Δέκα χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 σίγουρα θα κυκλοφορούν πολλές ερμηνείες που προσπαθούν να εντάξουν το γεγονός αυτό στην δικιά τους αφήγηση. Είτε από το κίνημα, είτε από την κυριαρχία. Για παράδειγμα αυτή η προσπάθεια από ένα καθεστωτικό που ρωτάει αν ο Δεκέμβρης οδήγησε στο τέλος του παλαιοκομματισμού. Κι αν αυτό το ερώτημα μοιάζει σε εμάς «ότι να ‘ναι», ας διερωτηθούμε για τους σκοπούς του καθενός που θέτει τα ερωτήματα. Η προσπάθεια της κάθε μεριάς είναι να εντάξει τα ιστορικά γεγονότα στην δικιά της αφήγηση, ακριβώς για να υπηρετήσει τον σκοπό της. Όταν το ενδιαφέρον σου (ως καθεστωτικό μέσο) είναι να εντάξεις τον Δεκέμβρη στην αναδιάταξη της κοινοβουλευτικής εξουσίας τότε μπορεί να διανοηθείς ένα τέτοιο ερώτημα για την σχέση του Δεκέμβρη με τον παλαιοκομματισμό – υπονοώντας ότι ενδιαφέρθηκε θετικά (ο Δεκέμβρης) για κάποιον νεοκομματισμό, όπως αυτόν που έχουμε τώρα.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι ένα γεγονός από αυτά που δεν μπορούμε ποτέ να ορίσουμε. Μπορούμε να βρούμε συνέχειες, πριν και μετά από αυτό, μπορούμε να βρούμε και ασυνέχειες. Το ζήτημα όμως από τη δική μας μεριά (την αναρχική) δεν πρέπει να είναι καν ο ορισμός του ή η πλήρης περιγραφή του. Το πώς και το γιατί του Δεκέμβρη μπορούν να το απαντήσουν αυτοί που τον πραγματοποίησαν αλλά και αυτοί που στάθηκαν είτε αδιάφοροι, είτε ακόμα και εχθρικά απέναντί του. Για να αντιληφθούμε τη σημασία του πρέπει να δούμε όχι μόνο τους φίλους του αλλά και τους εχθρούς του. Αν λοιπόν το ζήτημά δεν είναι η περιγραφή του τότε ποιο είναι; Είναι να δούμε τι μας μαθαίνει, τι κόσμο μας έχει παραδώσει και τι κόσμο μπορούμε να χτίσουμε πάνω σε αυτόν.
Η κοινότητα της ρήξης
Continue reading