Τις έκτακτες καταστάσεις έχει τη δυνατότητα να τις αξιοποιήσει αυτός που έχει στρατηγική. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να την υπηρετήσουν ακόμα πιο αποτελεσματικά, ακόμα πιο γρήγορα. Αυτός που δεν έχει στρατηγική είναι καταδικασμένος να υπαχθεί ακόμα περισσότερο στα σχέδια του αντιπάλου του.
—————————————————
Είναι πραγματικά καταθλιπτικό να βλέπεις πόσο εύκολα η Κυριαρχία μπορεί να κινητοποιήσει και να κατευθύνει τους υποτελείς όπου γουστάρει (είτε με την κρίση, είτε με την εισβολή στον Έβρο, είτε με τον κορωνοϊό), πόσο εύκολα μπορεί να παρουσιάζει τα δικά της προβλήματα ως δικά μας, πόσο εύκολα εν τέλει να μας οργανώσει και να μας υποτάξει ακόμα πιο πολύ. Υπάρχει και κάτι πιο καταθλιπτικό όμως. Όταν αυτό το παθαίνουν οι πολιτικοποιημένοι υποτελείς. Είτε όταν «ακολουθούν» συνειδητά ή ασυνείδητα τις άνωθεν εντολές, είτε όταν παραμένουν στο κόσμο τους.
Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Στις 6 Αυγούστου του 1976, το πλοίο «ΧΟΡΑ» του τούρκικου κράτους έπλευσε στα βορειοανατολικά της Λέσβου για να κάνει σεισμικές έρευνες παραβιάζοντας, σύμφωνα με την οπτική του ελληνικού κράτους, την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Αυτό το γεγονός δημιούργησε μία από τις γνωστές κρίσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και έχει καταγραφεί στη μνήμη του δημόσιου λόγου όχι με τις κινήσεις του ελληνικού ή του τούρκικου κράτους αλλά με τη πασίγνωστη δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου στα πλαίσια της περιοδείας του στο νομό Έβρου και συγκεκριμένα στην Αλεξανδρούπολη: «Βυθίσατε το Χόρα». Σε μια εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν ανερχόμενη αντιπολίτευση και πολεμούσε τη Δεξιά όσο τίποτα άλλο, το ΠΑΣΟΚ ρωτούσε γιατί «δεν βυθίσατε το ΧΟΡΑ». Μια εποχή που οι κοινωνικοί αγώνες ήταν σε μεγάλη ένταση και το ΠΑΣΟΚ προσπαθούσε να τους διαμεσολαβήσει (πράγμα που έκανε με μεγάλη επιτυχία). Το 1980, τέσσερα χρόνια αργότερα, παραδέχθηκε στη Βουλή ότι ουσιαστικά αυτή τη δήλωση την έκανε σε συνεννόηση με τον Καραμανλή, πράγμα που επιβεβαίωσε και ο Κανελλόπουλος λέγοντας: «προέβη στη διατύπωση των λέξεων εκείνων για ορισμένο Εθνικό σκοπό».[1]
Η πρώτη φορά Αριστερά, το ΠΑΣΟΚ, σε μια περίοδο φοβερής κοινωνικής πάλης και με διακηρυγμένο εχθρό τη Δεξιά, σε στιγμή εθνικής έντασης επέδειξε στάση ευθύνης «στα κρίσιμα θέματα» και συνεργάστηκε ακόμα κι αν δεχόταν τα πολιτικά πυρά. Μια εποχή που βγαίνανε καραμπίνες στα εκλογικά κέντρα του ΠΑΣΟΚ από τους οπαδούς της ΝΔ στην επαρχία. Δηλαδή, που η πάλη ανάμεσα στη Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ ήταν πραγματικότατη. Η εθνική ενότητα, όμως, χρειάζεται όλο το πολιτικό φάσμα, δε χορεύεται από έναν. Ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να βάλει πλάτη στο μεταναστευτικό είναι η σημερινή μίζερη εκδοχή αυτού του παρελθόντος, αυτής της λειτουργίας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Της απαραίτητης συνεργασίας Δεξιάς και Αριστεράς. Ο Τσίπρας επανέλαβε το ίδιο που είπε και για τις καταλήψεις, δηλώνοντας πως θα βάλει υπεύθυνα πλάτη. «Κι εμείς το κάναμε αυτό αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο». Διαφέρει ο τρόπος, η στρατηγική είναι κοινή.
Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ‘90s
Στις 14 Φεβρουαρίου του 1992, 1 εκατομμύριο άνθρωποι διαδηλώσανε στη Θεσσαλονίκη για το όνομα της Μακεδονίας. Με κλειστά καταστήματα, με προκηρυγμένη στάση εργασίας από το εργατικό κέντρο, με τα γυμνάσια να μην έχουν μαθήματα και να κατεβαίνουν υποχρεωτικά στις διαδηλώσεις. Στη Νέα Δημοκρατία δημιουργήθηκε σύγκρουση ανάμεσα στον Μητσοτάκη (πρωθυπουργό) και τον Σαμαρά (υπουργό εξωτερικών) με αφορμή την λεγόμενη πρόταση Πινέιρο που περιείχε το όνομα «Μακεδονία». Και ενώ ο Μητσοτάκης καλοέβλεπε την πρόταση αυτή ήταν πολλοί οι ψήφοι για να πάνε χαμένοι. Το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός στήριξαν ολόψυχα τα συλλαλητήρια. Το ΚΚΕ απήχε. Κάντε συγκρίσεις με το σήμερα και δείτε πως τα φέρνει η ζωή. Τον Ιούνιο του 1993 η Εκκλησία της Ελλάδος διοργανώνει ανοιχτή εκδήλωση προς τιμήν του Ράντοβαν Κάραζιτς (καταδικασθέντα για τη σφαγή 8.000 βόσνιων της Srebrenica) με συνδιοργανωτές την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και την ΠΑΣΕΓΕΣ (αγρότες). Στήριξαν την εκδήλωση εκπρόσωποι από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΣΥΝ. [2]
Στην ίδια δεκαετία (και όχι μόνο σε αυτήν) έλαβαν χώρα και οι δολοφονίες αλβανών μεταναστών στα σύνορα και εντός της χώρας από στρατό, αστυνομία και οπλισμένους πολίτες. Οι αλβανοί αντιμετωπίστηκαν ως εισβολείς εγκληματίες. Μια ιστορία που είναι γνωστή ή θα έπρεπε να είναι. Χωρίς να αναφερθούμε καν στον απίστευτο ρατσισμό που έκαναν τη λέξη «αλβανός» να χρησιμοποιείται ως βρισιά. Η ΓΣΕΕ στο ρόλο του ελέγχου της εργασίας μέσω του ΕΚΑ (εργατοϋπαλληλικό κέντρο Αθήνας) πρότεινε οι, χωρίς χαρτιά, αλβανοί μετανάστες να καταγράφονται στους τοπικούς ΟΑΕΔ και όσοι δεν το κάνουν «να θεωρούνται λαθραίοι και να απελαύνονται».
Continue reading