Tag Archives: μεταναστευτικό

Πώς να αποφύγετε τον Ιό της Κυριαρχίας; (Έβρος και Κορωνοϊός είναι πόλεμος κοινωνικός!)

Εδώ σε μορφή pdf

Τις έκτακτες καταστάσεις έχει τη δυνατότητα να τις αξιοποιήσει αυτός που έχει στρατηγική. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να την υπηρετήσουν ακόμα πιο αποτελεσματικά, ακόμα πιο γρήγορα. Αυτός που δεν έχει στρατηγική είναι καταδικασμένος να υπαχθεί ακόμα περισσότερο στα σχέδια του αντιπάλου του.

—————————————————

Είναι πραγματικά καταθλιπτικό να βλέπεις πόσο εύκολα η Κυριαρχία μπορεί να κινητοποιήσει και να κατευθύνει τους υποτελείς όπου γουστάρει (είτε με την κρίση, είτε με την εισβολή στον Έβρο, είτε με τον κορωνοϊό), πόσο εύκολα μπορεί να παρουσιάζει τα δικά της προβλήματα ως δικά μας, πόσο εύκολα εν τέλει να μας οργανώσει και να μας υποτάξει ακόμα πιο πολύ. Υπάρχει και κάτι πιο καταθλιπτικό όμως. Όταν αυτό το παθαίνουν οι πολιτικοποιημένοι υποτελείς. Είτε όταν «ακολουθούν» συνειδητά ή ασυνείδητα τις άνωθεν εντολές, είτε όταν παραμένουν στο κόσμο τους.

“Over 10,000 military medics working at front line in COVID-19 fight”

Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Στις 6 Αυγούστου του 1976, το πλοίο «ΧΟΡΑ» του τούρκικου κράτους έπλευσε στα βορειοανατολικά της Λέσβου για να κάνει σεισμικές έρευνες παραβιάζοντας, σύμφωνα με την οπτική του ελληνικού κράτους, την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Αυτό το γεγονός δημιούργησε μία από τις γνωστές κρίσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και έχει καταγραφεί στη μνήμη του δημόσιου λόγου όχι με τις κινήσεις του ελληνικού ή του τούρκικου κράτους αλλά με τη πασίγνωστη δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου στα πλαίσια της περιοδείας του στο νομό Έβρου και συγκεκριμένα στην Αλεξανδρούπολη: «Βυθίσατε το Χόρα». Σε μια εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν ανερχόμενη αντιπολίτευση και πολεμούσε τη Δεξιά όσο τίποτα άλλο, το ΠΑΣΟΚ ρωτούσε γιατί «δεν βυθίσατε το ΧΟΡΑ». Μια εποχή που οι κοινωνικοί αγώνες ήταν σε μεγάλη ένταση και το ΠΑΣΟΚ προσπαθούσε να τους διαμεσολαβήσει (πράγμα που έκανε με μεγάλη επιτυχία). Το 1980, τέσσερα χρόνια αργότερα, παραδέχθηκε στη Βουλή ότι ουσιαστικά αυτή τη δήλωση την έκανε σε συνεννόηση με τον Καραμανλή, πράγμα που επιβεβαίωσε και ο Κανελλόπουλος λέγοντας: «προέβη στη διατύπωση των λέξεων εκείνων για ορισμένο Εθνικό σκοπό».[1]

Η πρώτη φορά Αριστερά, το ΠΑΣΟΚ, σε μια περίοδο φοβερής κοινωνικής πάλης και με διακηρυγμένο εχθρό τη Δεξιά, σε στιγμή εθνικής έντασης επέδειξε στάση ευθύνης «στα κρίσιμα θέματα» και συνεργάστηκε ακόμα κι αν δεχόταν τα πολιτικά πυρά. Μια εποχή που βγαίνανε καραμπίνες στα εκλογικά κέντρα του ΠΑΣΟΚ από τους οπαδούς της ΝΔ στην επαρχία. Δηλαδή, που η πάλη ανάμεσα στη Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ ήταν πραγματικότατη. Η εθνική ενότητα, όμως, χρειάζεται όλο το πολιτικό φάσμα, δε χορεύεται από έναν. Ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να βάλει πλάτη στο μεταναστευτικό είναι η σημερινή μίζερη εκδοχή αυτού του παρελθόντος, αυτής της λειτουργίας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Της απαραίτητης συνεργασίας Δεξιάς και Αριστεράς. Ο Τσίπρας επανέλαβε το ίδιο που είπε και για τις καταλήψεις, δηλώνοντας πως θα βάλει υπεύθυνα πλάτη. «Κι εμείς το κάναμε αυτό αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο». Διαφέρει ο τρόπος, η στρατηγική είναι κοινή.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ‘90s

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1992, 1 εκατομμύριο άνθρωποι διαδηλώσανε στη Θεσσαλονίκη για το όνομα της Μακεδονίας. Με κλειστά καταστήματα, με προκηρυγμένη στάση εργασίας από το εργατικό κέντρο, με τα γυμνάσια να μην έχουν μαθήματα και να κατεβαίνουν υποχρεωτικά στις διαδηλώσεις. Στη Νέα Δημοκρατία δημιουργήθηκε σύγκρουση ανάμεσα στον Μητσοτάκη (πρωθυπουργό) και τον Σαμαρά (υπουργό εξωτερικών) με αφορμή την λεγόμενη πρόταση Πινέιρο που περιείχε το όνομα «Μακεδονία». Και ενώ ο Μητσοτάκης καλοέβλεπε την πρόταση αυτή ήταν πολλοί οι ψήφοι για να πάνε χαμένοι. Το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός στήριξαν ολόψυχα τα συλλαλητήρια. Το ΚΚΕ απήχε. Κάντε συγκρίσεις με το σήμερα και δείτε πως τα φέρνει η ζωή. Τον Ιούνιο του 1993 η Εκκλησία της Ελλάδος διοργανώνει ανοιχτή εκδήλωση προς τιμήν του Ράντοβαν Κάραζιτς (καταδικασθέντα για τη σφαγή  8.000 βόσνιων της Srebrenica) με συνδιοργανωτές την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και την ΠΑΣΕΓΕΣ (αγρότες). Στήριξαν την εκδήλωση εκπρόσωποι από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΣΥΝ. [2]

Στην ίδια δεκαετία (και όχι μόνο σε αυτήν) έλαβαν χώρα και  οι δολοφονίες αλβανών μεταναστών στα σύνορα και εντός της χώρας από στρατό, αστυνομία και οπλισμένους πολίτες. Οι αλβανοί αντιμετωπίστηκαν ως εισβολείς εγκληματίες. Μια ιστορία που είναι γνωστή ή θα έπρεπε να είναι. Χωρίς να αναφερθούμε καν στον απίστευτο ρατσισμό που έκαναν τη λέξη «αλβανός» να χρησιμοποιείται ως βρισιά. Η ΓΣΕΕ στο ρόλο του ελέγχου της εργασίας μέσω του ΕΚΑ (εργατοϋπαλληλικό κέντρο Αθήνας) πρότεινε οι, χωρίς χαρτιά, αλβανοί μετανάστες να καταγράφονται στους τοπικούς ΟΑΕΔ και όσοι δεν το κάνουν «να θεωρούνται λαθραίοι και να απελαύνονται».

Continue reading

Να μην εγκαταλείψουμε τις μετανάστριες, να εγκαταλείψουμε την προνομιακή μας θέση.

Το κίνημα νίκησε, οι μετανάστριες έχασαν

Το Σάββατο το πρωί πήγαμε όλες και όλοι μαζί από την πλατεία Σουρμένων με δυναμική πορεία, γεμάτη παλμό και συνθήματα, καλά οργανωμένη και περιφρουρημένη μέχρι το κέντρο κράτησης Ελληνικού. Σταθήκαμε μπροστά από το αστυνομικό τμήμα και απαιτήσαμε να αρθεί η απαγόρευση των επισκεπτηρίων και βρίσκεται σε ισχύ από τον Σεπτέμβρη. Ήταν φανερή η αδυναμία και η αμηχανία των μπάτσων να διαχειριστούν μια τόσο μεγάλη, με παλμό και περιφρουρημένη πορεία απέναντι σε αυτό το αίτημα. Γι’ αυτό άρχισαν τα παζάρια. Στην αρχή να μπούνε κάποια άτομα μόνο το Σάββατο, μετά το Σάββατο και τη Δευτέρα αλλά γενικά δε μπορεί να παρθεί πίσω η άρση. Αρχικά, μιλώντας με τους ανωτέρους τους και μετά με το υπουργείο. Η στάση της πορείας να μην δεχθεί τίποτα λιγότερο από αυτά που είχε αποφασίσει, δηλαδή την μόνιμη άρση της απαγόρευσης αποδείχθηκε ολόσωστη. Πλήρης αδυναμία από τη μεριά τους να διαχειριστούν την κατάσταση. Και αυτή η αδυναμία τους οδήγησε στην απαγωγή των μεταναστριών από το κέντρο στην Πέτρου Ράλλη. Σε ένα κελί, χωρίς παράθυρα, χωρίς κουβέρτες. Λέγοντας τους πως αυτά παθαίνουν αφού θέλουν ελευθερία. Και ποιος ξέρει τι άλλο θα τους είπαν ή θα έκαναν.

Η κίνηση των οργανωμένων συλλογικοτήτων στέφθηκε με επιτυχία! Στρίμωξαν τόσο πολύ το ελληνικό κράτος ώστε το ανάγκασαν να αλλάξει τελείως τακτική. Να κλείσει ουσιαστικά το κέντρο κράτησης. Οι μετανάστριες όμως πληρώνουν το κόστος αυτής της επιτυχίας. Αυτά είναι τα αντίποινα του κράτους, αυτό είναι η αναβάθμιση της σκληρότητάς του, αναβάθμιση της καταστολής του. Αδίστακτο κράτος, κράτος όπως πραγματικά είναι. Continue reading

Ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό στη Νοταρά από το ελληνικό κράτος!!

Ανέβηκε στο διαδίκτυο ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στη Νοταρά 26 από κάποια ομάδα νεοναζί. Ενδιαφέρον πως η «Εφημερίδα των Συντακτών» χαρακτηρίζει το βίντεο «παραληρηματικό». Κι όμως βλέποντας το βίντεο δε φαίνεται και τόσο παραληρηματικό. Περισσότερο μοιάζει με επιτροπή φασιστοκατοίκων. Μάλλον αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα.

notara

Το βίντεο ξεκινάει με εικόνες που υποτίθεται προπαγανδίζουν οι αντιφασίστες με παιδάκια να παίζουν, μετανάστες να χορεύουν και άλλα τέτοια που παρουσιάζουν τους μετανάστες κανονικούς ανθρώπους καθόλου επικίνδυνους, συνεχίζει με διάφορα τραγελαφικά από ξύλο μεταξύ μεταναστών, ξύλο με μπάτσους, πορείες όπου κρατάνε σημαίες του F.S.A. (Ελεύθερος Συριακός Στρατός) για να υποδηλώσει πως στην πραγματικότητα οι μετανάστες είναι τρομοκράτες. Λένε και την εξής μπούρδα:

«Μέλη του F.S.A. (Ελεύθερος Συριακός Στρατός) και της τζιχαντιστικής οργάνωσης Al nusra δηλαδή οργανώσεις που απαρτίζουν το ισλαμικό κράτος (ISIS.)»

Δεν μπορούν ούτε αυτές τις ομάδες μεταξύ τους να ξεχωρίσουν. Ένα search στο Wikipedia είναι. Μέχρις αυτό το σημείο όλα καλά. Η τυπική νεοναζιστική βλακεία.

Πιο κάτω όμως το πράγμα γίνεται καλύτερο. Γράφουν επί λέξει (έκατσα και το αντέγραψα μέχρι και το τελευταίο τόνο –  τα λάθη δικά τους):

«ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΑ ΕΞΗΣ:

…Οι λαθρομετανάστες – πρόσφυγες τους δίνουμε (όχι πως δεν τα πήραν απο μόνοι τους) ίσα δικαιώματα και σαν Δ’ΙΚΑΙΟ θα έχουν και τις ίσες ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ

Φυσικά να έχουν οι πρόσφυγες όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, δωρεάν στέγαση (έχουν τα Hot Spot), δωρεάν υγεία (Με γενόσημα φάρμακα όχι αυθεντικά εννοείτε όπως έχουν και οι Έλληνες πολίτες) και δωρεάν παιδεία (χωρίς όμως τα Ελληνόπουλα να είναι αναγκασμένα να προσκυνούν τον Αλλά ή να κρύβοντε για να φάνε χοιρινό για να μην κολάζουν τα προσφυγόπουλα) και όλα αυτά

….Με συνοπτικές διαδικασίες να καταγραφούν από τους Δήμους μέχρι και οι κουφάλες των δοντιών τους, αποτυπώματα κτλ κτλ κτλ όπως κάνουν και στους Έλληνες πολίτες και αφού θα τα έχουν όλα δωρεάν, οι Άντρες “πρόσφυγες” να εργαστούν στα δημόσια έργα σαν εργάτες (να φτιάξουν δρόμους, να καλωπίζουν τους δρόμους, να τους βάφουν, να τους φτιάχνουν) να σπέρνουν και να καλλιεργούν χωράφια για το δημόσιο (ΟΧΙ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ) συμφέρον το λιγότερο 8 (που δεν υπάρχει πουθενά) με 10 ώρες όσες δουλεύει δηλαδή και ένας Έλληνας Πολίτης

Οι γυναίκες προσφυγοπούλες ή μετανάστριες να δουλέψουν στην καθαριότητα, να σκουπίζουν τους δρόμους, να βοηθάνε τους οδοκαθαριστές, να καθαρίζουν υπουργεία, νομαρχίες, γραφεία κτλ κτλ αφου τα προσφυγόπουλα θα είναι στο σχολείο δεν θα έχουν πρόβλημα να εργαστούν (όπως κάνει και μια Ελληνίδα γυναίκα). Μπορούν να κάνουν τόσες εργασίες ώστε να αποπληρώσουν την ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ φιλοξενία μας..»

Καταρχάς να τους ευχαριστήσουμε που γράφουν και κανένα κείμενο και κάνουν πιο κατανοητό το φαινόμενο του φασισμού. Όλα όσα λένε θα μπορούσε να τα γράφει κάποιος στο protagon.gr απλά χωρίς λάθη, με καλύτερη σύνταξη και πιο προσεγμένο political correct περιεχόμενο. Όλα όσα γράφει είναι η ουσία του κράτους. Ιατρικές εξετάσεις όπως έκανε το γερμανικό κράτος για τους μετανάστες τη δεκαετία του ’50 – ’60, εργασία για το κράτος με μισθούς πείνας ή τίποτα. Το έγραφα και πιο παλιά σε ένα κείμενο για τον φασισμό, ότι τέτοια ναζιστικού τύπου πράγματα τα πρότεινε και ο Κασιδιάρης αλλά αυτό που συμβαίνει στον σημερινό φασισμό είναι ένα βήμα πιο μπροστά. Αυτά γίνονται στις φυλακές του πολιτισμένου κόσμου, όπου οι φυλακισμένοι δουλεύουν για τη φυλακή σε μεγάλες εταιρείες με πολύ λίγα ή καθόλου λεφτά (δες την κινητοποίηση των αμερικανών κρατουμένων κατά της σκλαβιάς και τι γίνεται στις γερμανικές φυλακές). Το πιο τραγικό είναι πως κάνουν παραλληλισμούς με τους έλληνες υπηκόους (αφού παίρνει γενόσημα ο έλληνας, γενόσημα και ο μετανάστης) ενώ αυτό υποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πως το θέμα είναι ταξικό και όχι εθνικό. Ότι όπως μεταχειρίζεται τους μετανάστες τόσα χρόνια θα ήθελε πολύ να μεταχειρίζεται και τους έλληνες υπηκόους απλά όχι ενωμένους. Και σε αυτό το σημείο έρχονται οι εθνικιστές και όλοι πατριώτες να επιτελέσουν το έργο τους – της διαίρεσης των από τα κάτω.

Όλα όσα λένε οι νεοναζί είναι η επίσημη κρατική πολιτική (εδώ και μερικές δεκαετίες) με διάφορες παραλλαγές. Θέλει να έχει και έχει τους μετανάστες για φτηνή ή τζάμπα εργασία, πλήρως ελεγχόμενους και πειθαρχημένους. Το κράτος κάνει αυτό ακριβώς είτε στις φυλακές, είτε με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τότε και σήμερα, είτε με τα κέντρα φιλοξενίας, είτε με τη φτηνή μαύρη εργασία των μεταναστών σε όλη την επικράτεια. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι θα βρεις πολύ κόσμο στην ελλάδα να τα λέει αυτά σαν αυτονόητα. Ότι αφού τους φιλοξενούμε να μας το ανταποδώσουν. Τους φιλοξενούμε όλοι μαζί λες και το κράτος είμαστε όλοι εμείς. Αυτή την ουδετερότητα του κράτους καταφέρνει πολύ καλά να την επιβάλλει ιδεολογικά η κυβέρνηση της Αριστεράς.

Οι νεοναζί είναι οι πιο φανατικοί υποστηρικτές της κρατικής πολιτικής, κάποιου είδους ακτιβιστές υπέρ των συμφερόντων του κράτους (δηλαδή του κεφαλαίου) και το αποδεικνύουν όχι μόνο μέσα από τις πράξεις τους αλλά και μέσα από τα λόγια τους.

Ο φασισμός πρώτα έρχεται για τους άλλους, μετά για κάποιους ακόμα αλλά ΠΟΤΕ για όλους (#2)

συνέχεια από το προηγούμενο

Τα συντηρητικά αντανακλαστικά και η ιδιαιτερότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μπορώ να μην αναφέρω κάποια συντηρητικά αντανακλαστικά του κινήματος αλληλεγγύης με την ευρεία έννοια (και εκτός αυτοοργανωμένου κινήματος). Οι μετανάστες έρχονται στην ελλάδα με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους πολλά χρόνια τώρα. Γιατί μέχρι τώρα δεν κινητοποιήθηκε ένα κύμα καταλήψεων από το ντόπιο κίνημα για τη στέγαση ανθρώπων που θέλανε να μείνουνε εδώ; Διότι το ίδιο το κίνημα δεν είχε την ανάγκη για μαζικές καταλήψεις στέγης; Επειδή δεν ένιωθε αυτή την εγγύτητα με τους μετανάστες για να ασκήσει τέτοιες πρακτικές; Πολλές οι απαντήσεις προφανώς.

Το ελληνικό (και όχι μόνο) κράτος έστρεψε τα φώτα του θεάματος πάνω στις εικόνες των πνιγμών, του πόνου και της δυστυχίας των μεταναστών, για πρώτη φορά εδώ και τόσα χρόνια όχι για να οξύνει το ταξικό μίσος αλλά για να κατευθύνει τους υπηκόους τους μακριά από τον ταξικό πόλεμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ιδανικός διαχειριστής γι’ αυτή τη δουλειά. Τώρα, τον τελευταίο χρόνο με την κυβέρνηση της Αριστεράς της φιλανθρωπίας, των δικαιωμάτων και του ανθρωπισμού, το κράτος έριξε τους προβολείς του στο δράμα των προσφύγων (όχι των μεταναστών) και στην ανθρωπιά που θα έπρεπε να δείξουμε σαν έλληνες. Και ξαφνικά ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης, με συλλογή αναγκαίων πραγμάτων, τροφίμων κτλ ξεπήδησε. Αυτό το φαινόμενο θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να ειδωθεί ως αναπόσπαστό κομμάτι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Αναλυτικά για το φαινόμενο δες το κείμενο για τον εθελοντισμό. Αυτό το κύμα αλληλεγγύης είναι σε κάποιο βαθμό αντικατοπτρισμός της εντολής του κράτους προς του υπηκόους του. Τους είπε «βοηθήστε τους πρόσφυγες». Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου υγείας είχε πει σε εκδήλωση μεταπτυχιακού προγράμματος της Ιατρικής προ μηνών πως οι αλληλέγγυοι βγάζουν καθαρό το πρόσωπο της ελλάδας στο εξωτερικό και ότι βοηθάνε σημαντικά το ελληνικό κράτος στην διαχείριση του προβλήματος. Continue reading

Ο φασισμός πρώτα έρχεται για τους άλλους, μετά για κάποιους ακόμα αλλά ΠΟΤΕ για όλους (#1)

Σε προηγούμενο κείμενο σχετικά με τα προβλήματα που προκύπτουν από τη προσπάθεια του κόσμου της αυτοοργάνωσης να λύσει το μεταναστευτικό προσπάθησα να συμπυκνώσω σε 3 μόνο σημεία την στρατηγική κατεύθυνση που θα έπρεπε να έχουμε στο νου μας. Στο 3ο σημείο: «Να μιλάμε, να αναλύουμε, να δημοσιοποιούμε τα χαρακτηριστικά του ολοκληρωτισμού του σήμερα όλο και πιο πολύ». Και αυτό όχι από βίτσιο αλλά επειδή το πρόβλημα με τον ολοκληρωτισμό (βλέπε και εδώ) δεν είναι μόνο ότι υπάρχει. Είναι ότι δεν έχουμε βρει τους κατάλληλους μη ιδεολογικούς τρόπους να μιλάμε για αυτόν, να τον κάνουμε κατανοητό, συνειδητό. Δεν χρησιμοποιούμε τα κατάλληλα εργαλεία. Πέρα από αυτά όμως υπάρχει και το θέμα σε ποιους απευθυνόμαστε για τον ολοκληρωτισμό; Και τι τους λέμε γι’ αυτόν, ποια η «φύση» του; Με αυτά τα ερωτήματα θα ασχοληθούμε εδώ συνδέοντας τα με την συγκυρία που βιώνουμε σήμερα, το μεταναστευτικό, το ελληνικό κράτος και αυτό που αποκαλούμε ελληνική κοινωνία.

Φασισμός για ποιους; Continue reading

Η αυτοοργάνωση δεν μπορεί και δε θα λύσει το μεταναστευτικό

Το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι το κράτος

Το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν είναι ούτε ότι δε χωράμε, ούτε ότι δεν υπάρχουν δουλείες για όλους. Είναι ότι άνθρωποι ξεριζώντοναι, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, από τον τόπο τους, ότι οι ζωές τους εκεί γίνανε αβίωτες και προσπαθούν να κάνουν κάτι για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους. Και εκεί βρίσκουν απέναντι τους αυτό που τους δημιούργησε το πρόβλημα. Το κράτος. Που τους σκοτώνει, τους κλείνει σε στράτοπεδα, τους δίνει δουλειές πείνας και τους θέλει πειθαρχημένους και σιωπηλούς. Πώς έχουμε απαντήσει εμείς σε αυτό;

Τους τελευταίους πολλούς μήνες πολύς κόσμος, ομάδες και νέες συλλογικότητες ασχολούνται με το λεγόμενο προσφυγικό/μεταναστευτικό, με συνελεύσεις αλληλεγγύης, καταλήψεις στέγης, αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες για τη διάσωσή τους, τη φροντίδα και την ασφαλή μετακίνησή τους. Στη παρούσα μικρο-μελέτη θα προσπαθήσουμε να δείξουμε γιατί παρόλο που όλη αυτή η προσπάθεια είναι καθόλα σεβαστή και απολύτως κατανοητή είναι πολιτικά και στρατηγικά λανθασμένη. Και μετά από αυτό τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να μετασχηματίσουμε αυτό το λάθος σε κάτι γόνιμο και αιχμηρό για τον ταξικό αγώνα. (Όπως σε άλλα κείμενα που χρησιμοποιούμε την έννοια της διαφοράς και πως αυτή μπορεί να δημιουργήσει πράγματα πέρα από τις μίνιμουμ συμφωνίες και κοινούς τόπους, έτσι κι εδώ θα μιλήσουμε για τα λάθη όχι ως κάποιου είδους εμπόδιο και καθυστέρηση, οπισθοδρόμηση, χάσιμο χρόνου αλλά ως ώθηση για να προχωρήσουμε παραπέρα και να οξύνουμε τα αντανακλαστικά μας και τα πολιτικά μας περιεχόμενα.)

Το Νοέμβριο πραγματοποιήθηκε μια εκδήλωση της «Άπατρις» στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο «Εμπρός» στην οποία συγκεντρωθήκαν όλα τα εγχειρήματα και οι κινηματικές δραστηριότητες σχετικές με τους πρόσφυγες. Αξίζουν πολλά μπράβο στους διοργανωτές γιατί μια τέτοια συγκέντρωση ήταν κάτι απολύτως απαραίτητο ώστε να μπορούν καταρχάς να συναντηθούν μεταξύ τους όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτά. Ακόμα, να θεωρητικοποιήσουν μερικά ζητήματα που είναι ακόμα στο επίπεδο του βιώματος και να μπορεί το κίνημα γενικά να αποκτήσει μια μεγάλη εικόνα, να χαρτογραφήσει λίγο την δράση για τους πρόσφυγες στο σύνολό της. Continue reading

Η Sanaa Taleb ΔΕΝ είναι μία από μας (και γι’ αυτό είμαστε μαζί*)

Ο αγώνας της Sanaa Taleb είναι σε μεγάλο βαθμό γνωστός. Γυναίκα μετανάστρια από το Μαρόκο, εργάτρια στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και εδώ και ένα χρόνο φυλακισμένη στο Κέντρο Κράτησης στο Ελληνικό (ή Σούρμενα). Έχει δώσει έναν αγώνα μέσα στο κέντρο, με αποχή συσσιτίου, με αντίσταση στη προσπάθεια για βίαιη απέλασή της για την οποία δικάζεται 1 Μάρτη. Αγώνας που την έχει απομονώσει κατά καιρούς από τις άλλες συγκρατούμενές της και που τις έχει «προσφέρει» παραπάνω μήνες μέσα στη Κέντρο. Δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου να ενημερώσει για τον αγώνα της λεπτομερώς (υπάρχει το απαραίτητο υλικό για όσες/ους ενδιαφέρονται καθώς και η συνέλευση των αλληλέγγυων των κρατουμένων στα νότια). Σκοπός είναι να θέσουμε μερικά ερώτηματα (και να τα απαντήσουμε): γιατί ο αγώνας της Taleb δεν έχει τύχει της αλληλεγγύης που θα θέλαμε; γιατί θα έπρεπε να τύχει αυτής της αλληλεγγύης; γιατί ο αγώνας της Taleb είναι ο πιο σημαντικός αγώνας σε αυτή τη συγκυρία;

Για να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα θα χρησιμοποιήσουμε και συμπεράσματα/εργαλεία που αναπτύχθηκαν σε 2 προηγούμενα κείμενα σχετικά με την αλληλεγγύη και το βίωμα-διαφορά.

Ερώτημα 1ο: γιατί ο αγώνας της Taleb δεν έχει τύχει της αλληλεγγύης που θα θέλαμε;
Continue reading

Τι ζητάει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο;

«To NATO αποφάσισε χθες ομόφωνα να παράσχει την υποστήριξή του για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης… Οι νατοϊκές δυνάμεις δεν θα παρεμβαίνουν σε επιχειρήσεις διάσωσης ούτε αναμένεται να κάνουν επαναπροωθήσεις ή να σταματούν την πορεία των πλεούμενων. Ο σκοπός της παρουσίας τους είναι να παρακολουθούν τις εγκληματικές δραστηριότητες και τις κινήσεις των λαθροδιακινητών και αυτό σε στενή συνεργασία με τις ευρωπαϊκές αρχές και τον Frontex».

Γελάει ο κόσμος! Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι το ΝΑΤΟ (μια διακρατική στρατιωτική συμμαχία) έρχεται στο Αιγαίο για να πιάσει τους δουλεμπόρους; Κανείς. Δουλέμποροι που δουλεύουν σε άψογη συνεργασία με το τουρκικό κράτος (όπως κάθε τίμιος δουλέμπορος κάνει με το κράτος του). Ακόμα κι αν δε δούλευανε γι’ αυτό, είναι δυνατόν να χρειάζεται ολόκληρο ΝΑΤΟ για να τους βρει; Φυσικά και όχι. Η κρατική αστυνομία φτάνει και περισσεύει. Η εξουσία δεν ενδιαφέρεται ούτε καν να προσφέρει μια σοβαροφανή εξήγηση. Τι συμβαίνει όμως; Continue reading

Το πανεπιστήμιο είναι τμήμα του εργοστασίου (μέρος 2ο)

Όπως αναφέραμε στο προηγούμενο κείμενο, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 τα πανεπιστήμια στην ελλάδα λειτούργησαν ως θεσμός ταξικής κινητικότητας προς τα πάνω. Μεγάλο μέρος των φοιτητών προερχόταν από τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Οι γονείς δούλευαν ως εργάτες, πολλοί είχαν και την εμπειρία της μετανάστευσης στη Γερμανία (gastarbeiter=φιλοξενούμενοι εργάτες) και άλλες χώρες. Άλλοι μπορεί να ήταν αγρότες, κτηνοτρόφοι και εποχιακοί εργάτες ή αυτοαπασχολούμενοι σε μικρές δουλειές στην πάμφτωχη ελληνική επαρχία των δεκαετιών του ’40 και του ’50. Με αυτό περίπου το ιστορικό παρελθόν αναπτύσσεται το φοιτητικό κίνημα. Αυτό δεν έγινε γιατί οι φοιτητές μορφωνόντουσαν μέσα στα πανεπιστήμια, διαβάζανε Μαρξ, καταλαβαίνανε τον καπιταλισμό και εξεγείρονταν. Έγινε ακριβώς γιατί έφεραν μαζί τους την ταξική τους καταγωγή. Ήξεραν βιωματικά τι σημαίνει αδικία και φτώχεια, τι σημαίνει αστυνομία και ποιον εξυπηρετεί (οι μνήμες του εμφυλίου και το αστυνομικό κράτος μετά από αυτόν είναι κρίσιμα για την αφήγηση αυτή). Έτσι έχουμε το Πολυτεχνείο και τους αγώνες της δεκαετίας του ’70 με τις αύρες του Καραμανλή στο δρόμο. Και την κυριαρχία της Αριστεράς στα πανεπιστήμια. Το φοιτητικό κίνημα εμφανίστηκε επειδή υπήρχε αυτή η ταξική κινητικότητα. Τους τρόπους με τους οποίους αυτό το κίνημα έσβησε, αφομοιώθηκε ή απέτυχε να αναπτυχθεί παραπέρα και το ρόλο του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς σε αυτή την ιστορία δεν μπορούμε να τους διερευνήσουμε εδώ.

Από κει και πέρα, τις επόμενες δεκαετίες το πρόβλημα στη σχέση φοιτητικού και εργατικού κινήματος είναι ένα αλλά έχει δύο όψεις. Η μια του όψη είναι πως δεν υπήρχε μαζικό οργανωμένο εργατικό κίνημα. Ο συνδικαλισμός και τα κόμματα κάνανε μια χαρά τη δουλειά τους. Τα κόμματα της Αριστεράς περιμένανε την Επανάσταση, νομιμοποιώντας την κρατική πολιτική με την παρουσία τους στο κοινοβούλιο και χτίζοντας καριέρες για τα στελέχη τους. Ο συνδικαλισμός έγινε ένας θεσμός που δούλευε συστηματικά για την ειρήνη ανάμεσα στα αφεντικά και τους εργάτες και ταυτόχρονα ήταν όχημα για τους εργατοπατέρες για κομματική άνοδο και μεταπήδηση στην επαγγελματική πολιτική ή σε άλλους κλάδους. Φυσικά υπήρχαν και εκείνοι οι άνθρωποι που αγωνιζόντουσαν γνήσια χωρίς ιδιοτέλεια αλλά αυτοί ήταν και μειοψηφίες και δεν ακολουθούσαν διαφορετικό δρόμο (από το δρόμο που χάραξε η Πασοκική κουλτούρα). Από την άλλη οι φοιτητές, έχοντας αλλάξει στην πλειοψηφία τους ταξική θέση έγινε μια καρικατούρα του παλιού, μια συναισθηματικά φορτισμένη μίμηση (βλ. κάθε χρόνο τη γιορτή του Πολυτεχνείου). Επαναστατικά λόγια, σημαίες, καταλήψεις και ηγεμονία της Άκρας Αριστεράς, πέσιμο στα λουλουδάδικα στις φοιτητικές πορείες και μετά κλάμα για την αντεπίθεση που δέχτηκαν. (Βασικό πρόβλημα της αριστεράς στην ελλάδα είναι ότι όλοι θέλουν να γίνουν ΚΚΕ στη θέση του ΚΚΕ. Εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ που άλλαξε γνώμη και θέλησε να γίνει ΠΑΣΟΚ.) Βουτηγμένο μέσα στην καταναλωτική κουλτούρα και βιώνοντας τη φοιτητική ζωή ως ένα κενό ανάμεσα στα μαθητικά χρόνια και τα χρόνια της εργασίας, της καριέρας και της προκοπής. Ένα κενό ελευθερίας και εύκολης επαναστατικότητας.

Εξαίρεση σε αυτό αποτελεί, με κάποιο τρόπο, το κίνημα την περίοδο ’06-’07 όπου υπήρξε μια αναβάθμιση στην ένταση του αγώνα, στους τρόπους που εκφραζότανε αυτό πολιτικά και τέλος στο επίπεδο των συγκρούσεων στο δρόμο (η σχέση και η αλληλόδραση με τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο ήταν πολύ σημαντικό κομμάτι εδώ). Πέρα από τα άμεσα πολιτικά αποτελέσματα αυτού του αγώνα άφησε παρακαταθήκες σε πρακτικό επίπεδο (το know-how των αγώνων) και εμπειρίες αγώνα που δεν ξεγράφονται από τα σώματα όσων συμμετείχαν. Σε αυτό το σημείο η σχέση φοιτητικού κινήματος και αντιεξουσιαστικού χώρου λειτούργησε βοηθητικά και για τις δύο πλευρές. Αμοιβαίος εμπλουτισμός. Continue reading

Το μεταναστευτικό και το Παρίσι (και οι 5 της Αγ. Παρασκευής)

Το μεταναστευτικό και το προσφυγικό

Ο διαχωρισμός που κάνει το κράτος ανάμεσα σε πρόσφυγες και μετανάστες έχει νομικές, εργασιακές, οικονομικές και ιδεολογικές λειτουργίες. Έχουν (ευτυχώς) γραφτεί ήδη πολλά και αξιόλογα από τη μεριά της άρνησης αυτού του διαχωρισμού. Στα σύνορα αυτός ο διαχωρισμός παίρνει υλική μορφή απάνω στα σώματα των ανθρώπων όπου οι έννοιες του κράτους κυριαρχούν με τον πιο άμεσο τρόπο. Το μισό της κρατικής κυριαρχίας, για να το πούμε απλοϊκά, πέρα από τα όπλα και την καταστολή είναι η επιβολή της δικιάς του κοσμοαντίληψης, της ιδεολογίας του.

Ο πρόσφυγας είναι αυτός που αναγκαστικά φεύγει από κάπου και αυτό το «αναγκαστικά» γίνεται αντιληπτό με την έννοια του αναπόδραστου. Ο πόλεμος παρουσιάζεται περίπου όπως είναι μια φυσική καταστροφή. Η φυσική καταστροφή (ένας τυφώνας, μια πλημμύρα) παρουσιάζεται πάντα με αυτόν τον τρόπο. Ως ένα γεγονός που δεν βλέπει διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους και είναι καταστροφικό. Έτσι η φυσικοποίηση του πολέμου είναι προβληματική από το παράδειγμα που χρησιμοποιείται για να υποστηρίξει την μεταφορά. Μια φυσική καταστροφή δεν είναι μια καταστροφή για όλους αλλά για τους φτωχούς που δεν έχουν τις κατάλληλες τεχνικές υποδομές για να προστατευθούν. Έτσι και ο πόλεμος και οι συνέπειές του – σχετικά με το θέμα των προσφύγων – έχει ταξικά χαρακτηριστικά (πέραν του ότι ο πόλεμος διεξάγεται ως ταξικός). Ο πρόσφυγας είναι, λοιπόν, για το κράτος ο άνθρωπος που δεν είχε διέξοδο. Και γι’ αυτό είναι δικαιολογημένος. Και γι’ αυτό θα μπορούσε να είναι ένας από μας, θα μπορούσες να είσαι κι εσύ στη θέση του. Κυκλοφόρησαν φωτογραφίες που δείχνουν την Δαμασκό πριν και μετά τον πόλεμο ενισχύοντας αυτή την εικόνα περί φυσικής και αναπόδραστης καταστροφής. Η Δαμασκός και οι κάτοικοι ήταν κανονικοί άνθρωποι που είχαν κανονικές ζωές και όχι βρωμιάρηδες και φτωχοί. Από την άλλη, ο μετανάστης θεωρείται ως αυτός που επέλεξε να φύγει από τον τόπο του. Δεν ήταν αναπόδραστη η φυγή του, είχε επιλογή και γι’ αυτό μπορούμε να τον κατηγορήσουμε γι’ αυτή του την απόφαση.

Πέρα από το έωλο του πράγματος γύρω από το πότε κάτι είναι αναπόδραστο και πότε όχι και ποιος το κρίνει αυτό¹, εδώ συντελείται μια συγκεκριμένη λειτουργία. Η λειτουργία της ταύτισης. Αυτό έχει δύο κατευθύνσεις. Από τη μια, η ταύτιση ως πράξη εγγύτητας και από την άλλη η άρνηση της ταύτισης ως πράξη ξένωσης. Αυτές οι δύο κατευθύνσεις της λειτουργίας της ταύτισης είναι κάτι που το κράτος και η εξουσία γενικά καταφέρνει να μας επιβάλλει. Και αυτό φαίνεται καθαρά στο λόγο των κινημάτων που ψάχνει να βρει ομοιότητες για να μπορέσει να έρθει κοντά με τους μετανάστες. «Είμαστε όλοι μετανάστες». Άλλοι ψάχνουν τον όμοιό τους ταξικά. Στην περίπτωση των προσφύγων το κράτος εισάγει τον διαχωρισμό επιτυγχάνοντας μια τέτοια ταύτιση και γι’ αυτό και μια τέτοια μαζική εγγύτητα και αλληλεγγύη τους τελευταίους μήνες (μαζική δεδομένης της ξενοφοβικής και ρατσιστικής ελληνικής πραγματικότητας). Οι μετανάστες, ως αιωνίως ξένοι, ως κάποια παράσιτα, παραμένουν αόρατοι παρόλο που πνίγονται στα σύνορα τόσα χρόνια τώρα και παρόλο που ζουν ανάμεσά μας – και εδώ εννοώ αόρατοι και για τα κινήματά μας και εντός αυτών.

Το ζήτημα του ολοκληρωτισμού

Ο ολοκληρωτισμός έχει δύο βασικά προβλήματα: 1) δεν γίνεται αντιληπτός ως τέτοιος στην ίδια του την εποχή με τρόπο μαζικά/κοινά/καθολικά αποδεκτό. Και αυτό είναι βασικό του χαρακτηριστικό. Δεν θα ήταν ολοκληρωτισμός αν οι υπήκοοί του θεωρούσαν ότι είναι. Και 2) κάθε φορά παίρνει διαφορετικές ιστορικές μορφές με αποτέλεσμα οι αναλογίες με το παρελθόν, οι προσπάθειες να βρεθούν ομοιότητες με αυτό να μην είναι ποτέ επαρκείς. Γι’ αυτό το λόγο οι ιδεολογίες δεν είναι το πιο χρήσιμο εργαλείο για να περιγράψουμε τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Το να μιλάμε για «σύγχρονο φασισμό» ξυπνάει κάποια αντανακλαστικά αλλά ούτε πείθει σοβαρά, ούτε και περιγράφει την κατάσταση με ακρίβεια. Continue reading