Η κυριαρχική σχέση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον όταν επικρατεί η αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». «Επικρατεί» δε σημαίνει απαραίτητα ότι επικρατεί λογικά ως συνειδητή απόφαση. Σημαίνει ότι έχει εγκαθιδρυθεί ως μια πρακτική ανεξαρτήτως του βαθμού συνείδησης και επιλογής. Η επιλογή, η αποφασιστικότητα και η ευθύνη είναι πάντοτε παρούσες σε κάθε τι ζωντανό ως δυνατότητες σε ένα φάσμα που μπορεί να έχει μεγάλες αποκλίσεις. Άλλοτε εμφανίζεται ως μια συνειδητή επιλογή και άλλοτε ως κεκτημένη συνήθεια. Η πηγή της Κυριαρχίας είναι η επιδίωξη για απόκτηση δύναμης με κάθε μέσο. Όσο μεγαλύτερη η αδυναμία τόσο μεγαλύτερη μια τέτοια επιδίωξη. Οι περιπτώσεις που όντας σε ακραία κατάσταση αδυναμίας, οι άνθρωποι δεν ενεργοποιούν αυτή την αρχή είναι περιπτώσεις που υπάρχει ισχυρό αξιακό και πολιτισμικό βάρος στις συνειδήσεις των ανθρώπων (απ’ όπου κι αν προέρχεται πχ. θεολογία, πολιτική ιδεολογία, παράδοση). Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτό το βάρος λειτουργεί ως ένα απόθεμα ψυχικής, υπαρξιακής δύναμης. Άρα, στην πραγματικότητα δεν αίρεται αυτή η γενική αρχή για την σχέση αδυναμίας και του «σκοπού που αγιάζει τα μέσα».
Η αδυναμία δεν φέρνει ελευθερία, εξέγερση ή επανάσταση όπως διάφοροι φονταμενταλιστές κηρύττουν (ψευδώς) μέσα στα λεγόμενα ριζοσπαστικά κινήματα αλλά το αντίθετο. Φέρνει φόβο, ανταγωνισμό και αλληλοεξόντωση. Η έλλειψη δύναμης, ψυχικού και υλικού αποθέματος είναι η προϋπόθεση για να γεννηθεί η κυριαρχική σχέση. Από τη σκοπιά του Κυρίαρχου αυτή η κατάσταση τον φέρνει σε θέση ισχύος όπου με οικονομία μπορεί να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυριαρχική σχέση και από τη σκοπιά του Υποτελούς αυτό τον καθιστά φοβισμένο, χωρίς αυτοπεποίθηση και πάντα εξαρτώμενο από την αναγνώριση του Κυρίου του.
Η επιστήμη ορίζει και ταξινομεί τις περιπτώσεις αδυναμίας, έλλειψης και φτώχειας με σκοπό να τις οργανώσει κατά παραγγελία της εκάστοτε κυριαρχικής σχέσης. Η (ψυχ)ιατρικοποίηση των συμπεριφορών δε θα πρέπει να συγχέεται ούτε με την απουσία ευθύνης των ανθρώπων από τη μία αλλά ούτε και με την έννοια του ψέματος. Το πιο γνωστό παράδειγμα – που απασχολεί και το αντιπατριαρχικό κίνημα της εποχής μας – είναι η ψυχιατρικοποίηση των ανδρών που σκοτώνουν και κακοποιούν γυναίκες. Το γεγονός ότι οι άνδρες έχουν ευθύνη για τις πράξεις τους δε σημαίνει πως αυτές οι πράξεις δεν είναι παράλληλα αντικείμενο της ψυχιατρικής. Και αυτό όχι γιατί πρέπει να απαλλαγούν από τις ευθύνες τους αλλά γιατί η ίδια η πατριαρχία είναι αρρώστια από μια τέτοια σκοπιά. Όπως και γενικά η Κυριαρχία είναι αρρώστια ως σχέση. Η πρόθεση ενός άνδρα να σκοτώσει μια γυναίκα που αρνείται να είναι δικιά του είναι χωρίς αμφιβολία μια κυριαρχική συνθήκη αλλά όχι με την έννοια ότι είναι μια επιθυμία του Κυρίου. Αλλά μια συνθήκη της κυριαρχικής σχέσης ως τέτοιας. Μια κατάσταση του Κυρίου και του Υποτελούς συγκεντρωμένη σε ένα πρόσωπο, αν θέλουμε ντε και καλά να την τοποθετήσουμε σε ρόλους: η επιθυμία της απόλυτης κυριότητας πάνω στο άλλο πρόσωπο και η ανάγκη για απόλυτη αναγνώριση από το άλλο πρόσωπο. Η επιθυμία για απόλυτη καθυπόταξη του Άλλου πηγάζει από την τεράστια έλλειψη ανεξαρτησίας από το Άλλο.
Το σπάσιμο αυτού του φαύλου κύκλου προϋποθέτει δύναμη. Αλλά η δύναμη δεν είναι αρκετή. Απαιτείται μια πραγματική και ουσιαστική σχέση με το Άλλο. Είτε πρόκειται για κάποιο άλλο πρόσωπο, είτε για το ίδιο σου το σώμα, είτε για το φυσικό κόσμο, είτε για την τροφή κοκ. Πραγματική σχέση, δηλαδή, μια σχέση Αγάπης, ουσιαστικού πλησιάσματος. Η Αγάπη δίνει δύναμη, η ουσιαστική σχέση (όπως στον έρωτα) παράγει πρωτογενώς δύναμη. Η σχέση. Όχι τα πρόσωπα ξεχωριστά. Η σχέση είναι η πηγή της δύναμης. Η ουσιαστική κοινότητα αμοιβαίας αναγνώρισης, συνεργασίας και συνδημιουργίας είναι η πηγή της ζωής και η πηγή της δύναμης.
Η δύναμη από αγάπη είναι αυτή που τελικά μπορεί να αποτρέψει και την εγκαθίδρυση της αρχής «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Επειδή, αντί αυτής, εγκαθιδρύει μια ουσιαστική σχέση αποτρέποντας την εκμετάλλευση και καθυπόταξη του Άλλου στο φτωχό και αδύναμο Εγώ. Μια σχέση όπου το Εγώ και το Άλλο συνυπάρχουν επειδή είναι διαφορετικά και όχι αποδεχόμενα ή υποτάσσοντας το ένα στο άλλο. Αλληλοσυμπληρώνονται με έναν τρόπο που ενισχύει αμοιβαία την ανάπτυξή τους και την ενδυνάμωσή τους. Ένας δυνατός άνθρωπος επιθυμεί την αμοιβαία συνύπαρξη με κάποιον άλλον άνθρωπο. Θέλει ουσιωδώς να συνυπάρξει με τον άλλο, να συνδημιουργήσει. Γιατί ένας δυνατός άνθρωπος είναι δυνατός μόνο ΩΣ ΣΧΕΣΗ και το ξέρει.
Η σύγχρονη κατάσταση της συνεχούς έλλειψης/αδυναμίας είτε από τη στέρηση, είτε από τον πληθωρισμό των επιθυμιών (δύο όψεις του ίδιου νομίσματος) δε μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τίποτα άλλο παρά μονάχα την απουσία ουσιαστικής σχέσης με το Άλλο, την επιθυμία για αναγνώριση, προσοχή και φροντίδα με κάθε δυνατό μέσο ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να σκοτώνεις τα 3 σου παιδιά για να ενδυναμωθείς μέσα από την πάνδημη προσοχή, φροντίδα και αγάπη των ανθρώπων. Η επιστήμη θα ταξινομήσει κάθε συνθήκη (ναρκισσισμός, σύνδρομο Μινχάουζεν κτλ) με κριτήριο το «κάθε δυνατό μέσο», με βάση τη συμπτωματολογία αυτής της κατάστασης για να κατευθύνει τις σχέσεις σε ένα νέο υπόδειγμα ώστε αυτές να μην καταλύουν εντελώς την κυριαρχική σχέση. Το αλυσόδεμα από την οθόνη δεν εκφράζει κάτι άλλο πέρα από αυτή την απελπισμένη ανάγκη για μια υποκατάστατη σχέση χωρίς όμως την απαραίτητη αγάπη και δουλειά που απαιτεί μια πραγματική σχέση. Δηλαδή, μια σχέση φτωχότερη. Με λιγότερο από το άλλο μέρος και περισσότερο «εγώ». Μια σχέση Αγάπης του Εαυτού με κάθε μέσο. Μιας Αγάπης που δεν του δόθηκε, μιας Αγάπης χωρίς αναγνώριση του Άλλου αλλά υπό την πλήρη απουσία του. Μια Αγάπη, εθισμός με τον Εαυτό. Εθισμός είναι η απόλαυση χωρίς το Άλλο και επειδή απουσιάζει το Άλλο, είχα διαβάσει κάπου. Η κυριαρχική σχέση αρρωσταίνει το «εγώ» είτε με υπερτροφία, είτε με σπάνη (οι δύο όψεις που λέγαμε). Αρρωσταίνει το «εγώ» και εν τέλει και το «άλλο». Και αυτή η αρρώστια δεν απέχει από το να θανατώσει και το «εγώ» και το «άλλο», μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Η επιδίωξη της ισότητας των συνθηκών μέσα από την ελεύθερη και αμοιβαία ανάπτυξη της δημιουργικότητας μας είναι ο μόνος δρόμος για την πραγματική σχέση, για τη θεραπεία και την απαλλαγή από την Κυριαρχία.