Έχετε την αίσθηση ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου; Ή ότι η μια καταστροφή έρχεται μετά την άλλη; Πόλεμοι, σεισμοί, ιοί, καταποντισμοί; Έχετε βαρεθεί να περιμένετε κάθε μέρα και μια νέα «Έκτακτη Επικαιρότητα» να ανακοινώνεται; Σας φαίνεται ότι 1 χρόνος πριν ήταν πριν περίπου έναν αιώνα και πως όλα αλλάζουν ταχύτατα;
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ.
Αποστασιοποιηθείτε από τις οθόνες για μερικές μέρες, πάρτε βαθιές ανάσες και ας δούμε τον κόσμο μέσα από τις συνέχειες, μέσα από την ενότητα των γεγονότων.
Όχι δεν γύρισα το blog σε αστρολογικές προβλέψεις (αν και θα ήταν μια κάποια λύση). Σε ένα άρθρο πριν 3 χρόνια έγραφα για το πώς στήνονται οι ειδήσεις στα ΜΜΕ: «Όλες οι ειδήσεις παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε στο τέλος να αφήνουν ένα κενό, μια έλλειψη. Και αυτή την έλλειψη και ανάγκη θα έρθει να την καλύψει το κράτος. Αυτή είναι μια βασική αρχή της παρουσίασης των ειδήσεων. .. Όλες οι ειδήσεις παρουσιάζονται σα να τις εκφωνεί ο Καπιταλιστής από το γραφείο του. .. Όταν λέει χτύπημα σε όλους μας εννοεί τον εαυτό του και προσπαθεί να ταυτίσει και τον θεατή. Πάντοτε προσπαθεί να σε πείσει ότι οι δικές του ανάγκες, τα δικά του συμφέροντα, τα δικά του ενδιαφέροντα και ο κόσμος από τη μεριά που τον βλέπει αυτός είναι και δικός σου κόσμος, ότι έχεις τις δικές του ανάγκες, τα συμφέροντα σου ταυτίζονται με τα δικά του.»
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το δυτικό καπιταλιστικό σύστημα και το ελληνικό κράτος συγκεκριμένα αντιμετωπίζουν φοβερά προβλήματα. Από την αδυναμία της επιστροφής μιας πραγματικής ανάπτυξης (ήδη από τη δεκαετία του ’70) μέχρι την ανακατάταξη των γεωπολιτικών συσχετισμών δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο, η λίστα είναι μεγάλη και για το ελληνικό κράτος ακόμα μεγαλύτερη. Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό όμως.
Η επιτάχυνση της ειδησεογραφίας, η συνεχής επίθεση με «έκτακτες ειδήσεις» αντικατοπτρίζει πολύ λιγότερο την πραγματικότητα απ’ όσο φαίνεται. Η επιτάχυνση της κυκλοφορίας της πληροφορίας στα media και τα social media όπου κάθε ξεχωριστή μέρα ή εβδομάδα η επικαιρότητα αλλάζει και το κεντρικό ζήτημα γίνεται κάτι άλλο δεν εκφράζει τις τεκτονικές αλλαγές που πραγματοποιούνται. Οι τεκτονικές κοινωνικές αλλαγές είναι πάντα αργές και σε συνέχειες. Οι ρήξεις και οι τομές, ουσιαστικά, ενισχύουν αυτό ή αυτούς που είναι ήδη οργανωμένοι και έτοιμοι να παρέμβουν στην πραγματικότητα. Αυτή η τεντωμένη πραγματικότητα που σέρνει τους υπηκόους μπροστά από μια οθόνη, στην πραγματικότητα καταφέρνει ένα πράγμα. Να διαμορφώνει μια αντίληψη αστάθειας για τον κόσμο, μια αντίληψη ότι όλα βρίσκονται στο κενό ή σε κινούμενη άμμο, έτσι ώστε το Κράτος να εμφανίζεται ως ο μόνος εγγυητής της σταθερότητας, της ασφάλειας της κοινωνικής ζωής. Να παρουσιάζεται η ανάγκη για μια μεγάλη δύναμη που θα πρέπει να σταθεροποιήσει τα πράγματα. Όσο πιο έντονη η ρητορική περί εκτάκτων καταστάσεων, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη του κράτους να εμφανιστεί ως ο εγγυητής της ζωής, τόσο μεγαλύτερη η αδυναμία του και τα αδιέξοδά του.
Η αδυναμία της Κυριαρχίας δεν σημαίνει, φυσικά, δύναμη οποιουδήποτε ριζοσπαστικού κινήματος ή της κοινωνίας εν γένει. Σημαίνει, όμως, δύναμη με την έννοια του δυνάμει, της δυνατότητας. Σημαίνει ότι φοβερές και τρομερές δυνατότητες ανοίγονται μπροστά μας. Και αυτοί έχουν στα σκαριά ζοφερά πράγματα για να απαντήσουν στα αδιέξοδά τους.
Η «Έκτακτη Επικαιρότητα» είναι η έκτακτη επικαιρότητα για τα προβλήματα της Κυριαρχίας. Είναι το σφύριγμα και η δημιουργία πανικού του τσομπάνη στα πρόβατα για να τα οδηγήσει ύστερα στο μαντρί. Τα γεγονότα και οι αλλαγές που συμβαίνουν είναι πολύ πιο δομικές και αργές απ’ όσο μοιάζουν. Η συνεχής επιστροφή στο παρελθόν (πέρσι, πριν 5 χρόνια) μπορεί να μας το υπενθυμίσει. Η πρόκληση πανικού ενισχύει την, ήδη, κακή κατάσταση του όποιου «κινήματος» να σκεφτεί στρατηγικά, με ορίζοντα δεκαετίας και βάλε.
Ενισχύουν, επίσης, τον εθισμό εκατομμυρίων ανθρώπων στην πληροφορία, εθισμός πραγματικός (και με όρους επιστημονικής διάγνωσης), έκφραση των καταθλιπτικών κοινωνικών σχέσεων. Εθισμός που δεν είναι τίποτα άλλο παρά – για να μιλήσουμε σε εξω-επιστημονική γλώσσα – περαιτέρω πρόσδεση στη σχέση Κυριαρχίας και πιο ειδικά στη σχέση κεφάλαιο. Μια είδους καλωδίωση των σωμάτων μας στη μεγάλη μηχανή της κυκλοφορίας του εμπορεύματος. Μια πρόκληση υπερδιέγερσης της σχέσης εξάρτησης των Υποτελών από την Κυριαρχία – ενώ η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίστροφη. Γινόμαστε όλο και πιο πολύ cyborg χωρίς να χρειαστεί να προγραμματίζουν τα γονίδιά μας. Η αντίσταση σε αυτή την υπαγωγή της ζωής μας λαμβάνει πολλές μορφές και πολλές από αυτές υπό συντηρητικό, αντιδραστικό κοινωνικό πλαίσιο – μιας και η συντήρηση φημίζεται και για τη δυσκολία για να της αλλάξεις συμπεριφορά (πολλές φορές οι προοδευτικοί είναι πιο επιρρεπείς στην επέκταση της Κυριαρχίας).
Το παράδειγμα με τις εντάσεις με τη Τουρκία είναι ένα τέτοιο. Με τον covid 19 επίσης. Μια ανάλυση των γεγονότων έξω από τον πανικό της επικαιρότητας θα πρέπει να κατατεθεί (και θα κατατεθεί). Η καθημερινή εναλλαγή σε κεντρικά θέματα δε μπορεί να οδηγεί σε καθημερινή αλλαγή ατζέντας. Στο δρόμο τους αυτοί, στο δρόμο μας κι εμείς.
Η πραγματική σχέση εξάρτησης, η πραγματική σύνδεση που απαιτεί και έχει ανάγκη το Κράτος και η Κυριαρχία είναι η σωματική και ψυχική ενσωμάτωσή μας στους σκοπούς του. Η πραγματική δύναμη που μπορεί να σταθεροποιήσει τα πράγματα είναι η δικιά μας δύναμη που είμαστε γειωμένοι στο έδαφος, στις αληθινές καθημερινές σχέσεις, στο επίπεδο της βάσης. Η κορυφή της πυραμίδας που βρίσκονται αυτοί τρέμει πέρα δώθε γιατί η βάση είναι ασταθής. Για να το καταλάβουμε αυτό, για να συνειδητοποιήσουμε ψυχικά και σωματικά τη δύναμή μας αλλά και το τι πραγματικά συμβαίνει πρέπει να πατήσουμε το κουμπί για slow motion. Να μειώσουμε την ταχύτητα με την οποία μας εμφανίζεται η πραγματικότητα.
Και για να γελάσουμε και λίγο, θυμήθηκα τα αυτοκόλλητα που βάζουν πίσω από κάτι παλιά τζιπ που γράφουν: You can go fast, I can go anywhere.
πολύ καλό!