Monthly Archives: January 2019

Σύντομο σχόλιο για τη Συμφωνία των Πρεσπών (ή αλλιώς: τα συγχαρητήρια μου στο ελληνικό κράτος)

Κάτι τέτοιες ώρες λυπάμαι που δεν είμαι συριζαίος στον κρατικό μηχανισμό να απολαύσω τη γαμάτη επιτυχία του. Γιατί συνιστά μια τεράστια επιτυχία, ένα παράδειγμα τακτικής; Και από την άλλη πως γίνεται να κυριαρχεί μια απόλυτη (φαινομενικά) παράνοια στις αντιδράσεις πολιτικών φορέων και κοινωνίας;

Ενώ η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια έκφραση της ισχύος του ελληνικού κράτους απέναντι στο μακεδονικό, αυτή παρουσιάζεται στα πλήθη σαν κάποιου είδους προδοσία. Ενώ η Συμφωνία ικανοποιεί 110% που λέει κι ο Κατρούγκαλος την εθνική γραμμή, αυτή εμφανίζεται ως αντίθετη στην εθνική γραμμή. Ενώ πρόκειται και για μια υπηρεσία στις ανάγκες του ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ, αυτή παρουσιάζεται (από τον ΣΥΡΙΖΑ) σαν συνάδελφωση των λαών. Ας τονίσουμε μόνο μερικά σημεία:

1. Τα ιστορικά είναι γνωστά και προσβάσιμα στο διαδίκτυο. Μακεδονικό έθνος δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει ελληνικό, αλβανικό και τούρκικο έθνος. Όλα τα έθνη είναι κατασκευές της εποχής των κρατών και της γέννησης του καπιταλισμού. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ αναφέρθηκε στο θέμα λέγοντας πως δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος (σύμφωνα με έναν ορισμό που μάλλον είναι του Στάλιν) αλλά δεν έβγαλε κιχ για το ελληνικό έθνος συνιστά μια ξεφτιλισμένη άρνηση της ίδιας του της ιστορίας. Το πιο τραγικό απ’ όλα είναι και η αναφορά στην Μίρκα Γκίνοβα/Ειρήνη Γκίνη της πρώτης γυναίκας που εκτέλεσε το ελληνικό κράτος (βλ. εδώ για την ιστορία της). Λέγεται Δημοκρατία της Μακεδονίας εδώ και κάμποσα χρόνια (μετά τον Β’ Π.Π.) μόνο που μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και ειδικά τα τελευταία χρόνια επί Γκρούεφσκι πέρασε μια φάση χτισίματος εθνικής συνείδησης γεμίζοντας την πόλη των Σκοπίων με αναρίθμητα αγάλματα και κίονες και μάρμαρα. Πρώτη φορά αναγνωρίζεται Μακεδονικό έθνος από τους Σοβιετικούς στις αρχές της δεκαετίας του ’30, για να μη λέμε ότι μόνο τώρα κυριαρχεί η παράνοια

2. Λέει ο Κατρούγκαλος: «Έχει επομένως σαφώς απαντηθεί τι κερδίζουμε από τη Συμφωνία. Πέραν του αυτονόητου ότι άλλαξαν το όνομά τους, άλλαξαν το Σύνταγμα τους, άλλαξαν ήδη το όνομα του αεροδρομίου τους, της εθνικής οδού και μόλις κυρώσουμε εμείς και θέσουμε σε ισχύ τη Συμφωνία, θα πρέπει να αλλάξουν οτιδήποτε αναφέρεται σε “Μακεδονία” κι έχει είτε δημόσιο χαρακτήρα είτε ακόμη κι ιδιωτικό. Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ, ούτε καν σε καιρό πολέμου μετά από πλήρη νίκη της άλλης πλευράς»

Αν αυτά τα έλεγε ο Σαμαράς ο ΣΥΡΙΖΑ θα μιλούσε για εθνικισμό και επεκτατική πολιτική αλλά τώρα τα λέει ο αριστερός. Πρόκειται σαφώς για μια συμφωνία ανισομερή όπου το ένα κράτος είναι σαφώς ισχυρότερο από το άλλο και επιβάλλει τα «θέλω» του.

3. Όπως ξέρουμε νέος υπουργός Άμυνας είναι ένας κανονικός στρατιωτικός. Αυτός λοιπόν ο στρατιωτικός θα κάνει τα δύο πρώτα επίσημα ταξίδια του με υψηλή συμβολική αξία προφανώς. Το πρώτο είναι αναμενόμενο: στο κράτος της Κύπρου. Το δεύτερο; Στην Βόρεια Μακεδονία. Γράφουν στα μίντια: «..η ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ ,αλλάζει δεδομένα και η Ελλάδα θέλει να αποκτήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο επίπεδο συνεργασίας και διείσδυσης στα Σκόπια. Οι τομείς της οικονομίας και της άμυνας θα ΄ναι οι βασικοί πυλώνες αυτής της προσπάθειας.». Και: «Για όσους σπεύσουν να διαμαρτυρηθούν για την ελληνική εμπλοκή στην οργάνωση, εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των ΕΔ των Σκοπίων, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι εφόσον η συμφωνία των Πρεσπών περάσει, δεν νομίζουμε ότι μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος από την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη και αποδοτικότερη διείσδυση της Ελλάδας στη γείτονα χώρα. Στην οποία η Τουρκία όλα αυτά τα χρόνια έχει κάνει δουλειά.»

4. Έχουμε να κάνουμε με μία Συμφωνία που ικανοποιεί υλικά κάθε σωστό φασίστα και εθνικοπατριώτη, αφού είναι μια επιθετική κίνηση προς το εξωτερικό της ελληνικής επικράτειας στα πλαίσια του διακρατικού ανταγωνισμού με την Τουρκία για την ηγεμονία στα Βαλκάνια αλλά και στα πλαίσια της παγκόσμιας αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία. Είναι μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση από τη σκοπιά του κράτους. Και αντί όλοι αυτοί οι πατριώτες και οι φασίστες να βγαίνουν και να πανηγυρίζουν, αυτοί βγαίνουν και διαμαρτύρονται. Τα πολιτικά κόμματα έχουν ξεφτιλιστεί – γιατί η συμφωνία είναι ακριβώς αυτό που θέλουν και το αρνούνται – και ο ΣΥΡΙΖΑ το παρουσιάζει και σαν αριστερή πολιτική συναδέλφωσης και φιλίας των λαών. Ικανοποιεί ταυτόχρονα το ΝΑΤΟ, τους δεξιούς, τους φιλελεύθερους και ένα κομμάτι των αριστερών. Υπάρχει και ένα κομμάτι των αριστερών που διαφωνεί αλλά για εντελώς λάθος λόγους αρνούμενο να μιλήσει είτε για μακεδονική μειονότητα και την εκκαθάριση που έκανε το ελληνικό κράτος, είτε για τα πραγματικά επίδικα της «διείσδυσης» του ελληνικού κράτους στα Βαλκάνια.

Το ελληνικό κράτος, υπό τη διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί μια τεράστια σύγχυση και έναν πολιτικό αχταρμά τον οποίο καλούμαστε να ξεδιαλύνουμε σε όποια παρέμβασή μας.

 

Να κηρύξουμε τον πόλεμο ενάντια στους ενεργειακούς σχεδιασμούς. Να αυξήσουμε το κόστος για κράτος και εταιρείες.

Δεδομένου του ότι ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός/αυτοοργανωμένος χώρος δεν ασχολείται συστηματικά με τους ενεργειακούς σχεδιασμούς του ελληνικού κράτους και της πορείας «κατά των εξορύξεων υδρογονανθράκων» που καλείται στα Προπύλαια στις 21 Φλεβάρη είναι μια καλή ευκαιρία να ανοίξει μια ανάλογη συζήτηση.

1. Το «γενικό» πρόβλημα της ενέργειας

Το «πρόβλημα» της ενέργειας εμφανίζεται συστηματικά από τα μίντια και την πολιτική τάξη διεθνώς ως ένα γενικό πρόβλημα των κοινωνιών. Υπονοούν περίπου πως δε θα φτάνει το ηλεκτρικό ρεύμα για να φορτίζουμε τα κινητά, ότι δε θα έχουμε θέρμανση (λες και τώρα έχουμε) και ότι θα πεθάνουμε της πείνας επειδή θα τελειώσουν τα πετρέλαια και το φαγητό δε θα φτάνει για όλους. Είναι δικιά μας δουλειά να δείχνουμε συνέχεια ότι αυτό που παρουσιάζεται ως γενικό πρόβλημα είναι ειδικό πρόβλημα των καπιταλιστών και δε μας αφορά καθόλου.

Η ζήτηση για την ενέργεια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια «φυσική» συνέπεια της λογικής της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η θέληση των κυρίαρχων, από τότε που υπάρχουν, για αύξηση της ισχύος τους εμφανίζεται στον καπιταλισμό ως επιδίωξη για αύξηση των κερδών. Αύξηση της υπεραξίας με κάθε μέσο. Με υποτίμηση της εργατικής δύναμης, με επέκταση του συστήματος της αγοράς/της κυκλοφορίας του εμπορεύματος σε όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής (στη Κίνα πουλάνε αέρα κοπανιστό αφού ο αέρας δεν αναπνέεται πια, στην Δύση δουλεύεις για να συναρμολογείς τα έπιπλα ΙΚΕΑ για αυτούς που τα αγοράζουν) και φυσικά με όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων.

Το ειδικό πρόβλημα «έλλειψη της ενέργειας»  εμφανίζεται με δύο τρόπους στον καπιταλισμό. Αφενός, ως απαραίτητη προϋπόθεση της επέκτασης του συστήματος της αγοράς, αφετέρου ως ένα ειδικό εμπόρευμα προς πώληση. Στην πρώτη περίπτωση, η διαρκής ανάγκη για νέα εμπορεύματα και άρα αύξηση της ζήτησης για την παραγωγική και την καταναλωτική διαδικασία εμφανίζεται απλοϊκά ως ανάγκη για να καίμε περισσότερο, για να δουλεύει η μηχανή. Είτε μια μηχανή που την κινεί η μισθωτή εργασία για να παράξει προϊόντα (πχ. σε ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων ή στον προγραμματισμό), είτε για τις μηχανές που απαιτούνται για την μετακίνηση και την πώληση των εμπορευμάτων (πχ. τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή τα καταστήματα ρούχων). Το ζήτημα (από πρακτικής σκοπιάς) είναι ότι κάτι πρέπει να κάνεις για να παράξεις ηλεκτρικό ρεύμα (να γυρνάς τη μανιβέλα με το μαγνήτη) και συνήθως (με την εξαίρεση της ηλιακής) κάτι πρέπει να γυρνάς. Το ποιος θα το κάνει αυτό είναι γνωστό, δεν υπάρχει ερώτημα επί τούτου. Η ανθρώπινη εργασία. Όσο κι αν κάψεις, όσο κι αν φυσήξει πάντοτε χρειάζεται η ανθρώπινη ενέργεια για να παραχθεί το κέρδος. Για την αέναη επέκταση του καπιταλιστικού συστήματος (που την ονομάζει ανάπτυξη) χρειάζεται όμως να βρίσκει και συνεχώς νέους πόρους και αυτοί να είναι όσο πιο φτηνοί γίνεται.

Νέοι και παλιοί τρόποι παραγωγής ενέργειας: Αντικατάσταση ή απλή πρόσθεση.

Ένας άλλος μύθος που κυκλοφορεί παρέα με αυτόν περί γενικού προβλήματος της ενέργειας είναι ότι τελειώνουν οι μέχρι τώρα φυσικοί πόροι άρα πρέπει να βρούμε νέους. Είναι βασική μεθοδολογία των από πάνω να παρομοιάζουν τα προβλήματα του καπιταλισμού με απλά καθημερινά προβλήματα που βιώνουμε στην άμεση εμπειρία μας.

Είναι σα να λένε για παράδειγμα το εξής: Φέτος, έχεις 2 τόνους πετρέλαιο και 100 κιλά ξύλα για να βγάλεις το χειμώνα. Του χρόνου δε θα σου φτάσουν γιατί θα είναι διαθέσιμα μόνο 1 τόνος πετρέλαιο και 60 κιλά ξύλα. Άρα θα σε φάει το κρύο. Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Για να κάνουμε μια τίμια αναλογία με την καθημερινή εμπειρία το ενεργειακό πρόβλημα του καπιταλισμού έχει να κάνει με το ότι: Του χρόνου, δε θα σου φτάσουν οι 2 τόνοι πετρέλαιο και τα 100 κιλά ξύλα όχι επειδή δε θα είναι διαθέσιμες αυτές οι ποσότητες αλλά επειδή ΕΣΥ θα χρειάζεσαι 3 τόνους πετρέλαιο και 250 κιλά ξύλα για να καλύψεις τις ανάγκες σου.

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι η αύξηση της ζήτησης και όχι η μείωση των πόρων. Η εκμετάλλευση του άνθρακα, του πετρελαίου και των πυρηνικών θα συνεχίζεται αμείωτη (για να μην πω αυξανόμενη) και οι νέες μορφές ενέργειας (ήλιος, αέρας) θα έρχονται να προστεθούν στις παλιές και όχι να τις αντικαταστήσουν για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες. Δεν τα λέω εγώ αυτά, τα λένε μόνοι τους. Ρίξτε μια ματιά στις εκτιμήσεις του International Energy Agency.


Continue reading