ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ

Από Λαμία και πάνω δεν υπάρχει ΜΕΘ για δείγμα, οι επιπλέον ΜΕΘ είναι αυτοσχέδιες από τους εργαζόμενους και γίνεται μια πραγματική διαλογή του ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Το κριτήριο διαλογής είναι οι πιθανότητες αποθεραπείας από τη νόσο Covid19. Όσο περισσότερες οι πιθανότητες, τόσο περισσότερο θα ασχοληθούν μαζί σου. Και το αντίστροφο. Όσο λιγότερες, τόσο σε «αφήνουν» να πεθάνεις. Η ανάγκη για άδειες κλίνες είναι τεράστια οπότε όσο νωρίτερα αδειάζει ένα κρεβάτι τόσο καλύτερα – η διαλογή γίνεται και σε αυτό το στάδιο «αναγκαστικά».

Στον κόσμο του φαρμακοβιομηχανικού κεφαλαίου (Δυτικού και Ευρασιατικού) τρίβουν τα χέρια τους καθώς έχουν καταφέρει να υπογράψουν συμβόλαια με την μεγαλύτερη δυνατή πελατεία (αν δεν τα είχαν ήδη από πριν έτοιμα, όπως έγινε στην γρίπη Η1Ν1 το 2009), δηλαδή στον πληθυσμό της Γης επί 2. Σε αυτά να προσθέσουμε και την περιοδική ανανέωση των εμβολίων για να μπορούν να ανταποκριθούν στις νέες εκδοχές/μεταλλάξεις του ιού. Μεταλλάξεις που από τη σκοπιά του ιού είναι ο τρόπος ύπαρξής του και αναπαραγωγής του (nothing new here). Κάντε έναν υπολογισμό για τα επόμενα –ποιος ξέρει πόσα – χρόνια.

Για να προωθηθεί αυτή η μπίζνα, απαξιώθηκαν όλες οι εναλλακτικές δυνατότητες διαχείρισης της πανδημίας: από το αποφασιστικό μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας του εμπορεύματος στην αρχή ώστε να σταματήσει εκεί όπου εντοπίστηκε, μέχρι την μαζική επένδυση σε φάρμακα για συμπτωματικούς και ευπαθείς ομάδες και από την ριζική ενίσχυση της πρωτοβάθμιας υγείας μέχρι την απόλυτη προστασία των ομάδων σε μεγαλύτερο κίνδυνο (νοσοκομεία, γηροκομεία, οικογένειες που ζούνε όλες μαζί : σε αυτά τα 3 πεθαίνει ο κόσμος αβέρτα). Έτσι, τα εμβόλια θα παρουσιαστούν σαν λύση και θα πουλιούνται κάθε χρόνο μερικά δις δόσεις και ταυτόχρονα τα κράτη θα επιδιώξουν να προσδέσουν τα σώματά μας όλο και περισσότερο στον έλεγχό τους. Είτε με την υιοθέτηση διαβατηρίων/πιστοποιητικών εμβολιασμών που θα αυξάνουν τον έλεγχο στις διασυνοριακές μετακινήσεις (μεταναστευτικό) και σε ζητήματα εργασίας και πρόσβασης σε κρατικές υπηρεσίες εντός των συνόρων, είτε με την πλατιά εισαγωγή της γενετικής μηχανικής (το mRNA είναι μόνο η αρχή!), μιας προοπτικής με πολύ μέλλον για τον επόμενο αιώνα και την επόμενη φάση της Κυριαρχίας. Και οι δύο αυτές πτυχές είναι πλευρές του ίδιου νομίσματος.  

Στον κόσμο της Κυριαρχίας που δημιουργεί, έτσι κι αλλιώς, συνεχώς προβλήματα, ο σκοπός δεν είναι ποτέ να λύσει τις αιτίες των προβλημάτων αυτών (αν το έκανε θα έπρεπε να αυτοκαταργηθεί) αλλά να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα τους (ή αλλιώς να αναπαράξει τον εαυτό της). Σκεφτείτε το παυσίπονο. Όλη η λογική της Κυριαρχίας είναι το παυσίπονο. Δεν αντιμετωπίζει την αιτία αλλά το σύμπτωμα. Σκοπός της Κυριαρχίας είναι να μπορεί να αναπαραχθεί στη βάση ακριβώς της διαχείρισης των προβλημάτων. Αν τα έλυνε ουσιαστικά τότε θα ήταν όλο και λιγότερο αναγκαία. Δεν λύνει το πρόβλημα της πανδημίας. Λύνει το πρόβλημα της επέκτασης της Κυριαρχίας ΜΕ την πανδημία. Οι πανδημίες είναι ήδη χρόνια τώρα το εργαστήριο αναπαραγωγής της Κυριαρχίας και όχι απλά το αποτέλεσμα της. Αυτό δε σημαίνει πως δεν συνιστούν ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ πρόβλημα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Κυριαρχία απαντάει σε πραγματικά προβλήματα, δεν τα δημιουργεί σε κάποια μυστικά γραφεία. Είναι πάνω στις πραγματικές κρίσεις και προβλήματα που εφορμά για να επιβληθεί – όχι πάντα με επιτυχία, το αντίθετο.

Στην πρώτη περίοδο της πανδημίας που ίσα που ακούμπησε την Ελλάδα (λόγω της θέσης της στο παγκόσμιο κύκλωμα του καπιταλισμού) είχα δημοσιεύσει κάποια κείμενα με σκοπό τροφοδοτήσω την κουβέντα για να αποφυσικοποιηθεί ο ιός ως εχθρός και να μείνει το Κράτος γυμνό. Οι άνθρωποι που χάνουν τους δικούς τους αυτή την ώρα γνωρίζουν στη πλειοψηφία τους ότι τους χάνουν λόγω αναποτελεσματικότητας και επιλογών της κρατικής υγειονομικής πολιτικής. Το θέμα είναι να το γνωρίσει η πλειοψηφία της κοινωνίας, οι οργανωμένες δυνάμεις της διατυπώνοντας πραγματικά βιώσιμες εναλλακτικές και να μείνει το Κράτος μόνο του στο επίπεδο της ιδεολογικής (από)νομιμοποίησης (όταν λέω το Κράτος εννοώ και την Αριστερά – το λέω για να μην υπάρχουν παρερμηνείες). Η γνώση γύρω από τα πραγματικά δεδομένα του Sars-Cov2 είναι γνώση-κλειδί για να αποφυσικοποιήσουμε το κρατικό παραμύθι. Η Αντιπολίτευση συναίνεσε στην Κρατική Δολοφονική Πολιτική και επαναφέρει την ρητορική περί Ακροδεξιάς αυταρχικότητας, χαϊδεύει αυτιά και προετοιμάζεται για να παίξει το ρόλο της το επόμενο μακρύ διάστημα που η νομιμοποίηση των κομμάτων και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας όλο και θα λιγοστεύει.

Είναι από δω και πέρα πιο αναγκαίο και πιο εφικτό από ποτέ, σε αυτή τη συγκυρία να φανερώσουμε την Κρατική πολιτική που συσκοτίζεται πια στις λεπτομέρειες της τεχνοεπιστημονικής διαμεσολάβησης. Αυτή η διαμεσολάβηση πρέπει να σπάσει χωρίς να πετάξουμε στον κάδο τα τεκμήρια της επιστήμης που προσεγγίζουν την πραγματικότητα όπως είναι. Για να σπάσει αυτή η διαμεσολάβηση δε χρειάζονται ούτε χριστοπαναγίες και σίγουρα όχι δογματισμός. Χρειάζεται ουσιαστική ταξική ενσυναίσθηση, συντροφικότητα και ικανότητα για αφουγκρασμό από τη μία και από την άλλη μια πραγματικά ριζοσπαστική και κριτική τεκμηρίωση. Όχι ξύλινα λόγια παρμένα copy/paste από 100 χρόνια πριν, ούτε αφηρημένα προτάγματα. Σε μια δημόσια σφαίρα που η αλήθεια συσκοτίζεται με χίλιους τρόπους και όχι απλά με μια απαγόρευση λογοκρισίας από ένα κέντρο (συμβαίνει κι αυτό), αυτή η αλήθεια κρύβεται σε πολλές υποκειμενικές αφηγήσεις και εμπειρίες. Κάθε κοινωνική ομάδα με την υποκειμενική της εμπειρία είναι πιθανό να έχει ένα κομμάτι της αλήθειας –  ΕΠΕΙΔΗ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ. Ακόμα και αυτούς που χαρακτηρίζουν οι μορφωμένες ελίτ ως «ψεκασμένους», «συνομωσιολόγους» ή ακόμα και στους χριστιανούς.

Η συναίνεση βρίσκεται όλο και πιο πολύ στον αέρα, η επιδημία έχει ακόμα μήνες μπροστά της και το κράτος θα συνεχίσει να ασκεί την δολοφονική πολιτική του. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τεκμηριώνουμε με ακρίβεια πως ακριβώς αυτές είναι δολοφονίες – και εδώ έγκειται η αποφυσικοποίηση του ιού και όλα όσα έχω γράψει παλιότερα. Αν φταίει κάποιος Αόρατος Εχθρός τότε το Κράτος την βγάζει καθαρή, προσπάθησε και το πολύ να απέτυχε. Εδώ όμως μιλάμε για ΕΠΙΔΙΩΞΗ, δόλο του Κράτους. Το τέλος, όμως, αυτής της περιόδου θα φέρει μεν το κράτος σε μια θέση ισχύος και σε μια προσπάθεια να διατηρήσει το μεγαλύτερο μέρος των «κεκτημένων» του στην κανονική ροή και λειτουργία του κράτους αλλά θα είναι σαφώς λιγότερο κοινωνικά νομιμοποιημένο. Ένα μόνο τμήμα του διαταξικού εθνικού κορμού θα μείνει πιστό στην κυβερνητική αφήγηση. Το ζήτημα θα κριθεί στο εξής: το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας, που στα μάτια της θα έχει καταρρεύσει απολύτως η κυβερνητική αφήγηση, να συμπεριλάβει σε αυτή τη κατάρρευση την κρατική στρατηγική στο σύνολό της. Πράγμα που σημαίνει να συμπεριλάβει τις κομματικές στρατηγικές της περιόδου που – σαν μια επανάληψη της περιόδου ’10-’12 – προσπαθούν επιβάλλουν το αφήγημα του αντικυβερνητισμού.  Να μην το επιτρέψουμε.