συνέχεια από το προηγούμενο
Τα συντηρητικά αντανακλαστικά και η ιδιαιτερότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω κάποια συντηρητικά αντανακλαστικά του κινήματος αλληλεγγύης με την ευρεία έννοια (και εκτός αυτοοργανωμένου κινήματος). Οι μετανάστες έρχονται στην ελλάδα με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους πολλά χρόνια τώρα. Γιατί μέχρι τώρα δεν κινητοποιήθηκε ένα κύμα καταλήψεων από το ντόπιο κίνημα για τη στέγαση ανθρώπων που θέλανε να μείνουνε εδώ; Διότι το ίδιο το κίνημα δεν είχε την ανάγκη για μαζικές καταλήψεις στέγης; Επειδή δεν ένιωθε αυτή την εγγύτητα με τους μετανάστες για να ασκήσει τέτοιες πρακτικές; Πολλές οι απαντήσεις προφανώς.
Το ελληνικό (και όχι μόνο) κράτος έστρεψε τα φώτα του θεάματος πάνω στις εικόνες των πνιγμών, του πόνου και της δυστυχίας των μεταναστών, για πρώτη φορά εδώ και τόσα χρόνια όχι για να οξύνει το ταξικό μίσος αλλά για να κατευθύνει τους υπηκόους τους μακριά από τον ταξικό πόλεμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ιδανικός διαχειριστής γι’ αυτή τη δουλειά. Τώρα, τον τελευταίο χρόνο με την κυβέρνηση της Αριστεράς της φιλανθρωπίας, των δικαιωμάτων και του ανθρωπισμού, το κράτος έριξε τους προβολείς του στο δράμα των προσφύγων (όχι των μεταναστών) και στην ανθρωπιά που θα έπρεπε να δείξουμε σαν έλληνες. Και ξαφνικά ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης, με συλλογή αναγκαίων πραγμάτων, τροφίμων κτλ ξεπήδησε. Αυτό το φαινόμενο θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να ειδωθεί ως αναπόσπαστό κομμάτι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Αναλυτικά για το φαινόμενο δες το κείμενο για τον εθελοντισμό. Αυτό το κύμα αλληλεγγύης είναι σε κάποιο βαθμό αντικατοπτρισμός της εντολής του κράτους προς του υπηκόους του. Τους είπε «βοηθήστε τους πρόσφυγες». Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου υγείας είχε πει σε εκδήλωση μεταπτυχιακού προγράμματος της Ιατρικής προ μηνών πως οι αλληλέγγυοι βγάζουν καθαρό το πρόσωπο της ελλάδας στο εξωτερικό και ότι βοηθάνε σημαντικά το ελληνικό κράτος στην διαχείριση του προβλήματος.
Έτσι, σε μια συγκυρία που γίνεται μαζικά κατανοητό πως το «κράτος έχει συνέχεια», πως το πρόβλημα είναι το ελληνικό κράτος και όχι η εκάστοτε κυβέρνηση αντί να σκεφτούμε ποια στρατηγική υπηρετεί αποτελεσματικότερα τα συμφέροντά μας, επικεντρωνόμαστε στην λεγόμενη επικαιρότητα. Μίλια μακριά από κάποιου είδους αυτόνομη, αυτοοργανωμένη πολιτική στρατηγική. Το μεταναστευτικό, το ασφαλιστικό ή ακόμα και το μνημόνιο είναι το ίδιο θέμα από μια ταξική σκοπιά. Είναι υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης συνολικά. Και επειδή είναι ένα ο πόλεμος θα έπρεπε να διεξάγεται στο ίδιο πεδίο και κυρίως με ενιαία στρατηγική.
Το ντόπιο κίνημα και οι αλληλέγγυοι από το εξωτερικό κινητοποιήθηκαν μέσα σε αυτή τη συγκυρία. Και αυτό έχει και τα προβλήματά του και τα όρια του. Σε διαμαρτυρία που έγινε στην πλατεία Βικτωρίας οι μετανάστες φωνάζανε «No food, no water, just open the borders». Η αυτοοργάνωση αν θέλει να δώσει κοινούς αγώνες με τους μετανάστες αυτό θα έπρεπε και θα πρέπει στο μέλλον να το κάνει με αυτούς που είναι εδώ και μπορούν να χτίσουν μαζί τους σχέσεις. Και όχι να ζητάει από τους μετανάστες που φιλοξενεί στις καταλήψεις να συμμετέχουν στις δικές μας διαδικασίες (συνελεύσεις) ή να τους διδάσκουμε εμείς την ορθή πολιτική μας αντζέντα, μια απαίτηση (στα όρια της χυδαιότητας) που πηγάζει από τη δικιά μας προνομιακή θέση, ενός είδους κινηματική ενσωμάτωση των μεταναστών. Για τους άλλους πρέπει να πιέζει κινηματικά και πολιτικά για το άνοιγμα των συνόρων. Και το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και τα κινήματα σε άλλα κράτη. Η δουλειά που γίνεται στα κέντρα κράτησης εδώ και χρόνια είναι δουλειά σε σωστή κατεύθυνση γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Πρέπει να βγάζουμε τις φωνές και το βίωμα των μεταναστών έξω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, απευθυνόμενοι στη τάξη των καταπιεσμένων.
Το «χαρτιά στους μετανάστες», το άνοιγμα των συνόρων, το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης δεν είναι όπως πολλοί σκέφτονται αγώνες που πηγάζουν από τη δική μας πλεονεκτική θέση. Το αντίθετο μάλιστα. Οι καταλήψεις και η φιλοξενία για όσο πάει είναι μια πρακτική που προκύπτει από το προνόμιο του ευρωπαίου υπηκόου. ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν λέω ότι δεν είναι χρήσιμη και δεν λύνει πρακτικά προβλήματα. Απλά ότι προκύπτει από τους ανθρώπους που βρίσκονται σε καλύτερη θέση χωρίς να μετασχηματίζει υλικά/ταξικά αυτή τη σχέση ανισότητας. Το άνοιγμα των συνόρων, το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης και το «χαρτιά στους μετανάστες» είναι ένας πολιτικός αγώνας που μπορεί να άρει ακριβώς αυτή την προνομιακή θέση. Να μας φέρει πιο κοντά καλύτερα (γιατί δεν αίρεται έτσι απλά). Μακάρι να ζούσαμε σε μια κατάσταση όπου θα αρνούμασταν τα προνόμια μας και θα σκίζαμε τις ταυτότητές μας για να βρισκόμαστε σε μια σχέση ισότιμη. Αλλά δεν είμαστε. Οπότε κάπως πρέπει να σχετιζόμαστε ισότιμα.
Ο ελληνικός στρατός
«Το Κεντρικό Συντονιστικό Όργανο Διαχείρισης Προσφυγικής Κρίσης (ΚΕ.Σ.Ο.Δ.Π.) υπάγεται απευθείας στον Αρχηγό Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας (ΓΕΕΘΑ) και λειτουργεί εντός των εγκαταστάσεων του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (ΥΠΕΘΑ). Αποστολή του ΚΕ.Σ.Ο.Δ.Π. είναι η διεύθυνση και ο συντονισμός, σε συνεργασία με την Υπηρεσία Ασύλου και την Υπηρεσία Πρώτης Υποδοχής, των δράσεων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των θεμάτων, που προκύπτουν από τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές στη Χώρα, αποκλειστικά σε ό,τι αφορά στη μεταφορά, διαμονή, σίτιση και υγειονομική περίθαλψη των προσφύγων και μεταναστών.»
(Οι υπογραμμίσεις δικιές μου).
Η υπουργική απόφαση είναι σαφής και ξεκάθαρη όσο δε πάει. Το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει τους μετανάστες με το στρατιωτικό του σκέλος. Το στρατιωτικό σκέλος ενός κράτους στον καπιταλισμό είναι επιφορτισμένο με την εξόντωση αντιπάλων και την πειθάρχηση της εργασίας (όπως στη Χούντα και άλλες δικτατορίες). Έτσι τώρα έχουμε Χούντα για κάποιους. Όπως και η Χούντα του 67 ήταν για κάποιους. Ρωτήστε τους μεγαλύτερους για το κλίμα και τη συνείδηση της εποχής. Δεν είχαν όλοι πρόβλημα. Το «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» είναι λαϊκό ρητό, όχι μόνο οργανωμένων φασιστών.
Ο ελληνικός στρατός (με υποχρεωτική θητεία), η μηχανή θανάτου του ελληνικού κράτους αναλαμβάνει ζητήματα αναπαραγωγής και διαλογής της εργατικής δύναμης. Δηλαδή, τα ζητήματα της ζωής. Από τη σκοπιά του «ο φασισμός θα έρθει για όλους» είναι κατανοητό πως γίνεται ενώ ο στρατός αναλαμβάνει τα στοιχειώδη της ζωής και της αναπαραγωγής να μην έχουμε την συνείδηση, το βίωμα της Χούντας. Γι’ αυτό πρέπει να αποϊδεολογικοποιήσουμε τον φασισμό, να μην έχουμε μια αφελής πρόσληψη του ως κάποιο είδος καθεστώτος για όλους αλλά ως ένα ταξικό καθεστώς, από τη τάξη των αφεντικών στη τάξη των εργατών. Με όλες τις διαβαθμίσεις, τις ιδιαιτερότητες και τον πολιτικό πλούτο που απαιτεί η ταξική ανάλυση της εποχής μας και όχι του 19ου αιώνα.
Η καταδίκη της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων πρέπει να νοηθεί υπό αυτό το πρίσμα, ως μια όξυνση της καταστολής, ως μια αναβάθμιση της λειτουργίας του στρατού στην ζωή των υπηκόων. Αυτό που κάνει τώρα ο στρατός με τον έλεγχο των ζωών της χαμηλότερης τάξης δεν είναι άσκηση αλλά ουσιώδης αρμοδιότητά του.
Καλλικράτης και μεταναστευτικό
Η τοπική αυτοδιοίκηση, δήμοι και περιφέρειες, είναι θεσμοί που όσο πιο απλωμένοι και αποκεντρωμένοι τόσο περισσότερο εξαρτημένοι είναι από τους κατοίκους, όσο μικρότερη η απόσταση της αρχής εξουσίας από αυτούς που την υπόκεινται τόσο πιο δύσκολη η επιβολή και ο έλεγχος σε αυτήν. Μπορεί να αυξάνεται η διαφθορά με ψηφοθηρίες και παραγοντισμούς αλλά σίγουρα αυτό δεν είναι που θέλει ένα σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος. Εννοώντας πως δεν το θέλει για τόσο διευρυμένο ταξικά πληθυσμό. Μόνο για τους από πάνω.
Ο «Καποδίστριας» αρχικά και ο «Καλλικράτης» στη συνέχεια διέλυσαν τις κοινότητες, συγχώνευσαν δήμους, φτιάξανε μικρά κράτη, οι δήμοι γίνανε οργανισμοί που τείνουν όλο και περισσότερο να λειτουργούν ως επιχειρήσεις και με όρους ανταποδοτικότητας. Αυτή η δομή έρχεται τώρα να εξυπηρετήσει το κράτος στο σύνολό του. Οι δήμοι αναλαμβάνουν και αυτοί με τη σειρά τους να «διαχειριστούν» το μεταναστευτικό με στρατόπεδα και κέντρα κράτησης υπό την εποπτεία τους.
Η Χρυσή Αυγή τρώει τη σκόνη του ΣΥΡΙΖΑ
Όταν ο Κασιδιάρης ζητούσε να φυλακίζουν τους μετανάστες και αντί να τους ταΐζουμε, να δουλεύουν τζάμπα για το ελληνικό κράτος (δεν μπορώ να βρω το βίντεο αλλά υπάρχει κάπου στο internet) ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σχεδιάσει κάτι που είναι πολύ πιο μπροστά. Έτσι κι αλλιώς η πρόταση των νεοναζί εφαρμόζεται ευρέως από τα πολιτισμένα δυτικά κράτη, δεν είναι κάτι ξένο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, θα βάλει ανέργους να συμμετέχουν στην επιτήρηση, τον έλεγχο και την αναπαραγωγή των μεταναστών. Δηλαδή, θα βάλει ένα κομμάτι της εργατικής τάξης να κανιβαλίσει πάνω σε ένα άλλο που είναι σε χαμηλότερη θέση. Ο κανιβαλισμός που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας τόσα χρόνια έρχεται να αποκρυσταλλωθεί, να μετουσιωθεί σε κρατική και εργατική(!!) πολιτική.
Αυτό δεν θα ήταν εφικτό αν δεν είχε προηγηθεί η βαθιά ιδεολογική ήττα του κόσμου της εργασίας των τελευταίων δεκαετιών, η απουσία κάθε ταξικής συνείδησης. Και σε αυτή την ήττα και απουσία δυστυχώς ο αντιεξουσιαστικός χώρος δεν έχει συνεισφέρει πολλά. Κανείς δεν θα έπρεπε να πάει να δουλέψει εκεί. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα κίνημα που να εξεγερθεί ενάντια σε αυτή τη πολιτική όπου άνεργοι για ψίχουλα θα δουλεύουν στα προγράμματα Kοινωφελούς Eργασίας στα hotspots. Ούτε ο Orwell δε θα το σκεφτόταν αυτό.
Αυτό το θέμα θα μπορούσε να είναι κεντρικό σε ένα κίνημα με οξυμένα αντανακλαστικά, το οποία θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου για ένα σωρό ζητήματα και θα συνέδεε πολλούς αγώνες σε έναν. Το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, το μεταναστευτικό, των δικαιωμάτων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Αλλά μάλλον με κάτι άλλο είμαστε απασχολημένοι.