Στις μέρες μας, είναι αρκετά διαδεδομένη η αντίληψη ότι τα συναισθήματα, η έκφραση των βιωμάτων, η ολοένα και αυξανόμενη συναισθηματικοποίηση του δημόσιου λόγου, της ζωής συνιστά κάποια πρόοδο. Ή ακόμα περισσότερο ένα πέρασμα σε μια κοινωνία με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και άρα πιο κοντά στα ιδανικά της αλληλεγγύης και της ισότητας.
Μπορούμε να το παρατηρήσουμε κάθε φορά που παρουσιάζεται η επίκληση σε ένα συναίσθημα ως υποκατάστατο ενός επιχειρήματος ή, ακόμα χειρότερα, ενός τεκμηρίου. Κάθε φορά που η έκφραση του συναισθήματος γίνεται ο σκοπός και το ίδιο το μέσο. Ή για να πειστεί ο κόσμος ότι ο πόλεμος είναι κακό πράγμα πρέπει να δείχνουμε βίντεο με σκοτωμένα παιδάκια ή να κάνει ζουμ ο φακός στα δακρυσμένα μάτια τους όσο ζούνε, όταν χρειάζονται εικόνες νεκρών μεταναστών να επιπλέουν στην επιφάνεια της θάλασσας για να αναδειχθεί η δολοφονική πολιτική της ευρώπης-φρούριο ή των κακών αλλοεθνών. Πολλές, ακόμα και εντελώς αντιπαρατιθέμενες, εκστρατείες προπαγάνδας έχουν γίνει με βάση τέτοιους τρόπους (από τους vegan μέχρι τον ISIS). Ακόμα-ακόμα σε διάφορους κύκλους αυτή η προσφυγή στο συναίσθημα εμφανίζεται σαν μια γυναικεία, θηλυκή ενέργεια που απλώνεται πάνω από τον κόσμο και τον αλλάζει προς το καλύτερο (έτσι έχει εκπαιδεύσει τα μυαλά τους η πατριαρχία). Κάθε δημόσια περσόνα, ανεξαρτήτως περιεχομένου και επαγγέλματος, οφείλει πια να διεγείρει τα συναισθήματα. Κάθε ειδησεογραφικό site, τηλεοπτικό πρόγραμμα και διαφήμιση οφείλει όχι μόνο να πουλάει σεξ και καύλα αλλά και μια ποικιλία άλλων συναισθημάτων (φυσικά το σεξ βασιλεύει ως το πρώτο αγχολυτικό!).
Αγαπημένε μου, μοναδικέ (που έλεγε κι ο τζιμάκος) αναγνώστη,
λυπάμαι πολύ αλλά όλο αυτό όσο καλές προθέσεις κι αν έχει από διάφορες μεριές, όσο κι αν φέρνει στην επιφάνεια σωστά και δίκαια ζητήματα (που φέρνει) καλλιεργεί όλο και περισσότερο μια μάζα όντων υπόδουλων στα πιο ανταγωνιστικά και κυριαρχικά ένστικτα. Το βιο-ψυχο-κοινωνικό υπόστρωμα και η προϋπόθεση για την ανάπτυξη και τη κυριαρχία αυτού του ανθρωπότυπου αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς τους τελευταίους αιώνες. Η σύγχρονη μεγαλούπολη με τα κελιά-σπίτια, η συγκέντρωση και στρατολόγηση αμέτρητων ανθρώπων σε καταναγκαστική εργασία και καταναγκαστική κατανάλωση σε τόσο στενούς χώρους δεν μπορεί παρά να προκαλεί στενο-χώρια, θλίψη και ανταγωνισμό. Εν τέλει, καθιστά την συνεχή εναλλαγή υπερδιέγερσης-υποδιέγερσης του ανθρώπινου οργανισμού αναγκαία συνθήκη επιβίωσης, την καθιστά, πλέον, ανάγκη. Ψυχο-βιολογική. Κάθε μέρα χρειαζόμαστε διεγερτικές ουσίες, πρακτικές και ερεθίσματα για να τη βγάλουμε ως το τέλος της. Και άντε μετά να κοιμηθείς. Κι εκεί κάποια υποδιεγερτική ουσία/πρακτική μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Η συναισθηματικοποίηση του δημόσιου και διαπροσωπικού λόγου, η διαμεσολάβηση μιας διεγερτικής κατάστασης (με ή χωρίς ουσίες) ανάμεσα σε κάθε γνώση, εμπειρία και σχέση είναι μια πτυχή αυτής της θλιβερής κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει. Η αδυναμία πολιτικού διαλόγου ακόμα και ανάμεσα σε ομοειδείς πολιτικούς χώρους και η πραγματική επιθυμία για φυσική και κοινωνική εξόντωση του Άλλου πρέπει να ειδωθεί πρώτιστα ως μια στιγμή αυτής της διάστασης του κοινωνικού πολέμου. Ο ασταμάτητος πρακτικισμός ή ακτιβισμός και η ατέλειωτη κριτική θεωρητικολογία – 2 όψεις του ίδιου νομίσματος – είναι κι αυτά αγχολυτικά αυτής της στρεσσογόνας συνθήκης.
Ανοίγω παρένθεση. Συμμετέχοντας, πριν 5 χρόνια σε μια συνέλευση γειτονιάς (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε) βρέθηκα σε μια στιγμή όπου μια ανθρωποφάγα μάζα είχε έντονα αυτή την επιθυμία εξόντωσης μιας γυναίκας που είχε στο παρελθόν δεχθεί σεξιστική επίθεση, την οποία αυτή η μάζα είχε, αρχικά, συγκαλύψει και στη συνέχεια συσκοτίσει. Όταν αυτή, λοιπόν, βρέθηκε να αντιδρά με τον δικό της τρόπο (με επίθεση σε ένα από τα μέλη της) σε όσα είχε υποστεί, τότε αυτή η μάζα βάλθηκε να την εξολοθρεύσει. Κυριαρχήθηκε ως μια αγέλη από ανθρωποφάγα αισθήματα ενοχής και δημιουργίας αποδιοπομπαίου τράγου. Το «έξω από τη γειτονιά» ήταν η κομψά εκφρασμένη πρόταση αυτής της επιθυμίας για φυσική εξόντωση. Όταν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω μέσα σε αυτό το καζάνι προσπάθησα να τοποθετηθώ με ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ. Τι το ‘θελα; Αυτή η ψυχραιμία μου ακριβώς ήταν αντικείμενο κατηγορίας όταν μετά βρέθηκα εγώ με τη σειρά μου στο στόχαστρο της επιθυμίας για εξόντωση. Με κατηγόρησε ένας πολύ άντρας ότι είμαι «πολύ ψύχραιμος». Και αυτό έδειχνε ότι δεν στηρίζω την ομάδα, ότι δεν ήμουν μαζί τους. Μαζί τους στο βασίλειο του ενστίκτου της κυριαρχικής εξόντωσης, της επιβίωσης του πιο δυνατού. Και ήταν έτσι. Είχαν δίκιο. Δεν ήμουν μαζί τους. Μαντέψτε ποιοι νίκησαν και ποιοι χάσανε τα αυγά και τα πασχάλια. Κλείνω παρένθεση.
Χρειάζεται, για αρχή, ψυχραιμία..
ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ.
Τι άλλο χρειάζεται;
Σκέψη, λογική και ανάδειξη της πραγματικής πραγματικότητας και του πολιτικού ζητουμένου για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Στόχευση στη δομή των πραγμάτων, στις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων μας. Συνεχής ανάδειξή τους. Πνευματική και διανοητική συγκέντρωση σε αυτές.
Λιτότητα στις διασκεδάσεις και τις εκτονώσεις. Περιορισμός και αυτοσυγκράτηση στην ψυχο-βιολογική ανάγκη για διέγερση. Εκτόνωσή της με δημιουργικό τρόπο που ενισχύει τις καλές ποιότητες που έχουμε και τις ουσιαστικές σχέσεις.
Μείωση της ταχύτητας που κάνουμε τα πράγματα. Ο χρόνος πρέπει να επιβραδυνθεί.
Το συναίσθημα που παράγεται στις σημερινές παράλογες και άγριες κοινωνίες δεν μπορεί παρά να είναι εξίσου παράλογο και αντι-κοινωνικό. Δεν μπορεί αυτό να είναι οδηγός μας. Το συναίσθημα μπορεί να είναι δύναμη, κίνητρο, έμπνευση. Το συναίσθημα είναι ζωή. Όχι οδηγός. Τα έχουν ήδη σκεφτεί και προλάβει όλα οι ειδικοί της Κυριαρχίας σχετικά με τα συναισθήματα. «Θεραπεία» για να ξεχνάς αυτά που σε πληγώσανε στο παρελθόν ετοιμάζουν στα εργαστήρια της σύγχρονης επιστήμης.
Από τη μεριά μας, χρειαζόμαστε τη μνήμη. Αυτών που μας έκαναν να χαρούμε και αυτών που μας πληγώσανε. Χρειαζόμαστε τη μνήμη ότι ο άνθρωπος κάποια στιγμή αναπτύχθηκε και επιβίωσε επειδή μπόρεσε να παρατηρήσει τον εαυτό του και τη σχέση του με το περιβάλλον, να αντιληφθεί αιτιώδεις σχέσεις. Να αντιληφθεί την ίδια την ποιότητα των σχέσεων του. Επειδή μπόρεσε να δημιουργήσει ο ίδιος τις συνθήκες που χρειαζόταν για να επιβιώσει αντί να είναι ακόλουθος των δοσμένων συνθηκών, των ενστίκτων και της υφιστάμενης κατάστασης. Επειδή αποφάσισε να αποτρέψει τη λογική της «επιβίωσης του ισχυρότερου» και αποφάσισε να φροντίσει τον πιο αδύναμο, αποφάσισε να αναπτύξει κοινωνία αλληλοβοήθειας.
Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η πηγή της ελευθερίας. Η αυτοπαρατήρηση, η αυτοσυνείδηση, η δημιουργία των συνθηκών που εμείς επιλέγουμε για εμάς. Αυτά δεν δημιουργούνται μέσα από τα αυθόρμητα συναισθήματα, τις χημικές αντιδράσεις του εγκεφάλου σε διεγερτικά ερεθίσματα και τις στρεσσογόνες καταστάσεις του σήμερα. Θα δημιουργηθούν με την προσεκτική παρατήρηση. Και, άρα, την αποστασιοποίηση. Η παρατήρηση χρειάζεται μια σειρά από προϋποθέσεις όπως αυτές που ανέφερα πιο πάνω. Χρειάζεται να είναι μια παρατήρηση προσωπική. Τίποτα δεν αντικαθιστά την προσωπική δουλειά. Αλλά και μια παρατήρηση μέσα στη σχέση με το Άλλο. Δεν υπάρχει πρόσωπο χωρίς σχέση. Χρειάζεται να είναι μια συν-παρατήρηση, συζήτηση, σύ-σκεψη και όχι απλά συμβίωση.
Ψυχραιμία, παρατήρηση και σκέψη.
O δρόμος αυτός που προτείνεις είναι κατ’ ουσίαν, ‘μοναστικός‘. Αυτό δεν είναι κατηγορία βέβαια. Από μια άλλη άποψη, η ατέλειωτη επανάληψη επαναστατικών γυμναστικών αποδεικνύεται επίσης το ίδιο ατελέσφορη και γι αυτό παρωχημένη, όσο περισσότερο μειώνεται η αποτελεσματικότητα της, η ‘αξία χρήσης‘ της για όποιον αρέσκεται στο ανάλογο λεξιλόγιο.
Άρα αν πάσχει κάτι αυτό είναι η οποιαδήποτε ’συλλογικότητα’ η έστω, η αντίληψη μας για αυτήν. Αυτό πάλι, δεν είναι τίποτε λιγότερο από την γενική κρίση του υποκειμένου.
Ίσως πλησιάζουμε ένα σημείο πέρα από το οποίο όσοι κατανοήσουν ψύχραιμα όπως το λες, ίσως πρέπει να επανεπινοήσουν μια κάποια ’συνωμοτική’ πρωτοπορία – κ δεν εννοώ καθόλου την ‘τρομοκρατία‘!
Μάλλον κάτι προς Μπουνιουέλ!
Η αντίληψή μας για τη συλλογικότητα, τον αγώνα ή την ακόμα και την κοινωνική επανάσταση/ανατροπή πρέπει έπρεπε να έχει αλλάξει μέσα στον αιώνα που διανύουμε. Αντίθετα, πάρα πολλές συλλογικότητες και άτομα παραμένουν προσκολλημένα σε πράγματα που – απλώς – δεν ισχύουν, ακόμα κι αν κάποτε ίσχυαν. Η “τρομοκρατία” είναι ένα από τα πράγματα αυτά φυσικά. Τι εννοείς με την αναφορά στον Μπουνιουέλ? Αν θέλεις ανέπτυξέ το λίγο.
Eννοώ καταρχήν, την έλλειψη φαντασίας κ δημιουργικότητας, το αντίστροφο δηλαδή από ότι έκανε κάποτε τις πρωτοπορίες του 20ου αιώνα να μοιάζουν έστω ελπιδοφόρες. Αντίθετα, αυτό που έχει επικρατήσει σήμερα είναι ένας αρμαθός από ημι-αριστερίστικες πρακτικές οι οποίες εξαντλούνται στην καταγγελία και στον ’δρόμο’, πλην όμως ο δρόμος δεν είναι πια αυτός που ήταν, ούτε καν το πεζοδρόμιο. Ο δημόσιος χώρος σήμερα επιτηρείται με τόσα αόρατα εργαλεία (δείτε μόνο τι παίζει στην Αγγλία από ‘reclaim the net‘ – σύντομα κ εδώ) που καταντά αστείο να θεωρείται ελεύθερος, χώρια το ότι σχεδόν όλες οι ομάδοποιήσεις πιστεύουν κ αυτές ότι αν δεν βγουν στα soc-media δεν υπάρχουν, ακριβώς το χάπι που θέλανε οι από πάνω να καταπιούμε. Η μεγάλη δυσκολία τώρα όλων αυτών είναι ότι δεν μπορεί κανείς να εφαρμόσει πχ το τέχνασμα που αναφέρει ο Τζέρυ Ρούμπιν ότι δηλαδή, τα ΜΜΕ κ τα δελτία ειδήσεων τους είναι ο καμβάς για τις διαφημίσεις κ άρα με τις ταραχές που κάνανε τότε, γίππιδες, ζίππηδες κ λοιποί, τα ’χακάρανε’. Κ μάλιστα ακριβώς αυτό το τέχνασμα εφαρμόζανε πασοκο-γενείς κυβερνήσεις του 80 κ του 90 κάθε φορά που παιζότανε το σοου ’Πολυτεχνείο’, έχοντας δέκα κάμερες στημένες, έτοιμες, κ ζωντανή αναμετάδοση στα μεγάλα κανάλια.
Το τι εκμεταλλευόντουσαν τότε είναι άλλη συζήτηση περασμένης εποχής.
Αλλά σήμερα όλα αυτά δεν είναι απλώς ’μακρινά’, είναι πλέον εντελώς άχρηστα!
Με λίγα λόγια, κάποτε ο δημόσιος χώρος τους πονούσε γιατί τα μέσα ήταν πενιχρά Κ για το ’σύστημα’, τώρα όσο περισσεύει η τεχνολογία, τόσο μεγαλώνει κ η αδιαφάνεια. Αλλά αυτό οφείλεται κ στην ’φυσική’ αλλοτρίωση των υποκειμένων που καλούνται να ζήσουν σε μια ηλ/νική φυλακή της ‘έξυπνης‘, υπερ-δικτυωμένης πόλης την οποία όμως καταλαβαίνουν όλο κ λιγότερο, επειδή ακριβώς στερούνται όλο κ περισσότερο τις υπερβολικά εξειδικευμένες γνώσεις που απαιτούνται για να την μπλοκάρεις η-κ δεν διανοούνται ότι μια παρέμβαση στα κινητά -η πχ στα τουίτερ, εξ ου κ η φασαρία στις ΗΠΑ ποιός θα τα ελέγξει-μπορεί να έχει άμεσα εκρηκτικό αποτέλεσμα.
Αυτό από την άλλη, δεν έχει τίποτε καλό από μόνο του αν δεν έχει ο άλλος διαμορφώσει την κριτική άποψη ότι όλα αυτά τα μέσα αποπειρώνται την διάπλαση μαπετικών-μαριονετικών υποκειμένων. [Κ η Αραβική Άνοιξη ακόμη δεν αποδεικνύει το αντίθετο γιατί το να κινείς μαζικά ανθρώπους χωρίς προηγούμενη κριτική θεώρηση μπορεί απλά να σε κάνει χρήσιμο ηλίθιο στα χέρια πραχτόρων που επιδιώκουν ανομολόγητους σκοπούς, ακριβώς λόγω της αδιαφάνειας των ηλ-νικών συστημάτων!] Το ότι επίσης, όλο κ λιγότεροι κατανοούν ότι η μεγιστοποίηση της δικτύωσης, είναι κ μεγιστοποίση της αδιαφάνειας, δεν έχουν καν κριτική άποψη για πολύ προχωρημένες τεχνολογίας κ μάλιστα, στην εποχή των ‘Σκεπτόμενων Μηχανών‘, λόγω έλλειψης τεχνικής παιδείας.
Πλην όμως, το σαμποτάζ του μέλλοντος, δεν μπορεί πλέον να έχει καμία σχέση με τα εργαλεία του παρελθόντος. Γι αυτό κ έχει πάψει, ακόμη κ το εδώ κοτζαμπάσικο σύστημα, να φοβάται ότι θα πονέσει από ενέργειες ενός πολλαπλά κ υψηλά επιτηρούμενου ’χώρου’. Αντί γι αυτό, πονά ας πούμε όταν ένας Μαρινάκης ανακαλύπτει ότι τον παρακολουθούσαν κ το ανακοινώνει με φιρμάνι μέσω αθλητικής εκπομπής! Αστείο? Πάντως
σουρεαλιστικό!
Αυτά για εισαγωγή στο θέμα που είναι γενικά πολύ ακανθώδες κ κρύβει κινδύνους για τον εκφυλισμό της ίδιας της σκέψης.
Και τους δυτικούς δε τους πονά το κίνημα -μάλιστα πιστεύω πλέον είμαστε οριακά να ταυτιστούμε ηθικά με το δυτικό ηθικισμό- αλλά ένας Πούτιν με πυρηνικά. Χρειάστηκαν πάντως 15 χρόνια και ένα smartphone για να φτάσει η φάση εδώ που έφτασε. Ούτε οδόφραγμα, ούτε αίμα ούτε δάκρυα χρειάστηκαν για να πέσει το κάστρο (από μέσα).
Δεν είδα πάντως να ανέβηκε το συγκεκριμένο άρθρο στα social. Ανέβηκε;
Για αρχή, αν θέλουμε να σαμποτάρουμε το μέλλον, πρέπει να μην φοβόμαστε τι πρόκειται να πει η (εκάστοτε) ροζομαλλούσα φασαία και το υπόλοιπο κοπάδι από ακροκεντρώους στο διαδίκτυο, που τσιτάρουν αλφάδια και γράφουν άρθρα σε καθεστωτικές φεμινιστικές σελίδες. Πρέπει να θέσουμε διαχωριστικές γραμμές απέναντι στο σύγχρονο ανθρώπινο τύπο που πλάθεται στά σόσιαλ και έρχεται έτοιμος προς αφομοίωση απενεχοποιημένα. Πρέπει να αποτάξουμε τη χούντα των catch phrases τηλεψυχολογίας και οτιδήποτε εκφέρεται από τα εκσυγχρονιστικά κέντρα της Ασσοέ κτλ. Να επιτεθούμε ιδεολογικά στη κριτική θεωρία και την μονοπωλιακή της επικυριαρχία στα “δημόσια κινηματικά”, καθώς και στην θεωρία του αποδομισμού.
Το σαμποτάζ θα είναι να ξαναβρούν οι σκλάβοι τη θέληση τους για δύναμη και αυτή να συναντήσει τη κοινωνική ισότητα. Σήμερα η θέληση αυτή έχει αντικατασταθεί από τη θυματολογία.
Μιας και διάβασα το από πάνω σχόλιο ολόκληρο. Όλα αυτά με μια λέξη λέγονται παγκοσμιοποίηση. Απλά στην Ελλάδα ήρθε αργότερα (όπως και πολλά άλλα). Στο εξωτερικό εδώ και 20 χρόνια υπάρχει το σκηνικό αυτό. Ο εκσυγχρονισμός πάντα είναι και προς τα πάνω και προς τα κάτω.
Κάποια στιγμή βέβαια να πούμε πως ο αναρχικός χώρος θεοποίησε την τεχνολογία και πόσο μάλλον την εικόνα. Ακόμα μου προκαλεί τρομερή εντύπωση πως άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί/ες μου είναι κάθε βδομάδα με νέα σέλφι και πουλάνε τον εαυτό τους κυριολεκτικά στο τι κάνουν και που πάνε. Και δεν είναι πως απλώς πρέπει να ζούμε σε μια “σπηλιά” απλά καλό θα είναι εφόσον συμμετέχουν σε αυτό το βούρκο να μην βρίζουν τους νοικοκυραίους που τάχα τόσο μισούν… Δεν είναι τυχαίο πως η πλειοψηφία του χώρου κατά την διάρκεια της καραντίνας και της “εμβολιαστικής” υστερίας έβαλε πλάτη στο στρατοβιοτεχνολογικό σύμπλεγματα απλώς για να μην την πουν “ψέκα”. Οπότε η προτροπή προς ψυχραιμία σε ποιο ακριβώς υποκείμενο προτείνεται; Στα συμπλεγματικά άτομα που θεωρούν πως έχουν κάποια πολιτική συνείδηση βρίζοντας κάνα νοικοκυραίο, κάνοντας κάναν αντιμπατσικό αγώνα για την ελεύθερη πλατεία Εξαρχείων που έγινε ζώνη κατοχής (γελάμε… γιατί αυτά γράφουν οι αναρχικοί αγωνιστές των μαγαζιών των Εξαρχείων…) και άλλα τόσα φαιδρά; Λυπάμαι που θα το γράψω αλλά οποιαδήποτε προτροπή και ελπίδα αλλαγής για αυτό το συλλογικό υποκείμενο πέρα από ματαιοπονία είναι και ένδειξη μιας απλά συναισθηματικής προσέγγισης των πραγμάτων.
Δεν έχω καμία ελπίδα αλλαγής του συλλογικού υποκειμένου που αυτοπροσδιορίζεται ως “αναρχικός χώρος”. Σε μεγάλο του μέρος, απροσδιόριστο σε εμένα, δεν έχει καν ιδεολογική συνοχή που να δικαιολογεί το όνομα αυτό – κάθε ομάδα/αρχηγός/παρέα και από μία ξεχωριστή μικρο-ιδεολογία, σχεδόν κάθε άτομο μέσα σε μια ομάδα έχει τη δικιά του αντίληψη. Πέρα από αυτό, δεν έχει καμία συγκεκριμένη χειροπιαστή πρόταση και γι’ αυτό αρέσκεται σε ένα σωρό αυτοαναφορικές δραστηριότητες. Για τις σέλφι και τους αναρχικούς, θα το αφήσω ασχολίαστο μιας και πρόκειται περί παντελούς έλλειψης συγκρότησης της προσωπικότητας, όχι μόνο πολιτικά αλλά και ψυχικά .Αλλά αυτό είναι ευρύτερο φαινόμενο, κοινωνικό και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Πρώτα με κατανόηση και μετά με προτάσεις.
Οπότε η απεύθυνση και έκκληση για ψυχραιμία απευθύνεται σε όσους και όσες μέσα στον αναρχικό χώρο προβληματίζονται και βλέπουν ότι υπάρχει ανάγκη για ψυχραιμία, παρατήρηση και σκέψη αντί για έναν ατέρμονο κύκλο συναισθηματικοποιημένων/διεγερτικών καταστάσεων. ΑΛλά κυρίως, απευθύνεται σε όλο αυτό το κοινωνικό ρεύμα που προβληματίζεται και μπορεί να έχει περισσότερη ή λιγότερη σχέση με τις ευρύτερες αντικρατικές ιδέες ή με τις ιδέες της κοινωνικής αυτοοργάνωσης. Όλο αυτό το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ρεύμα είναι το μόνο πάνω στο οποίο μπορούμε να βασίζουμε κάποια καλύτερη προοπτική. Ο αναρχικός χώρος όπως και στην προηγούμενη περίοδο που η κοινωνία ήταν στο δρόμο (βλ. 2006-12) δεν φαίνεται να έχει κανένα αντανακλαστικό μαζικής παρέμβασης με ιδεολογική συνοχή και ρεαλιστικές προτάσεις. Οπότε και στην επόμενη περίοδο αναταραχών – που πιθανά εισερχόμαστε ήδη ή θα εισέλθουμε στο εγγύς μέλλον – δεν φαίνεται να παίξει κάποιον σημαντικό ρόλο. Μακάρι να παρθούν οι ανάλογες πρωτοβουλίες και να επιταχυνθούν ζυμώσεις που είναι προς τη σωστή κατεύθυνση σε κάποιες λιγοστές τάσεις του αναρχικού χώρου. Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και στο κοινωνικό επίπεδο. Νέες ιδέες κυκλοφορούν, γεννιούνται και δουλεύονται μακριά από τα παρεάκια των αναρχικών παραγόντων.
Ρε Φέλιξ, από το press project ήρθε και εδώ;
H “διαλειπτικότητα” είναι γνωστό όπλο του μπηχαβιορισμού. Διέγερση κ αποδιέγερση, συν την μεταφυσική ελπίδα μιας ’επόμενης μέρας’ που ακολουθεί την ’μαγεία’ μιας μονίμως απροσδιόριστης εξέγερσης που έπεται σε κάποιιο οριακό ’μέλλον’. Πρακτικό αποτέλεσμα, η συνεχής θυματοποίηση που εκτός των άλλων, ευνοεί την αναπαραγωγή των συγκεκριμένων -κ εν τέλει επιθυμητών- τύπων συμπεριφοράς μέσω ενός ’Μεσσιανικού’ κ γι αυτό, ξύλινου λόγου. Παράδειγμα παρόμοιας ανάλυσης
https://athens.indymedia.org/post/1621702/
Τελικός σκοπός της μόνιμης αοριστίας είναι ακριβώς η διαρκής αναπαραγωγή ενός προβλέψιμου υποκειμένου. Σαν τον Angelous Novus του Βάλτερ Μπένγιαμιν, κινείται πάντα με την πλάτη προς το μέλλον, έχοντας το βλέμμα διαρκώς στραμμένο στα ερείπια του παρελθόντος, γι αυτό κ κουβαλάει μέσα του όλη την μελαγχολία μαις διαρκούς απώλειας κ ως εκ τούτου την αδυναμία να σκεφθεί το πραγματικά ρηξικέλευθο, το εντελώς ‘νέο’. Η δημιουργικότητα του, η φαντασία του, παραμένουν δεσμευμένες, παγιδευμένες στο ονείρεμα του παρελθόντος, γι αυτό κ δεν μπορούν να απειλήσουν πραγματικά εκτός από το να στείλουν κ άλλους τόσους στο ικρίωμα, την εκ νέου επανάληψη δηλαδή ενός ήδη νεκρού βιώματος.
Και το diariesofinfection έχει παρόμοιες αναλύσεις. Γενικώς αρχίζουν να υπάρχουν σπίθες στο χώρο, και παρατίθεται κριτική που στα πρώιμα χρόνια (μη πάτε πίσω, μερικά χρονάκια πρίν) του νέο φεμινιστικού wokeness ήταν απαγορευτικό και σε στέλναν στο πυρ το εξώτερον.
https://reclaimthenet.org/new-europol-rules-allow-vast-data-collection/
Το brand “reclaim” του Laurence Fox δεν είναι, που έχει και το εναλλακτικό ακροδεξιό κόμμα με το αντίστοιχο όνομα; Αυτοί κοινωνίες handmaidens tale οραματίζονται. Το anti woke και αυτό πάνω στο μεταμοντέρνο σχήμα κάνει πολιτική, μέσω εξελικτικής ψυχολογίας, ουσιαστικά πρόκειται για τους ίδιους αντίστροφου πόλους. Οι αναρχικοί, προσοχή στις απομιμήσεις.