Για όλα τα ζητήματα, τα οποία μας απασχολούν μέσα στα κινήματα, υπάρχει ένας τρόπος να συζητάς, να κάνεις κριτική και να βγάζεις αποτελέσματα που είναι αδιαμφισβήτητης αποτελεσματικότητας. Αυτός ο τρόπος περιλαμβάνει την έρευνα και την τεκμηριωμένη ανάλυση, την κριτική σκέψη, την έμφαση στην επιχειρηματολογία και τον αναστοχασμό και τέλος, με βάση τον σκοπό μας, αυτό που φανταζόμαστε ότι μπορεί να γίνει. Πολύ σημαντικός ο αναστοχασμός και ειδικά όταν έχεις έναν ανατρεπτικό σκοπό. Γυρνάς πίσω, αξιολογείς την εμπειρία, βλέπεις τα λάθη και τα σωστά και τα διορθώνεις. Και πάλι από την αρχή. Ύστερα, μέσα από τη συλλογική διάνοια και συνεργασία θα καταλήξετε σε κάποιες πρακτικές που να έχουν αποτέλεσμα στον αγώνα. Συμφωνείς ή διαφωνείς με βάση αυτά που λέει κάποιος και ΟΧΙ με βάση του ποιος τα λέει, αν τον συμπαθείς, αν θέλεις να αναγνωριστείς από τον πιο ισχυρό ή να φτιάξεις συμμαχίες.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ αν δεν συμπεριλάβεις το ανθρωπολογικό και ψυχολογικό υπόστρωμα των ανθρώπων που κάνουν ότι κάνουν. Και αυτό, από μια ελευθεριακή σκοπιά, όχι με έναν ψυχολογίστικο, πατροναριστικό τρόπο όπου θα «χειρίζεσαι» τους άλλους με βάση την κατάστασή τους. Αλλά με βοήθεια να συνειδητοποιήσουν οι ίδιοι οι άνθρωποι τι τους συμβαίνει και να ξεκαθαρίσουν, τέλος πάντων, τι θέλουν να κάνουν.
Ένα από τα πιο γνωστά παραδείγματα είναι το εξής, σε μορφή ερωτήματος. Είναι δυνατόν να προχωρήσει κάποια κοινωνική ανατροπή χωρίς να υπάρχουν ισχυρές, μαζικές κοινωνικο-πολιτικές οργανώσεις; Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο να μπορεί να επιτευχθεί με μικρές ομάδες συγγένειας, με συνελεύσεις γειτονιών για φαμίλιες, με παρέες και φίλους, με κοινότητες αγώνα των 15 ατόμων; Η απάντηση είναι φυσικά και ΟΧΙ, δεν είναι δυνατόν. Πώς γίνεται όλοι οι τρόποι οργάνωσης που επιλέγονται και όλα τα εγχειρήματα να αφορούν έναν συγκεκριμένο αριθμό ατόμων. Ποια τα κίνητρα και οι σκοποί των συμμετεχόντων; Αυτά είναι γνωστά ζητήματα αλλά η άρνηση να τοποθετηθούν με ειλικρίνεια είναι συνεχής και επίμονη. Οι συμμετέχοντες, βουτηγμένοι στον μικροκοσμό τους αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα όχι γιατί είναι διανοητικά φτωχοί αλλά γιατί δε θέλουν. Γιατί οι σκοποί τους είναι άλλοι. Και αυτό είναι ανθρώπινο – όπως θα δείτε παρακάτω. Αλλά τουλάχιστον ας ονοματίζουν τους σκοπούς τους όπως είναι.
Θα ήθελα πάρα πολύ να έβρισκα το χρόνο να γράψω για όλα αυτά. Επειδή δεν τον βρίσκω, όμως, το μόνο που θα κάνω σε αυτό το κείμενο είναι να αντιγράψω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Harrari, SAPIENS (εκδόσεις: αλεξάνδρεια, 2015) που αφορά άμεσα το θέμα. Δεν βάζω τον Harrari επειδή συμφωνώ με την προσέγγισή του. Κάθε άλλο. Απλά επειδή το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι χρήσιμο, αξιόπιστο και γενικά ευκολοδιάβαστο. Και μιλά απευθείας για όλα τα ζητήματα του «χώρου» ή των «χώρων». Οποιαδήποτε ομοιότητα με εμπειρίες που έχεις συναντήσει ΔΕΝ είναι συμπτωματικές. Είναι το πραγματικό, ανθρωπολογικό υπόστρωμα των κοινωνικών μας σχέσεων. Όπως και να έχει, η ενασχόληση με την έρευνα, με το ανθρωπολογικό, ψυχικό και βιολογικό υπόστρωμα των ανθρώπων και των συμμετεχόντων στους αγώνες αφορά συλλογικές δυνάμεις και όχι προσωπικά μπλογκς.
Θα αναδειχθεί παρακάτω – ξανά – ότι ο εχθρός μας είναι το κυρίαρχο αρσενικό. Σε κάθε μικροομάδα πρέπει η εμφάνισή του να αποτρέπεται και να καταστρέφεται μόλις εμφανίζεται. Οι φεμινίστριες έχουν δείξει το δρόμο…. το έχει επιβεβαιώσει και η ανθρωπολογία, αν δε σας φτάνουν τα επιχειρήματά τους. Για να προχωρήσουμε σε μαζικές, κοινωνικές, ελευθεριακές οργανώσεις θα πρέπει , ΠΡΩΤΑ, να θέσουμε φραγμό στο κυρίαρχο αρσενικό και ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ να αναπτύξουμε τη φαντασία μας και το όραμά μας με έναν τρόπο που να βγάζει νόημα.
{Τα αποσπάσματα βρίσκονται ανάμεσα στις σελίδες 37 και 50 του βιβλίου.}
Continue reading