Monthly Archives: March 2016

Σε προηγούμενο κείμενο σχετικά με τα προβλήματα που προκύπτουν από τη προσπάθεια του κόσμου της αυτοοργάνωσης να λύσει το μεταναστευτικό προσπάθησα να συμπυκνώσω σε 3 μόνο σημεία την στρατηγική κατεύθυνση που θα έπρεπε να έχουμε στο νου μας. Στο 3^ο σημείο: «Να μιλάμε, να αναλύουμε, να δημοσιοποιούμε τα χαρακτηριστικά του ολοκληρωτισμού του σήμερα όλο και πιο πολύ». Και αυτό όχι από βίτσιο αλλά επειδή το πρόβλημα με τον ολοκληρωτισμό (βλέπε και εδώ) δεν είναι μόνο ότι υπάρχει. Είναι ότι δεν έχουμε βρει τους κατάλληλους μη ιδεολογικούς τρόπους να μιλάμε για αυτόν, να τον κάνουμε κατανοητό, συνειδητό. Δεν χρησιμοποιούμε τα κατάλληλα εργαλεία. Πέρα από αυτά όμως υπάρχει και το θέμα σε ποιους απευθυνόμαστε για τον ολοκληρωτισμό; Και τι τους λέμε γι’ αυτόν, ποια η «φύση» του; Με αυτά τα ερωτήματα θα ασχοληθούμε εδώ συνδέοντας τα με την συγκυρία που βιώνουμε σήμερα, το μεταναστευτικό, το ελληνικό κράτος και αυτό που αποκαλούμε ελληνική κοινωνία.

Φασισμός για ποιους; Continue reading →

Γράφω αυτό το κείμενο με αφορμή δύο κείμενα που διάβασα από το site “Καμένα Σουτιέν”. Το πρώτο “Βία: γενικά και προσωπικά” και το δεύτερο “Βία: ιδεολογικά και κινηματικά”. Σκοπός δεν είναι να κάνω κριτική για να διορθώσω/υποδείξω κάποιου είδους λάθη σε αυτά τα κείμενα – το λέω αυτό γιατί είμαστε βαθιά εθισμένοι να γράφουμε απαντήσεις/κριτικές σε άλλα κείμενα με σκοπό να τους διορθώσουμε και να τους διαφωτίσουμε με τη δικιά μας “σωστή” οπτική. Σε αυτό το blog προσπαθώ να κάνω κάτι διαφορετικό – όπως το περιγράφω στο the project (αν δεν το έχεις ήδη διαβάσει θα σου είναι χρήσιμο να το κάνεις πριν συνεχίσεις). Να αντιλαμβάνομαι τις άλλες αντιλήψεις και οπτικές για τον κόσμο μέσα από το βίωμα τους όχι ως σωστές ή λάθος ερμηνείες του κόσμου που στέκεται κάπου εκεί έξω αλλά σαν μέρος αυτού του κόσμου. Οπότε τα κείμενα για τη βία από αυτή τη σκοπιά του φεμινισμού (υποθέτω πως υπάρχουν και άλλες φεμινιστικές οπτικές για το θέμα) δεν είναι ανταγωνιστικά προς μια δικιά μου αντίληψη αλλά με βοηθάνε να καταλάβω τον κόσμο, είναι κομμάτι του, προσθέτουν στη γνώση μου και οξύνουν την κριτική μου. Τέλος, αυτό το κείμενο δε σκοπεύει να συνεισφέρει κάπως στον φεμινισμό – αν το κάνει καλώς. Προσπαθεί με αφορμή αυτή την οπτική να συνεισφέρει στη δουλειά που γίνεται εδώ και να υπηρετήσει τους σκοπούς που έχουν διατυπωθεί. Είναι για συγκεκριμένη δουλειά δηλαδή και όχι κάτι που λύνει τα πάντα.

Το πρώτο κείμενο που αναφέρω λειτουργεί για μένα ως το βίωμα¹. Continue reading →

Το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι το κράτος

Το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν είναι ούτε ότι δε χωράμε, ούτε ότι δεν υπάρχουν δουλείες για όλους. Είναι ότι άνθρωποι ξεριζώντοναι, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, από τον τόπο τους, ότι οι ζωές τους εκεί γίνανε αβίωτες και προσπαθούν να κάνουν κάτι για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους. Και εκεί βρίσκουν απέναντι τους αυτό που τους δημιούργησε το πρόβλημα. Το κράτος. Που τους σκοτώνει, τους κλείνει σε στράτοπεδα, τους δίνει δουλειές πείνας και τους θέλει πειθαρχημένους και σιωπηλούς. Πώς έχουμε απαντήσει εμείς σε αυτό;

Τους τελευταίους πολλούς μήνες πολύς κόσμος, ομάδες και νέες συλλογικότητες ασχολούνται με το λεγόμενο προσφυγικό/μεταναστευτικό, με συνελεύσεις αλληλεγγύης, καταλήψεις στέγης, αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες για τη διάσωσή τους, τη φροντίδα και την ασφαλή μετακίνησή τους. Στη παρούσα μικρο-μελέτη θα προσπαθήσουμε να δείξουμε γιατί παρόλο που όλη αυτή η προσπάθεια είναι καθόλα σεβαστή και απολύτως κατανοητή είναι πολιτικά και στρατηγικά λανθασμένη. Και μετά από αυτό τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να μετασχηματίσουμε αυτό το λάθος σε κάτι γόνιμο και αιχμηρό για τον ταξικό αγώνα. (Όπως σε άλλα κείμενα που χρησιμοποιούμε την έννοια της διαφοράς και πως αυτή μπορεί να δημιουργήσει πράγματα πέρα από τις μίνιμουμ συμφωνίες και κοινούς τόπους, έτσι κι εδώ θα μιλήσουμε για τα λάθη όχι ως κάποιου είδους εμπόδιο και καθυστέρηση, οπισθοδρόμηση, χάσιμο χρόνου αλλά ως ώθηση για να προχωρήσουμε παραπέρα και να οξύνουμε τα αντανακλαστικά μας και τα πολιτικά μας περιεχόμενα.)

Το Νοέμβριο πραγματοποιήθηκε μια εκδήλωση της «Άπατρις» στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο «Εμπρός» στην οποία συγκεντρωθήκαν όλα τα εγχειρήματα και οι κινηματικές δραστηριότητες σχετικές με τους πρόσφυγες. Αξίζουν πολλά μπράβο στους διοργανωτές γιατί μια τέτοια συγκέντρωση ήταν κάτι απολύτως απαραίτητο ώστε να μπορούν καταρχάς να συναντηθούν μεταξύ τους όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτά. Ακόμα, να θεωρητικοποιήσουν μερικά ζητήματα που είναι ακόμα στο επίπεδο του βιώματος και να μπορεί το κίνημα γενικά να αποκτήσει μια μεγάλη εικόνα, να χαρτογραφήσει λίγο την δράση για τους πρόσφυγες στο σύνολό της. Continue reading →