Monthly Archives: December 2020

Η σχέση ασυνέπειας – συνέπειας ως σχέση εκμετάλλευσης

Υπάρχει η συνήθεια να εξαντλείται το ζήτημα της ασυνέπειας σε έναν πρακτικισμό. Δηλαδή, αν ο καθένας έκανε ότι είχε αναλάβει, αν ήρθε στην ώρα του κοκ. Αυτό φυσικά είναι απόρροια του γενικού πρακτικισμού που ηγεμονεύει σε πολλές προσπάθειες. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι αυτού του είδους η ασυνέπεια δε θα έπρεπε να υφίσταται αλλά το γεγονός ότι ευδοκιμεί ακόμα δείχνει που βρισκόμαστε και ποιοι πραγματικά είμαστε. Ωστόσο, η ασυνέπεια και η συνέπεια αναφέρονται στα γενικά προτάγματα, στις γενικές δεσμεύσεις σε συγκεκριμένες ιδέες και προοπτικές. Δηλαδή, πέρα από τα πρακτικά ζητήματα περιλαμβάνουν και όλη την εργασία που απαιτείται για να υπηρετηθούν οι γενικοί σκοποί. Άρα είναι πάντα μακροχρόνιες δεσμεύσεις. Η σχέση ασυνέπειας και συνέπειας συνιστούν, πέραν όλων των άλλων, και μια σχέση εκμετάλλευσης που δημιουργεί πρωτογενώς κυριαρχικές σχέσεις με έναν τρόπο πιο σύνθετο απ’ ότι θέλουν να μας πείσουν απλοϊκές αναλύσεις περί κακών ηγεσιών και καλών υποτελών. Αυτή και μόνο αυτή τη πτυχή (γιατί υπάρχουν και τόσες άλλες) θα αναπτύξω εδώ.

Θα το κάνω τάληρα.

Ξεκινάμε από ένα σημείο μηδέν, δεν υπάρχει ιστορία, όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί. Έστω ότι έχουμε μια ομάδα 10 ατόμων που αποφασίζει συλλογικά και ελεύθερα να μεταφέρει 20 κιλά μήλα από το σημείο Α στο σημείο Β την πρώτη Κυριακή του μήνα. Κάθε άτομο από 2 κιλά. Αυτή είναι η εργασία για την επίτευξη των σκοπών, η δουλειά που πρέπει να γίνει. Ας φανταστούμε αυτή τη δουλειά μέσα στη διάρκεια της και όχι άπαξ. Φτάνει αυτή η Κυριακή και έχουμε την εξής κατάσταση: 3 άτομα δεν εμφανίζονται ποτέ στο σημείο Α. 2 άτομα διατίθενται να κουβαλήσουν 1 κιλό και όχι 2 που τους αναλογούσε και είχαν αναλάβει. 3 άτομα λένε ότι θα παραμείνουν συνεπή σε αυτά που είχαν συμφωνήσει και κουβαλάνε από 2 κιλά όπως είχαν δεσμευτεί. Και τέλος, 2 άτομα τα οποία για χάριν της αναγκαιότητας και του συλλογικού σκοπού θα σηκώσουν το βάρος που οι άλλοι αρνηθήκανε. Δηλαδή, τα εναπομείναντα 3*2=6 και 2*1=2, άρα 6+2= 8 κιλά. Θα τα μοιραστούνε και αντί να κουβαλήσουνε από 2 κιλά το άτομο, θα κουβαλήσουν 4 κιλά. Δεν υπάρχει οργανωμένος άνθρωπος που να μην ζει ή να μην έχει ζήσει αυτό το πράγμα. Όποιος δεν το έχει ζήσει να επικοινωνήσει άμεσα μαζί μου, θέλω να τον γνωρίσω.

Τα 20 κιλά φτάνουν στον προορισμό τους. Ο συλλογικός σκοπός επιτελείται. Επιτελείται όμως με έναν τρόπο όπου ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα». Όταν αυτή η αρχή εμφανίζεται αρχίζει ο κύκλος της κυριαρχίας. Τα 3 άτομα που δεν εμφανίστηκαν ποτέ μάλλον ανήκουν στην κατηγορία «βρίσκομαι στην ομάδα για άλλους λόγους» και «δε πειράζει μωρέ, κάποιος άλλος θα τα κάνει». Τα 2 που τελικά κουβαλάνε λιγότερα είναι με το ένα πόδι στην προηγούμενη κατηγορία αλλά μπορεί να μην έχουν το θάρρος και την αυτοπεποίθηση των πρώτων. Τα 3 άτομα που παραμένουν συνεπή είναι σκληρή αναρχία που δεν παραβαίνουν την ηθική και πολιτική στάση περί μέσων και σκοπών και αποδίδουν πάντα την ευθύνη που αναλογεί στον καθένα. Και ερχόμαστε στα 2 άτομα που σηκώνουν το βάρος των υπολοίπων. Αυτοί μπορεί να είναι άνθρωποι που το θέλουν τόσο πολύ που θα γίνουν χαλί να τους πατήσεις και δεν έχουν οσμιστεί ακόμα πως παράγονται οι σχέσεις κυριαρχίας. Κάποια στιγμή θα το καταλάβουν αλλά θα τους έχουν πιάσει μαλάκες. Πιθανόν, όμως, να είναι και άνθρωποι που έχουν μέσα τους ένα κρυφό πατριαρχικό ηρωισμό να τους κινεί, να θέλουν να γίνουν σωτήρες και ηγέτες, να κουβαλάνε τις αμαρτίες του κόσμου στο σταυρό του μαρτυρίου για να τους δοξάζουν μετά στον αιώνα τον άπαντα.

Όλο αυτό που περιγράφω στη διάρκειά του δημιουργεί μια σχέση εκμετάλλευσης των 2 που σηκώνουν τα βάρη από τα άλλα 5 άτομα που θέλουν να απαλλαχθούν από τις ευθύνες. Τα 5 άτομα συνειδητά επιλέγουν την ανευθυνότητα, την ανάθεση για να βολευτούν. Δηλαδή, για να ικανοποιούν τα κίνητρά τους (που είναι άσχετα με τα αναρχικά προτάγματα) αλλά να παραμένουν υπό μια ταμπέλα, ομάδα και τα διάφορα οφέλη που αυτό παρέχει. Τα 2 άτομα που είναι οι εκμεταλλευόμενοι αυτής της σχέσης – και κυριολεκτώ – είτε κάποια στιγμή θα αποσυρθούν από το ρόλο του μαλάκα αν ανήκουν στη πρώτη κατηγορία, είτε θα ζητήσουν τα ρέστα και θα εξασκήσουν τη δύναμη που έχουν συγκεντρώσει. Συμβαίνει το εξής εδώ: Η διαρκής ανάθεση και εκμετάλλευση μεταφέρει τη δύναμη, την τεχνογνωσία και τις ικανότητες αναπαραγωγής της πολιτικής δουλειάς και άρα της ικανότητας αναπαραγωγής της συλλογικότητας από το ένα μέρος στη μειοψηφία των 2. Αυτή τη δύναμη (ή κεφάλαιο, αν προτιμάς) μπορούν αυτά τα 2 άτομα να την εξασκήσουν. Και έτσι να αντιστρέψουν την κατεύθυνση της εκμετάλλευσης, να επιβάλλουν τον εαυτό τους στους άλλους αφού έχουν γίνει αναντικατάστατοι και απαραίτητοι, αφού τα υπόλοιπα άτομα δε θα μπορούν να αναπαράξουν τη ζωή της συλλογικότητας χωρίς αυτούς. Πως το παθαίνουν οι καπιταλιστές με τους εργάτες που οι πρώτοι δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τους δεύτερους; Κάτι ανάλογο. Έτσι, δημιουργείται και αναπαράγεται ένας φαύλος κύκλος που ενδυναμώνει τις σχέσεις εκμετάλλευσης, εξουσίας και εν τέλει κυριαρχίας. Όσο σταθεροποιούνται αυτοί οι ανταγωνισμοί μέσα στο ρου του χρόνου τόσο πιο πολύ γίνονται ιερές αυτές οι σχέσεις και αποφεύγονται οι κριτικές. Ιεραρχία. Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο απίθανο είναι να γεννηθεί οτιδήποτε ελευθεριακό μέσα από αυτές τις σχέσεις κυριαρχίας. Οι ρόλοι Ηγεσίας, Υποτελών και Αποδιοπομπαίων Τράγων είναι συλλογικά δημιουργήματα και όχι απλά ατομικές πρωτοβουλίες. Ικανοποιούν συλλογικές ανάγκες και επιθυμίες.

Όποια οργανωσιακή λύση κι αν προταθεί το θεμέλιο και η βάση όλων των πραγμάτων στην αναρχική κοσμοαντίληψη δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πραγματική βούληση και θέληση. Αν δεν υπάρχει αυτό, δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα. Η πραγματική, καθαρή ειλικρινής σχέση με τον εαυτό και τον άλλον, το πραγματικό ήθος και επιθυμία για ελευθερία. Φυσικά, αυτό καλλιεργείται. Γι’ αυτό είναι απίστευτα σημαντικό να υπάρχει μια τέτοια κουλτούρα εν ζωή μέσα στις κοινότητές μας. Γι’ αυτό τα ζητήματα των καθημερινών προσωπικών σχέσεων (η κατάργηση της ιδιοκτησίας, των ζευγαριών, η εξάλειψη της πατριαρχικής σχέσης κτλ) δεν είναι απλά ισότιμα ζητήματα προς όλα τα άλλα. Είναι οι ρίζες μας πάνω στις οποίες θα πρέπει να ανθίσουμε. Όποιος το αρνείται είτε έχει άλλα κίνητρα, είτε ακόμα δεν το έχει συνειδητοποιήσει/κατανοήσει πολιτικά και ιστορικά.

Αν όμως υπάρχει η βούληση τότε το όλο πρόβλημα απαιτεί οργάνωση, πολλή οργάνωση, συνεχή αναστοχασμό και καθαρότητα στα κίνητρα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος στην αναρχική λογική από την πραγματική εθελοντική πρωτοβουλία και δέσμευση. Αυτό που μπορεί να κάνει η πολλή οργάνωση είναι να ξεκαθαρίσει αυτή την πραγματικά ελευθεριακή επιθυμία από τους μικρούς εκμεταλλευτές και εξουσιαστές, είδος που ευδοκιμεί σε αφθονία. Να διαμοιράζει τη δύναμη με έναν τρόπο που υπηρετεί την ισότητα και το συλλογικό σκοπό και όχι να συγκεντρώνεται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται αυτοσκοπός.

Η ασυνέπεια, λοιπόν, δεν είναι απλά ανευθυνότητα. Είναι ρίζα των σχέσεων εκμετάλλευσης και θεμελιώνει τον κύκλο της κυριαρχίας μέσα στις κοινότητες.

ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ

Από Λαμία και πάνω δεν υπάρχει ΜΕΘ για δείγμα, οι επιπλέον ΜΕΘ είναι αυτοσχέδιες από τους εργαζόμενους και γίνεται μια πραγματική διαλογή του ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Το κριτήριο διαλογής είναι οι πιθανότητες αποθεραπείας από τη νόσο Covid19. Όσο περισσότερες οι πιθανότητες, τόσο περισσότερο θα ασχοληθούν μαζί σου. Και το αντίστροφο. Όσο λιγότερες, τόσο σε «αφήνουν» να πεθάνεις. Η ανάγκη για άδειες κλίνες είναι τεράστια οπότε όσο νωρίτερα αδειάζει ένα κρεβάτι τόσο καλύτερα – η διαλογή γίνεται και σε αυτό το στάδιο «αναγκαστικά».

Στον κόσμο του φαρμακοβιομηχανικού κεφαλαίου (Δυτικού και Ευρασιατικού) τρίβουν τα χέρια τους καθώς έχουν καταφέρει να υπογράψουν συμβόλαια με την μεγαλύτερη δυνατή πελατεία (αν δεν τα είχαν ήδη από πριν έτοιμα, όπως έγινε στην γρίπη Η1Ν1 το 2009), δηλαδή στον πληθυσμό της Γης επί 2. Σε αυτά να προσθέσουμε και την περιοδική ανανέωση των εμβολίων για να μπορούν να ανταποκριθούν στις νέες εκδοχές/μεταλλάξεις του ιού. Μεταλλάξεις που από τη σκοπιά του ιού είναι ο τρόπος ύπαρξής του και αναπαραγωγής του (nothing new here). Κάντε έναν υπολογισμό για τα επόμενα –ποιος ξέρει πόσα – χρόνια.

Για να προωθηθεί αυτή η μπίζνα, απαξιώθηκαν όλες οι εναλλακτικές δυνατότητες διαχείρισης της πανδημίας: από το αποφασιστικό μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας του εμπορεύματος στην αρχή ώστε να σταματήσει εκεί όπου εντοπίστηκε, μέχρι την μαζική επένδυση σε φάρμακα για συμπτωματικούς και ευπαθείς ομάδες και από την ριζική ενίσχυση της πρωτοβάθμιας υγείας μέχρι την απόλυτη προστασία των ομάδων σε μεγαλύτερο κίνδυνο (νοσοκομεία, γηροκομεία, οικογένειες που ζούνε όλες μαζί : σε αυτά τα 3 πεθαίνει ο κόσμος αβέρτα). Έτσι, τα εμβόλια θα παρουσιαστούν σαν λύση και θα πουλιούνται κάθε χρόνο μερικά δις δόσεις και ταυτόχρονα τα κράτη θα επιδιώξουν να προσδέσουν τα σώματά μας όλο και περισσότερο στον έλεγχό τους. Είτε με την υιοθέτηση διαβατηρίων/πιστοποιητικών εμβολιασμών που θα αυξάνουν τον έλεγχο στις διασυνοριακές μετακινήσεις (μεταναστευτικό) και σε ζητήματα εργασίας και πρόσβασης σε κρατικές υπηρεσίες εντός των συνόρων, είτε με την πλατιά εισαγωγή της γενετικής μηχανικής (το mRNA είναι μόνο η αρχή!), μιας προοπτικής με πολύ μέλλον για τον επόμενο αιώνα και την επόμενη φάση της Κυριαρχίας. Και οι δύο αυτές πτυχές είναι πλευρές του ίδιου νομίσματος.  

Στον κόσμο της Κυριαρχίας που δημιουργεί, έτσι κι αλλιώς, συνεχώς προβλήματα, ο σκοπός δεν είναι ποτέ να λύσει τις αιτίες των προβλημάτων αυτών (αν το έκανε θα έπρεπε να αυτοκαταργηθεί) αλλά να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα τους (ή αλλιώς να αναπαράξει τον εαυτό της). Σκεφτείτε το παυσίπονο. Όλη η λογική της Κυριαρχίας είναι το παυσίπονο. Δεν αντιμετωπίζει την αιτία αλλά το σύμπτωμα. Σκοπός της Κυριαρχίας είναι να μπορεί να αναπαραχθεί στη βάση ακριβώς της διαχείρισης των προβλημάτων. Αν τα έλυνε ουσιαστικά τότε θα ήταν όλο και λιγότερο αναγκαία. Δεν λύνει το πρόβλημα της πανδημίας. Λύνει το πρόβλημα της επέκτασης της Κυριαρχίας ΜΕ την πανδημία. Οι πανδημίες είναι ήδη χρόνια τώρα το εργαστήριο αναπαραγωγής της Κυριαρχίας και όχι απλά το αποτέλεσμα της. Αυτό δε σημαίνει πως δεν συνιστούν ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ πρόβλημα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Κυριαρχία απαντάει σε πραγματικά προβλήματα, δεν τα δημιουργεί σε κάποια μυστικά γραφεία. Είναι πάνω στις πραγματικές κρίσεις και προβλήματα που εφορμά για να επιβληθεί – όχι πάντα με επιτυχία, το αντίθετο.

Στην πρώτη περίοδο της πανδημίας που ίσα που ακούμπησε την Ελλάδα (λόγω της θέσης της στο παγκόσμιο κύκλωμα του καπιταλισμού) είχα δημοσιεύσει κάποια κείμενα με σκοπό τροφοδοτήσω την κουβέντα για να αποφυσικοποιηθεί ο ιός ως εχθρός και να μείνει το Κράτος γυμνό. Οι άνθρωποι που χάνουν τους δικούς τους αυτή την ώρα γνωρίζουν στη πλειοψηφία τους ότι τους χάνουν λόγω αναποτελεσματικότητας και επιλογών της κρατικής υγειονομικής πολιτικής. Το θέμα είναι να το γνωρίσει η πλειοψηφία της κοινωνίας, οι οργανωμένες δυνάμεις της διατυπώνοντας πραγματικά βιώσιμες εναλλακτικές και να μείνει το Κράτος μόνο του στο επίπεδο της ιδεολογικής (από)νομιμοποίησης (όταν λέω το Κράτος εννοώ και την Αριστερά – το λέω για να μην υπάρχουν παρερμηνείες). Η γνώση γύρω από τα πραγματικά δεδομένα του Sars-Cov2 είναι γνώση-κλειδί για να αποφυσικοποιήσουμε το κρατικό παραμύθι. Η Αντιπολίτευση συναίνεσε στην Κρατική Δολοφονική Πολιτική και επαναφέρει την ρητορική περί Ακροδεξιάς αυταρχικότητας, χαϊδεύει αυτιά και προετοιμάζεται για να παίξει το ρόλο της το επόμενο μακρύ διάστημα που η νομιμοποίηση των κομμάτων και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας όλο και θα λιγοστεύει.

Είναι από δω και πέρα πιο αναγκαίο και πιο εφικτό από ποτέ, σε αυτή τη συγκυρία να φανερώσουμε την Κρατική πολιτική που συσκοτίζεται πια στις λεπτομέρειες της τεχνοεπιστημονικής διαμεσολάβησης. Αυτή η διαμεσολάβηση πρέπει να σπάσει χωρίς να πετάξουμε στον κάδο τα τεκμήρια της επιστήμης που προσεγγίζουν την πραγματικότητα όπως είναι. Για να σπάσει αυτή η διαμεσολάβηση δε χρειάζονται ούτε χριστοπαναγίες και σίγουρα όχι δογματισμός. Χρειάζεται ουσιαστική ταξική ενσυναίσθηση, συντροφικότητα και ικανότητα για αφουγκρασμό από τη μία και από την άλλη μια πραγματικά ριζοσπαστική και κριτική τεκμηρίωση. Όχι ξύλινα λόγια παρμένα copy/paste από 100 χρόνια πριν, ούτε αφηρημένα προτάγματα. Σε μια δημόσια σφαίρα που η αλήθεια συσκοτίζεται με χίλιους τρόπους και όχι απλά με μια απαγόρευση λογοκρισίας από ένα κέντρο (συμβαίνει κι αυτό), αυτή η αλήθεια κρύβεται σε πολλές υποκειμενικές αφηγήσεις και εμπειρίες. Κάθε κοινωνική ομάδα με την υποκειμενική της εμπειρία είναι πιθανό να έχει ένα κομμάτι της αλήθειας –  ΕΠΕΙΔΗ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ. Ακόμα και αυτούς που χαρακτηρίζουν οι μορφωμένες ελίτ ως «ψεκασμένους», «συνομωσιολόγους» ή ακόμα και στους χριστιανούς.

Η συναίνεση βρίσκεται όλο και πιο πολύ στον αέρα, η επιδημία έχει ακόμα μήνες μπροστά της και το κράτος θα συνεχίσει να ασκεί την δολοφονική πολιτική του. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τεκμηριώνουμε με ακρίβεια πως ακριβώς αυτές είναι δολοφονίες – και εδώ έγκειται η αποφυσικοποίηση του ιού και όλα όσα έχω γράψει παλιότερα. Αν φταίει κάποιος Αόρατος Εχθρός τότε το Κράτος την βγάζει καθαρή, προσπάθησε και το πολύ να απέτυχε. Εδώ όμως μιλάμε για ΕΠΙΔΙΩΞΗ, δόλο του Κράτους. Το τέλος, όμως, αυτής της περιόδου θα φέρει μεν το κράτος σε μια θέση ισχύος και σε μια προσπάθεια να διατηρήσει το μεγαλύτερο μέρος των «κεκτημένων» του στην κανονική ροή και λειτουργία του κράτους αλλά θα είναι σαφώς λιγότερο κοινωνικά νομιμοποιημένο. Ένα μόνο τμήμα του διαταξικού εθνικού κορμού θα μείνει πιστό στην κυβερνητική αφήγηση. Το ζήτημα θα κριθεί στο εξής: το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας, που στα μάτια της θα έχει καταρρεύσει απολύτως η κυβερνητική αφήγηση, να συμπεριλάβει σε αυτή τη κατάρρευση την κρατική στρατηγική στο σύνολό της. Πράγμα που σημαίνει να συμπεριλάβει τις κομματικές στρατηγικές της περιόδου που – σαν μια επανάληψη της περιόδου ’10-’12 – προσπαθούν επιβάλλουν το αφήγημα του αντικυβερνητισμού.  Να μην το επιτρέψουμε.