε βιομηχανικές και χαμηλόμισθες δουλειές έχουν στοιβαχτεί με έναν αδόμητο τρόπο, με μια αδιαφορία για την ποιότητα της ζωής. Είναι η τυπική περίπτωση του υποβιβασμού της ζωής των κατώτερων τάξεων από την σκοπιά των καπιταλιστών και του κράτους. Από τη σκοπιά τους λένε: «δεν μας ενδιαφέρει για το πώς ζούνε, αν αναπνέουν τα τοξικά αέρια από την επεξεργασία των πετρελαίων, αν θα τους πνίξουν τα ποτάμια – το θέμα είναι να γίνεται η δουλειά. Να χτίζουμε τη βιομηχανία και αυτοί να δουλεύουν σαν σκυλιά». Εύκολο αυτό. Οι πυρκαγιές που ακόμα σιγοκαίνε είναι πιο πολύπλοκο. Από τη μεριά της Δυτικής Αττικής έχει κυκλοφορήσει στα μέσα η άποψη ότι τα δάση στην Κινέττα και στις περιοχές εκεί τα έχει βάλει στο μάτι ο καπιταλιστής για διάφορες δραστηριότητες (εξόρυξη βωξίτη, ανεμογεννήτριες κτλ). Μου κάνει αυτή η εξήγηση, δεν θα την σχολιάσω περαιτέρω. Να μια «φυσική» καταστροφή που είναι εμφανής έκφραση του κοινωνικού πολέμου που διεξάγεται (βλ. και τους σεισμούς στα Γιάννινα με τις σεισμικές γεωλογικές έρευνες για υδρογονάνθρακες). Από την άλλη μεριά της Αττικής το πράγμα είναι πιο πολύπλοκο. Εκεί έχεις μια χρόνια επέκταση μιας μικρο-μεγαλο(-δε-ξέρω-ακριβώς)-τάξης  η οποία θέλει να ζήσει στα προάστια, να πηγαίνει για μπάνια, να χτίσει ενοικιαζόμενα κτλ. Αυτή η επέκταση σε αγαστή συνεργασία με το ελληνικό κράτος τόσα χρόνια είναι μια βασική ιστορία στην συγκρότηση της κοινωνικής ειρήνης ανάμεσα στην κεφαλαιοκρατική τάξη και διάφορες τάξεις που στηρίζουν σώμα και πνεύμα την πολιτική τάξη (άραγε ο Καραμανλής έπαθε τίποτα εκεί με το playstation στη Ραφήνα;) και αποτελούν αυτό που κάποιοι στο κίνημα ονομάζουν «εθνικό κορμό». Αυτές, λοιπόν, οι τάξεις επεκτείνονται όλο και πιο πολύ με φωτιές που αλλάζουν την χρήση της γης και τώρα που έρχεται ξανά η ανάπτυξη και αυξάνεται και ο τουρισμός είναι μια καλή αφορμή για να καεί κανένα δέντρο. Δεν θέλω να μπω σε κουβέντα για αιτίες της φωτιάς, δεν είναι η δουλειά μου.

Πάντα, λοιπόν, οι λεγόμενες φυσικές καταστροφές εκφράζουν κοινωνικές σχέσεις/συγκρούσεις ανάμεσα σε διάφορες ομάδες συμφερόντων. Μια φυσική καταστροφή είναι η έκφραση της επίθεσης (άμεσα ή έμμεσα) που εξαπολύει μία ή περισσότερες ομάδες συμφερόντων είτε σε άλλες κοινωνικές τάξεις, είτε σε ανεκμετάλλευτους – από τη μεριά τους – πόρους.

Ο θάνατος

Καλά όλα αυτά αλλά μην ξεχάσουμε και εντελώς ότι υπάρχει εκεί έξω κωλόκαιρος που μπορεί να σε σκοτώσει, φωτιά που μπορεί να σε κάψει, καταιγίδα που μπορεί να σε πνίξει, κεραυνός που μπορεί να σε χτυπήσει κατακέφαλα. Δηλαδή, μέσα στη βαθιά αλλοτρίωση του ανθρώπου των πόλεων και των θεωρητικών των πανεπιστημίων μην αρχίσουμε να λέμε ότι δεν υπάρχει φύση και «επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα». Και τώρα πάμε στα πιο δύσκολα ζητήματα. Continue reading

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: Καπιταλισμός και οικογένεια στην Eλλάδα του 2018

Τις τελευταίες δεκαετίες/αιώνες βιώνουμε – στο επίπεδο της καθημερινότητας – την κρίση μετάβασης από τις προηγούμενες σχέσεις οργάνωσης της κοινωνίας (οικογενειοκρατία, κοινότητα συγγένειας/κατοικίας) στις καινούριες του κράτους/καπιταλισμού. Αυτή τη μετάβαση δεν γίνεται να τη βλέπουμε μόνο με όρους χρόνου και μάλιστα γραμμικά αλλά και με όρους τόπου. Είναι άλλο η δεκαετία του ’60 στην Αθήνα με τη συσσώρευση της μεταναστευτικής εργασίας και την άνθηση της μεγαλούπολης και άλλο ένα χωριό στα ορεινά της Μακεδονίας την ίδια περίοδο. Διαφορετικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης και διαφορετικά επίπεδα καπιταλιστικών σχέσεων. Γνωρίζουμε ότι οι πατριαρχικές, οικογενειακές σχέσεις γύρω από την κληρονομική ταξική εξουσία είναι διαφορετική μορφή οργάνωσης από την σχέση κεφάλαιο/κράτος. Στην Ελλάδα αυτές οι δύο μορφές εξουσίας/εκμετάλλευσης συνδιαμορφώθηκαν (όπως και παντού) με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Δεν θα αναλύσουμε όμως αυτό το ζήτημα εδώ, αν και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Αυτό που θα κρατήσουμε είναι η σταδιακή υποχώρηση του πρώτου συστήματος για χάρη του δεύτερου όπως γίνεται σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες όπου οι προηγούμενες κοινοτικές/οικογενειακές/πατριαρχικές μορφές υποχωρούν μπροστά στη συσσώρευση του κεφαλαίου και την ανάπτυξη του κράτους – και αυτό όχι χωρίς αντιστάσεις. Δεν θα πρέπει να μας μπερδεύει η ταυτόχρονη συνδιαμόρφωση και ο ανταγωνισμός αυτών των δυο συστημάτων – αυτή είναι όλη η ανθρώπινη ιστορία, όλη η ιστορία της ταξικής πάλης. Ανταγωνισμός και συνδιαμόρφωση. Ή για την ακρίβεια: συνδιαμόρφωση δια μέσου του ανταγωνισμού και πάλι απ΄ την αρχή.

Δεν θα πρέπει επίσης να υιοθετούμε μια γραμμική αντίληψη της ιστορίας η οποία υπονοεί πως το ένα σύστημα θα εξαφανίσει ντετερμινιστικά το άλλο. Αντίθετα, η ιστορική πραγματικότητα δείχνει σχετικά με ακριβώς αυτό το θέμα πως η συνδιαμόρφωση κράτους και οικογένειας σημαίνει επίσης πως η οικογένεια λειτουργεί και ως θεσμός αναπαραγωγής του κράτους (ιδιοκτησία, πειθάρχηση των παιδιών-μελλοντικών εργατών κτλ). Αυτές οι τάσεις μπορεί να μοιάζουν ότι είναι πολύπλοκες αλλά δεν είναι αντιφάσεις. Αντιφάσεις έχει η λογική. Είναι αντιθέσεις. Η ιστορία έχει αντιθέσεις, συγκρούσεις και συμμαχίες, όχι αντιφάσεις. Continue reading

Να μην εγκαταλείψουμε τις μετανάστριες, να εγκαταλείψουμε την προνομιακή μας θέση.

Το κίνημα νίκησε, οι μετανάστριες έχασαν

Το Σάββατο το πρωί πήγαμε όλες και όλοι μαζί από την πλατεία Σουρμένων με δυναμική πορεία, γεμάτη παλμό και συνθήματα, καλά οργανωμένη και περιφρουρημένη μέχρι το κέντρο κράτησης Ελληνικού. Σταθήκαμε μπροστά από το αστυνομικό τμήμα και απαιτήσαμε να αρθεί η απαγόρευση των επισκεπτηρίων και βρίσκεται σε ισχύ από τον Σεπτέμβρη. Ήταν φανερή η αδυναμία και η αμηχανία των μπάτσων να διαχειριστούν μια τόσο μεγάλη, με παλμό και περιφρουρημένη πορεία απέναντι σε αυτό το αίτημα. Γι’ αυτό άρχισαν τα παζάρια. Στην αρχή να μπούνε κάποια άτομα μόνο το Σάββατο, μετά το Σάββατο και τη Δευτέρα αλλά γενικά δε μπορεί να παρθεί πίσω η άρση. Αρχικά, μιλώντας με τους ανωτέρους τους και μετά με το υπουργείο. Η στάση της πορείας να μην δεχθεί τίποτα λιγότερο από αυτά που είχε αποφασίσει, δηλαδή την μόνιμη άρση της απαγόρευσης αποδείχθηκε ολόσωστη. Πλήρης αδυναμία από τη μεριά τους να διαχειριστούν την κατάσταση. Και αυτή η αδυναμία τους οδήγησε στην απαγωγή των μεταναστριών από το κέντρο στην Πέτρου Ράλλη. Σε ένα κελί, χωρίς παράθυρα, χωρίς κουβέρτες. Λέγοντας τους πως αυτά παθαίνουν αφού θέλουν ελευθερία. Και ποιος ξέρει τι άλλο θα τους είπαν ή θα έκαναν.

Η κίνηση των οργανωμένων συλλογικοτήτων στέφθηκε με επιτυχία! Στρίμωξαν τόσο πολύ το ελληνικό κράτος ώστε το ανάγκασαν να αλλάξει τελείως τακτική. Να κλείσει ουσιαστικά το κέντρο κράτησης. Οι μετανάστριες όμως πληρώνουν το κόστος αυτής της επιτυχίας. Αυτά είναι τα αντίποινα του κράτους, αυτό είναι η αναβάθμιση της σκληρότητάς του, αναβάθμιση της καταστολής του. Αδίστακτο κράτος, κράτος όπως πραγματικά είναι. Continue reading

Ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό στη Νοταρά από το ελληνικό κράτος!!

Ανέβηκε στο διαδίκτυο ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στη Νοταρά 26 από κάποια ομάδα νεοναζί. Ενδιαφέρον πως η «Εφημερίδα των Συντακτών» χαρακτηρίζει το βίντεο «παραληρηματικό». Κι όμως βλέποντας το βίντεο δε φαίνεται και τόσο παραληρηματικό. Περισσότερο μοιάζει με επιτροπή φασιστοκατοίκων. Μάλλον αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα.

notara

Το βίντεο ξεκινάει με εικόνες που υποτίθεται προπαγανδίζουν οι αντιφασίστες με παιδάκια να παίζουν, μετανάστες να χορεύουν και άλλα τέτοια που παρουσιάζουν τους μετανάστες κανονικούς ανθρώπους καθόλου επικίνδυνους, συνεχίζει με διάφορα τραγελαφικά από ξύλο μεταξύ μεταναστών, ξύλο με μπάτσους, πορείες όπου κρατάνε σημαίες του F.S.A. (Ελεύθερος Συριακός Στρατός) για να υποδηλώσει πως στην πραγματικότητα οι μετανάστες είναι τρομοκράτες. Λένε και την εξής μπούρδα:

«Μέλη του F.S.A. (Ελεύθερος Συριακός Στρατός) και της τζιχαντιστικής οργάνωσης Al nusra δηλαδή οργανώσεις που απαρτίζουν το ισλαμικό κράτος (ISIS.)»

Δεν μπορούν ούτε αυτές τις ομάδες μεταξύ τους να ξεχωρίσουν. Ένα search στο Wikipedia είναι. Μέχρις αυτό το σημείο όλα καλά. Η τυπική νεοναζιστική βλακεία.

Πιο κάτω όμως το πράγμα γίνεται καλύτερο. Γράφουν επί λέξει (έκατσα και το αντέγραψα μέχρι και το τελευταίο τόνο –  τα λάθη δικά τους):

«ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΑ ΕΞΗΣ:

…Οι λαθρομετανάστες – πρόσφυγες τους δίνουμε (όχι πως δεν τα πήραν απο μόνοι τους) ίσα δικαιώματα και σαν Δ’ΙΚΑΙΟ θα έχουν και τις ίσες ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ

Φυσικά να έχουν οι πρόσφυγες όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, δωρεάν στέγαση (έχουν τα Hot Spot), δωρεάν υγεία (Με γενόσημα φάρμακα όχι αυθεντικά εννοείτε όπως έχουν και οι Έλληνες πολίτες) και δωρεάν παιδεία (χωρίς όμως τα Ελληνόπουλα να είναι αναγκασμένα να προσκυνούν τον Αλλά ή να κρύβοντε για να φάνε χοιρινό για να μην κολάζουν τα προσφυγόπουλα) και όλα αυτά

….Με συνοπτικές διαδικασίες να καταγραφούν από τους Δήμους μέχρι και οι κουφάλες των δοντιών τους, αποτυπώματα κτλ κτλ κτλ όπως κάνουν και στους Έλληνες πολίτες και αφού θα τα έχουν όλα δωρεάν, οι Άντρες “πρόσφυγες” να εργαστούν στα δημόσια έργα σαν εργάτες (να φτιάξουν δρόμους, να καλωπίζουν τους δρόμους, να τους βάφουν, να τους φτιάχνουν) να σπέρνουν και να καλλιεργούν χωράφια για το δημόσιο (ΟΧΙ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ) συμφέρον το λιγότερο 8 (που δεν υπάρχει πουθενά) με 10 ώρες όσες δουλεύει δηλαδή και ένας Έλληνας Πολίτης

Οι γυναίκες προσφυγοπούλες ή μετανάστριες να δουλέψουν στην καθαριότητα, να σκουπίζουν τους δρόμους, να βοηθάνε τους οδοκαθαριστές, να καθαρίζουν υπουργεία, νομαρχίες, γραφεία κτλ κτλ αφου τα προσφυγόπουλα θα είναι στο σχολείο δεν θα έχουν πρόβλημα να εργαστούν (όπως κάνει και μια Ελληνίδα γυναίκα). Μπορούν να κάνουν τόσες εργασίες ώστε να αποπληρώσουν την ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ φιλοξενία μας..»

Καταρχάς να τους ευχαριστήσουμε που γράφουν και κανένα κείμενο και κάνουν πιο κατανοητό το φαινόμενο του φασισμού. Όλα όσα λένε θα μπορούσε να τα γράφει κάποιος στο protagon.gr απλά χωρίς λάθη, με καλύτερη σύνταξη και πιο προσεγμένο political correct περιεχόμενο. Όλα όσα γράφει είναι η ουσία του κράτους. Ιατρικές εξετάσεις όπως έκανε το γερμανικό κράτος για τους μετανάστες τη δεκαετία του ’50 – ’60, εργασία για το κράτος με μισθούς πείνας ή τίποτα. Το έγραφα και πιο παλιά σε ένα κείμενο για τον φασισμό, ότι τέτοια ναζιστικού τύπου πράγματα τα πρότεινε και ο Κασιδιάρης αλλά αυτό που συμβαίνει στον σημερινό φασισμό είναι ένα βήμα πιο μπροστά. Αυτά γίνονται στις φυλακές του πολιτισμένου κόσμου, όπου οι φυλακισμένοι δουλεύουν για τη φυλακή σε μεγάλες εταιρείες με πολύ λίγα ή καθόλου λεφτά (δες την κινητοποίηση των αμερικανών κρατουμένων κατά της σκλαβιάς και τι γίνεται στις γερμανικές φυλακές). Το πιο τραγικό είναι πως κάνουν παραλληλισμούς με τους έλληνες υπηκόους (αφού παίρνει γενόσημα ο έλληνας, γενόσημα και ο μετανάστης) ενώ αυτό υποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πως το θέμα είναι ταξικό και όχι εθνικό. Ότι όπως μεταχειρίζεται τους μετανάστες τόσα χρόνια θα ήθελε πολύ να μεταχειρίζεται και τους έλληνες υπηκόους απλά όχι ενωμένους. Και σε αυτό το σημείο έρχονται οι εθνικιστές και όλοι πατριώτες να επιτελέσουν το έργο τους – της διαίρεσης των από τα κάτω.

Όλα όσα λένε οι νεοναζί είναι η επίσημη κρατική πολιτική (εδώ και μερικές δεκαετίες) με διάφορες παραλλαγές. Θέλει να έχει και έχει τους μετανάστες για φτηνή ή τζάμπα εργασία, πλήρως ελεγχόμενους και πειθαρχημένους. Το κράτος κάνει αυτό ακριβώς είτε στις φυλακές, είτε με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τότε και σήμερα, είτε με τα κέντρα φιλοξενίας, είτε με τη φτηνή μαύρη εργασία των μεταναστών σε όλη την επικράτεια. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι θα βρεις πολύ κόσμο στην ελλάδα να τα λέει αυτά σαν αυτονόητα. Ότι αφού τους φιλοξενούμε να μας το ανταποδώσουν. Τους φιλοξενούμε όλοι μαζί λες και το κράτος είμαστε όλοι εμείς. Αυτή την ουδετερότητα του κράτους καταφέρνει πολύ καλά να την επιβάλλει ιδεολογικά η κυβέρνηση της Αριστεράς.

Οι νεοναζί είναι οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της κρατικής πολιτικής, κάποιου είδους ακτιβιστές υπέρ των συμφερόντων του κράτους (δηλαδή του κεφαλαίου) και το αποδεικνύουν όχι μόνο μέσα από τις πράξεις τους αλλά και μέσα από τα λόγια τους.

Το κράτος δεν κάνει διακοπές. Το κίνημα όμως κάνει.

Το κράτος είναι νεκρό.

Το κράτος δεν κάνει διακοπές επειδή δεν έχει ανάγκη από τέτοιες. Δεν έχει ανάγκη για διακοπές γιατί δεν είναι ζωντανό, είναι απονεκρωμένο. Δεν είναι άνθρωπος, είναι μηχανισμός. Στελεχώνεται από ανθρώπους που έχουν ανάγκη από διακοπές και ξεκούραση αλλά το ίδιο ως δομή συγκροτείται έτσι ώστε να είναι 24/7. Όπως τα βιομηχανικά εργοστάσια με τις τριπλοβάρδιες που δουλεύουν 24 ώρες το 24ώρο. Η προϊστορία των διακοπών ίσως να μπορεί να βρεθεί ήδη από τα αρχαία χρόνια με τα ταξίδια ανώτερων τάξεων, από τα Ρωμαϊκά χρόνια όπου οι πλούσιοι είχαν εξοχικές βίλες, από τις περιηγήσεις, πλουσίων πάλι, κατά το Μεσαίωνα και ύστερα από αυτόν. Παράλληλα, στην ευρώπη σε αυτό το ρομαντικό πνεύμα περιηγήσεων αναπτύσσεται και μια κουλτούρα εξερεύνησης της φύσης, της άγριας ζωής, του τέλος πάντων ανεξερεύνητου κόσμου από τον άνθρωπο της πόλης. Σε όλα αυτά – και ακόμα περισσότερα – μπορούμε να βρούμε ιστορικά χαρακτηριστικά που συγκροτούν τη σημερινή έννοια των διακοπών. Για παράδειγμα, αυτή η ρομαντική γοητεία του ανεξερεύνητου στην ευρώπη και η ανάπτυξη της στον 19ο αιώνα στην αμερική ως υγεία για τους ανθρώπους της πόλης  μπορεί αμέσως να συνδεθεί με το σημερινό camping, τη πεζοπορία και άλλα τέτοια εναλλακτικά. Αυτά όμως είναι όλα περιφερειακά στοιχεία και ήταν πάντοτε για πλούσιους.

Στην εποχή της μισθωτής εργασίας και της ανάπτυξης μιας μεσαίας τάξης οι διακοπές γίνανε και πόθος των φτωχότερων. Το πιο σημαντικό είναι όμως πως αναπτύχθηκε ως τουρισμός. Με τα λόγια του Debord ο τουρισμός είναι η ανθρώπινη κυκλοφορία θεωρημένη ως κατανάλωση. Ταυτόχρονα, είναι και ένα αντίδωρο για την πειθάρχηση και την υποταγή στην μισθωτή εργασία. Η επιβολή της μισθωτής εργασίας δεν ήταν ποτέ ένα εύκολο έργο για τους πρώτους καπιταλιστές, απαιτούσε συνεχώς αναβάθμιση των στρατηγικών τους, ακόμα και ανατίμηση της εργατικής δύναμης και όλο και περισσότερα ανταλλάγματα ακόμα και αν ήταν σε ιδεολογικό επίπεδο. Οι διακοπές, η αίγλη των διακοπών ως προνόμιο των πλουσίων και τώρα πια προσβάσιμες και από άλλες τάξεις δεν είναι λίγο πράγμα. Οι άνθρωποι γενικά, οι εργάτες και οι φτωχότεροι τέλος πάντων δεν πήγαιναν διακοπές γιατί δεν είχαν ανάγκη να διακόψουν τη ζωή τους, την εργασία τους από κάτι. Γιατί μέχρι την κυριαρχία του καπιταλισμού η εργασία και η ζωή δεν είναι απολύτως διαχωρισμένες, ακόμα και για την περίπτωση των ταξιδιών για εποχιακές εργασίες για περισσότερο εισόδημα. Οι άνθρωποι κάποτε δούλευαν όσο είχαν ανάγκη. Και αυτή η ανάγκη καθοριζόταν από τις συλλογικές ανάγκες των κοινοτήτων που ζούσαν. Έτσι οι διακοπές σε αυτό το πλαίσιο δεν έχουν κανένα νόημα. Πολλοί άνθρωποι ζούνε ακόμα έτσι και στην Ελλάδα (όσο και αν οι αθηναίοι μπορεί να το ξεχνάνε). Continue reading

Social media: η πρωταρχική συσσώρευση της ανθρώπινης έκφρασης κι επικοινωνίας

*Αυτό το κείμενο θα έπρεπε να σπάσει σε δύο μέρη για να είναι πιο ευκολοδιάβαστο (όπως κάνω συνήθως) αλλά ήταν αδύνατο δεδομένης της δομής του επιχειρήματος. Θα έμενε στη μέση και δεν θα έβγαινε νόημα. Οπότε καλό κουράγιο!

 

Ριζοσπαστική θεωρία

«Ποιός μπορεί να παράγει χρήσιμη θεωρία για τους σκοπούς του αντιεξουσιαστικού κινήματος; Η απάντηση είναι αρκετά απλή. Το αντιεξουσιαστικό κίνημα. … Μπορεί να παράξει συνολικά ριζοσπαστική θεωρία αυτός που η θέση και άρα η εμπειρία και το βίωμα του είναι ριζοσπαστικά».
(βλέπε εδώ)

Ο διαχωρισμός θεωρίας και πράξης είναι πραγματικός, μόνο που δεν είναι δικός μας. Έχει ήδη συντελεστεί στην εργασία παράγοντας και αναπαράγοντας τις σχέσεις εκμετάλλευσης που ξέρουμε καλά. Από τη δικιά μας σκοπιά αυτός ο διαχωρισμός (οφείλει να) αίρεται κάθε στιγμή. Η θεωρία είναι ένα ακόμη εργαλείο ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Τις βαριοπούλες και τις αφίσες, τα μηχανάκια και τα βιβλία. Σε αυτό το πλαίσιο θα ασχοληθούμε σε αυτή τη μελέτη με το πολυσυζητημένο θέμα των social media (και σε σχέση με την κινηματική τους χρήση).

Έχουν γραφτεί πολλά. Ειδικότερα από ψυχολογικής και κοινωνιολογικής σκοπιάς δουλεύει πολύς κόσμος στα πανεπιστήμια. (Ο σκοπός της εργασίας τους δεν είναι πολύ ξεκάθαρος αλλά ευελπιστώ να γίνει μετά από την παρακάτω ανάλυση. ) Επίσης πολύ ανάλυση γύρω από το θέμα ταυτοτήτων, έκφρασης κτλ, σχετικά με τη μοναξιά και την αλλοτρίωση από τη μια και την ελευθερία από την άλλη είναι πολύ της μόδας. Γνώμη μου είναι πως οι περισσότερες αναλύσεις τέτοιου τύπου είναι από επικίνδυνες και άχρηστες ως μερικώς χρήσιμες. Θα κάνω μια προσπάθεια εδώ να δούμε το θέμα social media από μαρξιστική σκοπιά πειραγμένη για τους δικούς μας σκοπούς.


Πρωταρχική (και διαρκής) συσσώρευση

Γράφει ο Μαρξ  (Το Κεφάλαιο, Σύγχρονη Εποχή, 2009, σ.738):
«Είδαμε πως το χρήμα μετατρέπεται σε κεφάλαιο, πως από το κεφάλαιο παράγεται υπεραξία και από την υπεραξία παράγεται περισσότερο κεφάλαιο. Ωστόσο η συσσώρευση του κεφαλαίου προϋποθέτει την υπεραξία, η υπεραξία την κεφαλαιοκρατική παραγωγή κι αυτή πάλι την ύπαρξη σχετικά μεγάλων μαζών κεφαλαίου και εργατικής δύναμης στα χέρια εμπορευματοπαραγωγών. Έτσι όλη αυτή η κίνηση φαίνεται να περιστρέφεται σε ένα φαύλο κύκλο, από τον οποίο βγαίνουμε μόνο αν υποθέσουμε μια «πρωταρχική» συσσώρευση («previous accumulation» τη λέει ο Άνταμ Σμιθ), που προηγείται από την κεφαλαιοκρατική συσσώρευση, μια συσσώρευση που δεν είναι αποτέλεσμα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, αλλά η αφετηρία του.»

Αυτή η πρωταρχική συσσώρευση δεν συνέβη απλά μια φορά και τέλος. Ο Μαρξ αναφέρεται στους νόμους για την περίφραξη των κοινών (Bills for Inclosure of Commons) τον 18ο αιώνα στην Αγγλία. Μπορούμε να πούμε όμως πως αυτή λαμβάνει χώρα κάθε φορά που το κεφάλαιο γεννιέται σε ένα νέο πεδίο (αυτό μας είναι πάρα πολύ χρήσιμο για το θέμα των social media). Ταυτόχρονα, έχουμε την διαρκή συσσώρευση που αναπαράγει συνεχώς τη σχέση κεφάλαιο αφού έχει πρωτοεγκατασταθεί. Η γενεσιουργός δύναμη του κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να προκύπτει από μια πράξη αρπαγής είτε αυτό γίνεται με τρόπο πειρατικό, είτε νομικό, είτε με μπάτσους, είτε χωρίς. Μια λεηλασία, μια βία από αυτούς που έχουν την ισχύ. Αυτή η αρπαγή, λοιπόν, είναι ο τρόπος να αποκτηθεί το πρώτο κεφάλαιο που θα θέσει σε κίνηση τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής.

Ξαναγράφει πιο κάτω (σ. 739):
«Η σχέση του κεφαλαίου προϋποθέτει το χωρισμό των εργατών από την ιδιοχτησία των όρων πραγματοποίησης της εργασίας. Από τη στιγμή που η κεφαλαιοκρατική παραγωγή στέκει πια στα δικά της πόδια, δε διατηρεί μόνο αυτό το χωρισμό, μα και τον αναπαράγει σε ολοένα και αυξανόμενη κλίμακα. Επομένως, το προτσές που δημιουργεί τη σχέση του κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να είναι άλλο από το προτσές χωρισμού του εργάτη από την ιδιοχτησία στους όρους της εργασίας του, ένα προτσές που από τη μια μεριά, μετατρέπει σε κεφάλαιο τα μέσα συντήρησης και παραγωγής της κοινωνίας, και, από την άλλη, τους άμεσους παραγωγούς σε μισθωτούς εργάτες. Επομένως, η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά το ιστορικό προτσές χωρισμού του παραγωγού από τα μέσα παραγωγής. Εμφανίζεται σαν «πρωταρχική», γιατί αποτελεί την προϊστορία του κεφαλαίου και του αντίστοιχου του τρόπου παραγωγής»

Ο διαχωρισμός των μέσων παραγωγής από τον παραγωγό είναι η βασική προϋπόθεση για την γέννηση και ανάπτυξη του κεφαλαίου και το βάθεμα αυτού του διαχωρισμού μια συνειδητή και ακατάπαυστη στρατηγική του κεφαλαίου από τότε που γεννήθηκε ως και σήμερα. Οι κοινές γαίες, η κοινοτική σχέση ιδιοκτησίας που περιγράφει ο Μαρξ για την Αγγλία μπορούμε να πούμε ότι έχει εμφανιστεί με διαφορετικούς τρόπους σε πολλές προκαπιταλιστικές κοινωνίες και ιδιαίτερα στην περιοχή των Βαλκανίων. Ένα παράδειγμα, για το πώς το κράτος εξαναγκάζει στο πέρασμα στον καπιταλισμό είναι η περίπτωση της Κωστηλάτας το 1883, όπου το κοινό βοσκοτόπι κοντά στο χωριό Θεοδώριανα το αγόρασαν κάποιοι τσιφλικάδες που απαιτούσαν από τους κατοίκους να το εγκαταλείψουν, ακολούθησε πιστολίδι και στο τέλος αναγκαστήκανε να το αγοράσουν (και μάλιστα με δάνειο) ως συλλογική ιδιοκτησία.

Το κοινό είναι αυτό που όχι μόνο μοιράζονται οι άνθρωποι για τη συλλογική παραγωγή και κάλυψη των αναγκών αλλά και αυτό που τους συγκροτεί ως κοινότητα, ως κοινωνία. Προϋπόθεση κάθε κοινωνίας είναι η δημιουργία του κοινού.

Εδώ προτείνω να μη βλέπουμε τα κοινά με μια στενή έννοια υλικού. Δηλαδή, ότι κοινά είναι οι κοινές γαίες και μόνον. Κοινά είναι αυτά που δημιουργούμε από κοινού και μας κάνουν να είμαστε κοινωνία/κοινότητα. Αυτή η έννοια κοινών μπορεί να χωρέσει πολλά πράγματα. Η πλατεία που τη διεκδικούμε με την παρουσία και τη δράση μας ενάντια στην επέκταση των τραπεζοκαθισμάτων ή τον έλεγχο των μπάτσων είναι δημιουργία κοινών και δημιουργός κοινωνίας. Το μαγείρεμα και το γεύμα με φίλους στο σπίτι έναντι της κατανάλωσης σε ένα εστιατόριο είναι δημιουργία κοινών και δημιουργός κοινωνίας. Continue reading

Τηλεματική ΟΑΣΑ, “έξυπνες” στάσεις, ηλ. εισιτήριο: Ο πόλεμος των αφεντικών με άλλα μέσα

πρώτη δημοσίευση (22/03/2016): provo.gr

«Σε λειτουργία ως τις 21 Μαρτίου 2016 το έργο της τηλεματικής και των «έξυπνων» στάσεων στα αστικά λεωφορεία και τρόλεϊ της Αττικής» ανακοίνωσε ο ΟΑΣΑ. Και η ανακοίνωση τελειώνει λέγοντας πως «Η Τηλεματική ΟΑΣΑ σε συνδυασμό με το άλλο μεγάλο έργο ΣΔΙΤ του ΟΑΣΑ που βρίσκεται σε εξέλιξη, δηλαδή το Ηλεκτρονικό Εισιτήριο («ΑΣΣΚ»), αναμένεται να αναβαθμίσουν σημαντικά τις υπηρεσίες που παρέχει ο όμιλος ΟΑΣΑ προς το επιβατικό κοινό βελτιώνοντας αισθητά την εικόνα και τις παρεχόμενες υπηρεσίες του Συστήματος Αστικών Συγκοινωνιών της Αθήνας».

277683

Είναι τόσο ισχυρή η ιδεολογία των αφεντικών που υποδεικνύει πως η τεχνολογική πρόοδος βελτιώνει με κάποιο μαγικό τρόπο τις ζωές μας που ακόμα και εντός του αντιεξουσιαστικού χώρου δεν είναι αυτονόητο ότι οι νέες τεχνικές που τίθενται σε εφαρμογή στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι μόνο εχθρικές προς εμάς. Και θα έπρεπε να έχουμε διαμορφώσει τέτοιες συνθήκες ώστε να μην τεθούν σε εφαρμογή ή αν τεθούν να πάψουν. Continue reading

Ο εθελοντισμός είναι κομμάτι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

πρώτη δημοσίευση (10/03/2016) : provo.gr

Ο τίτλος δεν είναι τέτοιος για προβοκατόρικους λόγους. Προσπαθεί να είναι απλά περιγραφικός. Είναι η ιδεολογική κυριαρχία των αφεντικών που κάνει την έννοια «εθελοντισμός» να μοιάζει άσχετη με τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που ζούμε (αλλά δεν τον καταλαβαίνουμε ως τέτοιον). Και αυτή η κυριαρχία είναι το αντικείμενο επίθεσης αυτού του σημειώματος.

Η «πρώτη ύλη»

Ο εθελοντισμός είναι η άμισθη, εθελοντική, χωρίς καταναγκασμό εργασία για κάποιο κοινωφελή σκοπό. Πριν ξεκινήσει η κριτική πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο εθελοντισμός πατάει συνήθως (στις καλές περιπτώσεις) πάνω σε αγνά αισθήματα. Δηλαδή, σε ένα αφελές μεν, αλληλέγγυο και κοινωνικό αίσθημα δε. Ένα αυθόρμητο αίσθημα που έχουν οι άνθρωποι για να εργάζονται για το κοινό, να δημιουργούν το κοινό, να ασκούν την πρακτική της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης. Όλα αυτά υπάρχουν, τα μαθαίνουμε μέσα στη κοινωνία μας και αυτά. Όπως και τα αντίθετά τους.

volunteer-icon
Οπότε πρέπει να διαχωρίσουμε αυτή την «πρώτη ύλη» από την λειτουργία που επιτελεί για το κράτος ο εθελοντισμός γενικά. Δε χρειάζεται να μπούμε σε ηθικίστικες κουβέντες γύρω από την εθελοντική εργασία και τους ανθρώπους που την ασκούν. Μόνο να κουβεντιάσουμε μαζί τους γύρω από αυτή του την διάσταση.

Εθελοντισμός και κράτος Continue reading

Ο φασισμός πρώτα έρχεται για τους άλλους, μετά για κάποιους ακόμα αλλά ΠΟΤΕ για όλους (#2)

συνέχεια από το προηγούμενο

Τα συντηρητικά αντανακλαστικά και η ιδιαιτερότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μπορώ να μην αναφέρω κάποια συντηρητικά αντανακλαστικά του κινήματος αλληλεγγύης με την ευρεία έννοια (και εκτός αυτοοργανωμένου κινήματος). Οι μετανάστες έρχονται στην ελλάδα με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους πολλά χρόνια τώρα. Γιατί μέχρι τώρα δεν κινητοποιήθηκε ένα κύμα καταλήψεων από το ντόπιο κίνημα για τη στέγαση ανθρώπων που θέλανε να μείνουνε εδώ; Διότι το ίδιο το κίνημα δεν είχε την ανάγκη για μαζικές καταλήψεις στέγης; Επειδή δεν ένιωθε αυτή την εγγύτητα με τους μετανάστες για να ασκήσει τέτοιες πρακτικές; Πολλές οι απαντήσεις προφανώς.

Το ελληνικό (και όχι μόνο) κράτος έστρεψε τα φώτα του θεάματος πάνω στις εικόνες των πνιγμών, του πόνου και της δυστυχίας των μεταναστών, για πρώτη φορά εδώ και τόσα χρόνια όχι για να οξύνει το ταξικό μίσος αλλά για να κατευθύνει τους υπηκόους τους μακριά από τον ταξικό πόλεμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ιδανικός διαχειριστής γι’ αυτή τη δουλειά. Τώρα, τον τελευταίο χρόνο με την κυβέρνηση της Αριστεράς της φιλανθρωπίας, των δικαιωμάτων και του ανθρωπισμού, το κράτος έριξε τους προβολείς του στο δράμα των προσφύγων (όχι των μεταναστών) και στην ανθρωπιά που θα έπρεπε να δείξουμε σαν έλληνες. Και ξαφνικά ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης, με συλλογή αναγκαίων πραγμάτων, τροφίμων κτλ ξεπήδησε. Αυτό το φαινόμενο θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να ειδωθεί ως αναπόσπαστό κομμάτι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Αναλυτικά για το φαινόμενο δες το κείμενο για τον εθελοντισμό. Αυτό το κύμα αλληλεγγύης είναι σε κάποιο βαθμό αντικατοπτρισμός της εντολής του κράτους προς του υπηκόους του. Τους είπε «βοηθήστε τους πρόσφυγες». Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου υγείας είχε πει σε εκδήλωση μεταπτυχιακού προγράμματος της Ιατρικής προ μηνών πως οι αλληλέγγυοι βγάζουν καθαρό το πρόσωπο της ελλάδας στο εξωτερικό και ότι βοηθάνε σημαντικά το ελληνικό κράτος στην διαχείριση του προβλήματος. Continue reading

Ο φασισμός πρώτα έρχεται για τους άλλους, μετά για κάποιους ακόμα αλλά ΠΟΤΕ για όλους (#1)

Σε προηγούμενο κείμενο σχετικά με τα προβλήματα που προκύπτουν από τη προσπάθεια του κόσμου της αυτοοργάνωσης να λύσει το μεταναστευτικό προσπάθησα να συμπυκνώσω σε 3 μόνο σημεία την στρατηγική κατεύθυνση που θα έπρεπε να έχουμε στο νου μας. Στο 3ο σημείο: «Να μιλάμε, να αναλύουμε, να δημοσιοποιούμε τα χαρακτηριστικά του ολοκληρωτισμού του σήμερα όλο και πιο πολύ». Και αυτό όχι από βίτσιο αλλά επειδή το πρόβλημα με τον ολοκληρωτισμό (βλέπε και εδώ) δεν είναι μόνο ότι υπάρχει. Είναι ότι δεν έχουμε βρει τους κατάλληλους μη ιδεολογικούς τρόπους να μιλάμε για αυτόν, να τον κάνουμε κατανοητό, συνειδητό. Δεν χρησιμοποιούμε τα κατάλληλα εργαλεία. Πέρα από αυτά όμως υπάρχει και το θέμα σε ποιους απευθυνόμαστε για τον ολοκληρωτισμό; Και τι τους λέμε γι’ αυτόν, ποια η «φύση» του; Με αυτά τα ερωτήματα θα ασχοληθούμε εδώ συνδέοντας τα με την συγκυρία που βιώνουμε σήμερα, το μεταναστευτικό, το ελληνικό κράτος και αυτό που αποκαλούμε ελληνική κοινωνία.

Φασισμός για ποιους; Continue reading

Η 4η Βιομηχανική Επανάσταση!

Πρώτη δημοσίευση (15/02/2016): provo.gr

Ο Klaus Schwab είναι ο ιδρυτής και διευθυντής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ,  που η φετινή του ετήσια συνάντηση έγινε τον Ιανουάριο στο γνωστό Davos. Αυτός ο τύπος, λοιπόν, που προφανώς ξέρει πολλά έγραψε στις αρχές Δεκεμβρίου ένα άρθρο με τίτλο «The Fourth Industrial Revolution: What It Means and How to Respond». Αυτό το θέμα ήταν και το κεντρικό στην φετινή συνάντηση των αφεντικών εκεί στα βουνά των Άλπεων.

What-will-it-take-to-master-the-fourth-industrial-revolution

Κατά τον Schwab «η 1η Βιομηχανική Επανάσταση χρησιμοποίησε το νερό και τη δύναμη του ατμού για να εκμηχανίσει την παραγωγή. Η 2η χρησιμοποίησε τον ηλεκτρισμό για να δημιουργήσει την μαζική παραγωγή. Η 3η χρησιμοποίησε την ηλεκτρονική και την τεχνολογία της πληροφορίας για να αυτοματοποιήσει την παραγωγή. Τώρα μια 4η Βιομηχανική Επανάσταση χτίζει πάνω στην 3η, η ψηφιακή επανάσταση η οποία λαμβάνει χώρα από τα μισά του προηγούμενου αιώνα. Χαρακτηρίζεται από μια μίξη τεχνολογιών που θολώνουν τα όρια μεταξύ των φυσικών, των ψηφιακών και των βιολογικών σφαιρών» (1). Σωστά ως εδώ. Έτσι λέγεται η ιστορία από τη μεριά των αφεντικών. Αντικειμενική αφήγηση δεν υπάρχει, μονάχα ιστορική. Και ιστορική σημαίνει από κάποια θέση, από τη θέση του ο καθένας. Και τη θέση την προσδιορίζουν διάφορα χαρακτηριστικά με πρώτο και καλύτερο το ταξικό. Continue reading

Η αυτοοργάνωση δεν μπορεί και δε θα λύσει το μεταναστευτικό

Το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι το κράτος

Το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν είναι ούτε ότι δε χωράμε, ούτε ότι δεν υπάρχουν δουλείες για όλους. Είναι ότι άνθρωποι ξεριζώντοναι, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, από τον τόπο τους, ότι οι ζωές τους εκεί γίνανε αβίωτες και προσπαθούν να κάνουν κάτι για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους. Και εκεί βρίσκουν απέναντι τους αυτό που τους δημιούργησε το πρόβλημα. Το κράτος. Που τους σκοτώνει, τους κλείνει σε στράτοπεδα, τους δίνει δουλειές πείνας και τους θέλει πειθαρχημένους και σιωπηλούς. Πώς έχουμε απαντήσει εμείς σε αυτό;

Τους τελευταίους πολλούς μήνες πολύς κόσμος, ομάδες και νέες συλλογικότητες ασχολούνται με το λεγόμενο προσφυγικό/μεταναστευτικό, με συνελεύσεις αλληλεγγύης, καταλήψεις στέγης, αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες για τη διάσωσή τους, τη φροντίδα και την ασφαλή μετακίνησή τους. Στη παρούσα μικρο-μελέτη θα προσπαθήσουμε να δείξουμε γιατί παρόλο που όλη αυτή η προσπάθεια είναι καθόλα σεβαστή και απολύτως κατανοητή είναι πολιτικά και στρατηγικά λανθασμένη. Και μετά από αυτό τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να μετασχηματίσουμε αυτό το λάθος σε κάτι γόνιμο και αιχμηρό για τον ταξικό αγώνα. (Όπως σε άλλα κείμενα που χρησιμοποιούμε την έννοια της διαφοράς και πως αυτή μπορεί να δημιουργήσει πράγματα πέρα από τις μίνιμουμ συμφωνίες και κοινούς τόπους, έτσι κι εδώ θα μιλήσουμε για τα λάθη όχι ως κάποιου είδους εμπόδιο και καθυστέρηση, οπισθοδρόμηση, χάσιμο χρόνου αλλά ως ώθηση για να προχωρήσουμε παραπέρα και να οξύνουμε τα αντανακλαστικά μας και τα πολιτικά μας περιεχόμενα.)

Το Νοέμβριο πραγματοποιήθηκε μια εκδήλωση της «Άπατρις» στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο «Εμπρός» στην οποία συγκεντρωθήκαν όλα τα εγχειρήματα και οι κινηματικές δραστηριότητες σχετικές με τους πρόσφυγες. Αξίζουν πολλά μπράβο στους διοργανωτές γιατί μια τέτοια συγκέντρωση ήταν κάτι απολύτως απαραίτητο ώστε να μπορούν καταρχάς να συναντηθούν μεταξύ τους όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτά. Ακόμα, να θεωρητικοποιήσουν μερικά ζητήματα που είναι ακόμα στο επίπεδο του βιώματος και να μπορεί το κίνημα γενικά να αποκτήσει μια μεγάλη εικόνα, να χαρτογραφήσει λίγο την δράση για τους πρόσφυγες στο σύνολό της. Continue reading

Η Sanaa Taleb ΔΕΝ είναι μία από μας (και γι’ αυτό είμαστε μαζί*)

Ο αγώνας της Sanaa Taleb είναι σε μεγάλο βαθμό γνωστός. Γυναίκα μετανάστρια από το Μαρόκο, εργάτρια στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και εδώ και ένα χρόνο φυλακισμένη στο Κέντρο Κράτησης στο Ελληνικό (ή Σούρμενα). Έχει δώσει έναν αγώνα μέσα στο κέντρο, με αποχή συσσιτίου, με αντίσταση στη προσπάθεια για βίαιη απέλασή της για την οποία δικάζεται 1 Μάρτη. Αγώνας που την έχει απομονώσει κατά καιρούς από τις άλλες συγκρατούμενές της και που τις έχει «προσφέρει» παραπάνω μήνες μέσα στη Κέντρο. Δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου να ενημερώσει για τον αγώνα της λεπτομερώς (υπάρχει το απαραίτητο υλικό για όσες/ους ενδιαφέρονται καθώς και η συνέλευση των αλληλέγγυων των κρατουμένων στα νότια). Σκοπός είναι να θέσουμε μερικά ερώτηματα (και να τα απαντήσουμε): γιατί ο αγώνας της Taleb δεν έχει τύχει της αλληλεγγύης που θα θέλαμε; γιατί θα έπρεπε να τύχει αυτής της αλληλεγγύης; γιατί ο αγώνας της Taleb είναι ο πιο σημαντικός αγώνας σε αυτή τη συγκυρία;

Για να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα θα χρησιμοποιήσουμε και συμπεράσματα/εργαλεία που αναπτύχθηκαν σε 2 προηγούμενα κείμενα σχετικά με την αλληλεγγύη και το βίωμα-διαφορά.

Ερώτημα 1ο: γιατί ο αγώνας της Taleb δεν έχει τύχει της αλληλεγγύης που θα θέλαμε;
Continue reading

Τι ζητάει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο;

«To NATO αποφάσισε χθες ομόφωνα να παράσχει την υποστήριξή του για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης… Οι νατοϊκές δυνάμεις δεν θα παρεμβαίνουν σε επιχειρήσεις διάσωσης ούτε αναμένεται να κάνουν επαναπροωθήσεις ή να σταματούν την πορεία των πλεούμενων. Ο σκοπός της παρουσίας τους είναι να παρακολουθούν τις εγκληματικές δραστηριότητες και τις κινήσεις των λαθροδιακινητών και αυτό σε στενή συνεργασία με τις ευρωπαϊκές αρχές και τον Frontex».

Γελάει ο κόσμος! Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι το ΝΑΤΟ (μια διακρατική στρατιωτική συμμαχία) έρχεται στο Αιγαίο για να πιάσει τους δουλεμπόρους; Κανείς. Δουλέμποροι που δουλεύουν σε άψογη συνεργασία με το τουρκικό κράτος (όπως κάθε τίμιος δουλέμπορος κάνει με το κράτος του). Ακόμα κι αν δε δούλευανε γι’ αυτό, είναι δυνατόν να χρειάζεται ολόκληρο ΝΑΤΟ για να τους βρει; Φυσικά και όχι. Η κρατική αστυνομία φτάνει και περισσεύει. Η εξουσία δεν ενδιαφέρεται ούτε καν να προσφέρει μια σοβαροφανή εξήγηση. Τι συμβαίνει όμως; Continue reading

Σημειώσεις για τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό (#2): Όπου δεν φτάνει το γκλομπ του μπάτσου, φτάνει το έργο του καλλιτέχνη

Δείξε μου που πάει το υπερπροϊόν σου, να σου πω ποιος είσαι!

Ας ξεκινήσουμε με μια κοινοτοπία. Το πέρασμα από τις κοινότητες των τροφοσυλλεκτών και γενικά από τις κοινότητες που αγωνιζόντουσαν καθημερινά για να εξασφαλίσουν την ελάχιστή επιβίωσή τους στις κοινωνίες που μπορούσαν να εγκατασταθούν μόνιμα κάπου και να αποκτήσουν πιο σταθερούς θεσμούς όπως τους καταλαβαίνουμε σήμερα, έγινε επειδή υπήρχε περισσότερη τροφή απ’ όση χρειαζόντουσαν άμεσα. Αυτό που λέμε υπερπροϊόν. Ο Μαρξ, νομίζω, είπε ότι πρέπει να δούμε πως παράγεται και με ποιους τρόπους διανέμεται αυτό το υπερπροϊόν για να καταλάβουμε την οργανωτική δομή και τις σχέσεις εξουσίας μιας κοινωνίας. (Ακόμα κι αν δε το είπε ο Μαρξ δε χάνει την αξιοπιστία του). Δεν υπάρχει καμιά έννοια κοινωνίας, όπως την ξέρουμε, χωρίς την παραγωγή πλούτου, χωρίς να έχεις γεμίσει τις αποθήκες με τροφή. Πλούτος από το «πίμπλημι» που σημαίνει «γεμίζω».

«…ο πλούτος δεν παράγει μόνο πολιτισμό, παράγει καταρχάς και κατά κύριο λόγο… ζωή. Ο θνητός άνθρωπος θέλει να είναι πλούσιος γιατί ξέρει, έστω και αν δεν το έχει συνειδητοποιήσει εντελώς την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, πως ο πλούτος είναι μια κίνηση απομάκρυνσης από το θάνατο, μια δυνατότητα προφύλαξης από τον πρόωρο θάνατο, πράγμα που είναι καταφάνερο και στην καθημερινή ζωή: όποιος έχει λεφτά όχι μόνο τρώει καλύτερα και υγιεινότερα, αλλά κάνει και κυτταροθεραπεία ή πληρώνει καλούς και ακριβούς γιατρούς για ένα καλό σέρβις της χαλασμένης του βιομηχανής».¹

Ο πλούτος ή το υπερπροϊόν είναι απαραίτητο στοιχείο για μια κοινωνία που θέλει οι άνθρωποι να μην είναι δεμένοι στην ανάγκη, στην έλλειψη, στον αγώνα για την ελάχιστη επιβίωση. Για μια κοινωνία όπου τα μέλη της θα μπορούν να καλλιεργούν και άλλες ικανότητες και επιθυμίες, που θα μπορούν να διοχετεύσουν τη δημιουργικότητά τους και σε άλλες δραστηριότητες πέρα από τις καινοτομίες που επιτάσσει η επιβίωση. Για να έχουν ελεύθερο χρόνο να γλεντάνε και να ερωτεύονται. Επομένως, τον πλούτο τον θέλουμε. Ο τρόπος που διανέμεται είναι το πρόβλημα.

Σημείωση: σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε το εξής πολύ σημαντικό για τον καπιταλισμό. Μια από τις μεγάλες του επιτυχίες/καινοτομίες που τον κάνει επιθυμητό είναι ότι «απελευθέρωσε» την οικονομική κοινωνική δραστηριότητα από την αλυσίδα της ανάγκης, οπότε άφησε χώρο για την ανθρώπινη δημιουργικότητα και επιθυμία να ανθίσει. Φυσικά αυτά μόνο από κάποια τάξη και πάνω, κυρίως στο επίπεδο της δημιουργίας και του σχεδιασμού των εμπορευμάτων (με την γενική έννοια) και προσδένοντας αυτήν την δραστηριότητα στο κέρδος των αφεντικών. Το ότι την απελευθέρωσε από την αγωνία της ανάγκης και της έλλειψης είναι ένα στοιχείο το οποίο θα πρέπει να κρατήσουμε για την κοινωνία που θέλουμε. Που θα την προσδέσουμε εμείς είναι το θέμα. Τέλος σημείωσης.

Η Τέχνη

Αυτή είναι μια ασυνήθιστη εισαγωγή για το ζήτημα της τέχνης και της κουλτούρας αλλά κατά τη γνώμη μου απαραίτητη για να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε σε βάθος (και) από τη σκοπιά μας. Continue reading

Το πανεπιστήμιο είναι τμήμα του εργοστασίου (μέρος 3ο)

Για να περάσουμε στο τρίτο μέρος αυτού του θέματος (το δεύτερο εδώ) πρέπει πρώτα να θυμηθούμε κάτι από το πρώτο: «Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως από την αρχή του {το πανεπιστήμιο} συγκεντρώνει ένα πλήθος ανθρώπων από ανώτερα κοινωνικά στρώματα ή τέλος πάντων αυτούς που μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε αυτά που επιδιώκουν να μελετούν, να καταγράφουν και να ταξινομούν (άρα και να δημιουργούν) γνώση και οι οποίοι κατακτούν μια ιδιαίτερη αυτονομία και εξουσία».

Το γεγονός ότι τα πανεπιστήμια συγκέντρωναν ανθρώπους από ανώτερα κοινωνικά στρώματα και δημιουργούσαν γνώση μέσα σε ένα ιδιαίτερο πλαίσιο αυτονομίας. Μέσα στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα θα συναντήσεις πολύ κόσμο με κοινωνικές ευαισθησίες. Η καλλιέργεια και η κουλτούρα της παλιάς ελίτ υπαγόρευαν πολλές από αυτές. Περιβάλλον, φιλανθρωπία, «οι καημένοι οι φτωχοί», οι μετανάστες.

Ανοίγω μια ανθρωπολογικού τύπου παρένθεση εδώ. Continue reading

Ο αγώνας ενάντια στην ισλαμοφοβία (θα έπρεπε να) είναι και αγώνας ενάντια στην ιδεολογία του Ισλάμ

Με τον όρο ισλαμοφοβία εννοούμε τον ρατσισμό απέναντι στους μουσουλμάνους. Δηλαδή, την ταύτιση των πιστών μιας θρησκείας με κάποια χαρακτηριστικά όπως εγκληματίες, τρομοκράτες, βιαστές, σεξιστές ή και θετικά χαρακτηριστικά. Είναι η πρακτική της γενίκευσης στη βάση κάποιου χαρακτηριστικού, στη βάση κάποιου πράγματος το οποίο «είναι» κάποιος. Δηλαδή, πραγματοποιείται αρχικά μια ταύτιση των ανθρώπων με την έννοια «μουσουλμάνος» και ύστερα του «μουσουλμάνου» με άλλες ιδιότητες όπως «τρομοκράτης». Το πρόβλημα ξεκινά ήδη από την πρώτη ταύτιση που υπονοεί πως οι μουσουλμάνοι και ο μουσουλμανισμός είναι ένας. Ακόμα όμως και αν λέγαμε ότι οι μουσουλμανισμοί είναι πολλοί και έχουμε πολλές ταυτίσεις πάλι το πρόβλημα δε θα ξεπερνιόταν. Ας πάμε όμως σε κάτι άλλο και θα επιστρέψουμε στη συνέχεια.

Η ισλαμοφοβία ως εργαλείο στα χέρια του κράτους.

Είναι προφανές πως η ισλαμοφοβία είναι εκείνο το εργαλείο στα χέρια του κράτους που επιδιώκει την όλο και βαθύτερη υποταγή και πειθάρχηση των ανθρώπων στη σχέση κεφάλαιο. Αρχικά, ορίζοντας τον μουσουλμανισμό από τη σκοπιά της δυτικής αποικιοκρατικής λευκής ματιάς. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας τον ορισμό αυτό για να ανακηρύξει τους μουσουλμάνους ως εξωτερικό ή εσωτερικό εχθρό για την «συνοχή και την ασφάλεια της κοινωνίας» ή αλλιώς για την συνέχεια της παραγωγικής διαδικασίας ως συνολικής κοινωνικής λειτουργίας. Τι σημαίνει αυτό; Η εργατική τάξη πρέπει να υποτιμηθεί. Ένα μεγάλο κομμάτι αυτής είναι μετανάστες 1ης, 2ης και 3ης γενιάς. Ένα μεγάλο κομμάτι αυτών είναι και μουσουλμάνοι. Πώς λειτουργεί η ισλαμοφοβία; Διαχωρίζει τους μουσουλμάνους από τους υπόλοιπους, και τους μουσουλμάνους μεταξύ τους (ανάμεσα σε αυτούς που θα εκφράσουν την πίστη τους στο δυτικό κοσμικό φιλελεύθερο κράτος και στους υπόλοιπους ή αλλιώς ανάμεσα στους πλούσιους και φτωχούς μουσουλμάνους). Επιτρέπει την αυστηρότερη νομοθετική και επιχειρησιακή διαχείριση των μεταναστών ως εργατικό δυναμικό. Ειδικές συνθήκες εργασίας για τους νόμιμους (ανάλογα με τη χρονική διάρκεια, συνεχής έλεγχος γιατί αν δε δουλεύεις και δεν έχεις ασφάλιση δεν μπορείς να μένεις στη χώρα κοκ), ειδική χρήση των μεταναστών που αφήνονται εκτός νόμου προς παραδειγματισμό για τους υπόλοιπους, για ζεστό χρήμα για ΜΚΟ και συναφείς οργανισμούς και για μαύρη εργασία. Continue reading